to top

Οθόνες κάτω από τα αστέρια – Φιλοθέη

Φιλοθέη

Κινηματογράφος-σημείο αναφοράς για την ευρύτερη περιοχή αλλά και για τους σινεφίλ όλης της Αθήνας, που λειτουργεί αδιάκοπα στην Πλατεία Δροσοπούλου της Φιλοθέης από το 1961. Για την ακρίβεια, το σινεμά ΕΙΝΑΙ η πλατεία, πολύ κοντά στην Κηφισίας και την Καποδιστρίου, μέσα σε ένα όμορφο και ήσυχο σημείο της περιοχής, δίπλα ακριβώς στο διάσημο περίπτερο.

Μια εντυπωσιακή μπορντώ πρόσοψη θα σας υποδεχθεί, με την κομψή νέον επιγραφή του σινεμά και την αφίσα της ταινίας που προβάλλεται ακριβώς πάνω από το ταμείο. Τα δέντρα που περικλείουν την πλατεία (άρα και την αίθουσα) καλύπτουν ολόκληρη την εξωτερική πλευρά του κινηματογράφου, ο οποίος, πέρα από την πρόσοψη, δεν φαίνεται καθόλου.

 

 

Η αίθουσα είναι μεγάλη, με πολλές άνετες μεταξύ τους θέσεις και με αρκετά τραπεζάκια. Τα δέντρα ολόγυρα αποκόπτουν κάθε αίσθηση πόλης και σας απομονώνουν ακριβώς όσο χρειάζεται για να παρακολουθήσετε απερίσπαστοι την ταινία, ενώ το χαλίκι στο πάτωμα εντείνει την εξοχική διάθεση. Το μπαρ βρίσκεται στην πίσω αριστερή πλευρά του σινεμά και πρέπει οπωσδήποτε να το επισκεφθείτε γιατί προσφέρει μια πλούσια σειρά από καλούδια και ποτά, αλλά και εξαιρετικό παγωτό (οι γεύσεις μπανάνα και πεπόνι σκοτώνουν). Η οθόνη είναι μεγάλη σχετικά (απλά, η αίθουσα είναι μεγαλύτερη) και εξασφαλίζει άνετη θέαση από οποιοδήποτε σημείο κι αν καθίσετε. Οι λευκές πάνινες πολυθρόνες απλώνονται σε δύο μπλοκ, με τρεις κάθετους διαδρόμους, ενώ φιλοξενούν και αρκετά τραπεζάκια. Η προβολή είναι ψηφιακή της Dolby και φωτεινή, ενώ Dolby είναι και ο ήχος που παίζει πολύ δυνατά, με καλό μπάσο και surround support από τα περιφερειακά.

Ιδιαίτερη μνεία αξίζει να γίνει στις μουσικές που ακούγονται ανάμεσα στις προβολές και στο διάλειμμα, οι οποίες όχι μόνο είναι διαφορετικές, σχεδόν κάθε φορά, αλλά πολλάκις ταυτίζονται και με το θέμα της ταινίας.

• Φιλοθέη – Πλατεία Δροσοπούλου, Φιλοθέη

Μάνος Θηραίος

Δεν ξέρω αν φταίει το ότι γύρω από τα Κάτω Πατήσια όπου γεννήθηκα και ζω υπήρχαν πολλοί κινηματογράφοι, το ότι είμαι μοναχοπαίδι ή ότι οι γονείς μου είχαν πάρει είδηση πως τους άφηνα στην ησυχία τους όταν έβλεπα ταινία. Κάπου εκεί πάντως έγινε η ζημιά, στα σίγουρα. Κι όσο, μεγαλώνοντας, ανακάλυπτα πως το σινεμά ήταν κάτι περισσότερο από περιπέτειες, κωμωδίες, από την Αλίκη ή την Έλενα Ναθαναήλ εκείνο το καλοκαίρι, τόσο μεγάλωνε και το ταξίδι. Πάντα γούσταρα να βλέπω ταινίες κι ύστερα να τις αφηγούμαι στους δικούς μου ανθρώπους. Κι ας μην τους γνώριζα όλους με το όνομά τους.

A
A
 Photos
A
 Followers
A
 Following