Ο πιο καινούργιος και ταυτόχρονα ένας από τους παλιότερους κινηματογράφους της Αθήνας, βρίσκεται στο Χαλάνδρι. Είναι αντιθετικό αυτό που γράφω, θα σκεφτείτε. Μα μόνο αντιθέσεις θα συναντήσετε στην Αθηνά, αυτό το “κρυφό” σινεμά που βρίσκεται μια ανάσα δρόμο από την Πλατεία Χαλανδρίου, και που πολλοί δεν ξέρουν καν την ύπαρξή του. Ας τα πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Η Αθηνά άνοιξε το 1958 στο Χαλάνδρι και ήταν ο δεύτερος χρονικά κινηματογράφος της περιοχής. Βρισκόταν σε αυτόνομο κτίριο, στην οδό Σολωμού, στις παρυφές της με τη λεωφόρο Βασιλέως Γεωργίου, με την τυπική διάταξη “χειμερινός στο ισόγειο, θερινός στην ταράτσα”. Πιο πολύ κινηματογράφος της γειτονιάς (και υποθέτω Β’ Προβολής στα χρόνια του), η Αθηνά άντεξε όσο άντεξαν και οι άλλοι κινηματογράφοι στις γειτονιές και μας αποχαιρέτισε τη δεκαετία του ’70.
Για καλή μας τύχη όμως, το κτίριο δεν γκρεμίστηκε, απλά έμεινε εκεί να ρημάζει, ενώ για πάρα πολλά χρόνια ο χώρος που φιλοξενούσε το χειμερινό σινεμά μετατράπηκε σε συνεργείο αυτοκινήτων. Κάποια στιγμή, σχετικά πρόσφατα, και όταν τα θερινά ήρθαν πάλι στη μόδα (καθώς τα βοήθησε και η 12μηνη σχεδόν σαιζόν, με πρεμιέρες και το καλοκαίρι), λειτούργησε ξανά η ταράτσα της Αθηνάς, με αδιάκοπη λειτουργία έκτοτε. Με θερινό στην ταράτσα και συνεργείο αυτοκινήτων στο ισόγειο, οι σαιζόν περνούσαν και φτάνουμε στο 2016, όταν και αποδεικνύεται πως θαύματα γίνονται, ακόμη και στην Ελλάδα της κρίσης και της ύφεσης. Το συνεργείο φεύγει, η χειμερινή Αθηνά έρχεται.
Μόνο που ήρθε σιωπηλά και ο κόσμος αγνοεί την ύπαρξή της. Προσωπικά, είχα αρχίσει να απορώ όταν έβλεπα πως το “θερινό” Αθηνά παρέμενε ανοιχτό Οκτώβριο μήνα και κατά πως φαίνεται δεν ήμουν ο μόνος (είχε κάνει μια γκάφα και το Αθηνόραμα και διατηρούσε το σύμβολο του ήλιου που σηματοδοτεί τα θερινά, δίπλα στο όνομά της στη λίστα των αιθουσών). “Εντάξει”, έλεγα, “και ο Ζέφυρος ξεχειμωνιάζει μέχρι τέλη Οκτωβρίου”. Μπήκε, όμως κι ο Νοέμβριος και η Αθηνά, εκεί, ανοιχτή. Λες, “δεν γίνεται, κάτι έχει συμβεί εκεί” και, όντως, συνέβη.
Η Αθηνά, λοιπόν, επανήλθε ως ένας ολοκληρωμένος κινηματογράφος, εκεί στη Σολωμού, στο ισόγειο που υπήρξε η πρώτη αίθουσα και το συνεργείο αργότερα, δίπλα από ένα γυμναστήριο (το οποίο εξωτερικά μοιάζει αυτό με συνεργείο). Η πρόσοψή της είναι διακριτική, με μόνο μια μεγάλη industrial μεταλλική ταμπέλα επάνω από τις τζαμαρίες να φέρει το όνομά της (Σινέ Αθηνά, γράφει) και έξι ταμπλώ με αφίσες επί του πεζοδρομίου να σου τραβούν το μάτι και να υποθέτεις πως κάτι παίζει εκεί (εντάξει, υπάρχουν και οι δύο μικρές ταμπέλες του θερινού, αλλά, είπαμε, το θερινό το γνωρίζαμε ότι λειτουργεί, έτσι κι αλλιώς). Κατά τα άλλα, τίποτα που να φωνάζει “εδώ σινεμά”. Γιατί, αυτό που βλέπεις πίσω από τις τζαμαρίες της εισόδου είναι ένα κομψό καφέ-μπαρ. Ούτε ταμείο στην είσοδο, ούτε τίποτα, μόνο κάποιες πολυθρόνες με τραπεζάκια, που θα μπορούσαν να ανήκουν ακριβώς σε ένα καφέ-μπαρ. Θα μου πείτε, “Αγόρι μου, είσαι ζαβό; Κοτζάμ Σινέ Αθηνά γράφει η ταμπέλα” και θα έχετε τα δίκια σας. Γιατί, όμως, να μην είναι απλά ένα καφέ που εφόσον λειτουργεί κάτω από το θερινό, να πήρε απλά το όνομά του; Και στο Χάι Λάιφ του Πειραιά, εκεί είναι η ταμπέλα, σινεμά όμως δεν υπάρχει.
Και περνάς τις τζαμόπορτες και βρίσκεσαι στον πιο κομψό και συνάμα “άντε γεια” χώρο που έχεις βρεθεί. Στημένος με δημιουργική τρέλα και ένα εκατομμύριο διαφορετικά αντικείμενα, το φουαγέ/μπαρ/σαλόνι της Αθηνάς είναι τόσο κόντρα με τη μίνιμαλ είσοδο που σου κόβει την ανάσα και σε κάνει να κοντοσταθείς προτού κάνεις το επόμενο βήμα. Στα δεξιά βρίσκεται η μεγάλη μπάρα που είναι μπαρ και ταμείο (χωρίς το ταμείο να το βλέπεις και ξεκάθαρα). Επάνω στη μπάρα, τώρα, οθόνες υπολογιστών, κάμποσες, διασκορπισμένες ανάμεσα σε βιβλία, άλλες παίζουν τρέιλερ, άλλες έχουν σταθερή τη σελίδα από το site της ταινίας που προβάλλεται ή την αντίστοιχη σελίδα της imdb. Οθόνες, μεγαλύτερες, υπάρχουν και στους τοίχους, που και αυτές προβάλουν τρέιλερ, ενώ η μουσική τους ακούγεται βαθιά και κρυστάλλινη, κυριαρχώντας διακριτικά στον χώρο ενισχύοντας αυτή την αλλόκοσμη αίσθηση της ατμόσφαιρας. Για να συγκεντρώσεις το βλέμμα σου και να προσλάβεις όλα αυτά που βλέπεις ολόγυρα, θέλεις πολλή ώρα, ειλικρινά. Μεγάλα ψηλά τραπέζια με σκαμπώ στη μέση του χώρου, χαμηλότερα ολόγυρα με δερμάτινες πολυθρόνες, όλα υψηλής αισθητικής, δεκάδες φωτογραφίες και αφίσες στους τοίχους, βιβλία (σχετικά με το σινεμά εννοείται) ακουμπισμένα παντού, εντυπωσιακά φωτιστικά οροφής, μηχανές προβολής (τέσσερις μέτρησα) και κινηματογραφικές πολυθρόνες αντίκα από διαφορετικές περιόδους, μικροαντικείμενα και όλα μαζί συνθέτουν έναν χώρο που άριστα θα μπορούσε να ανήκει σε τζαζ μπαρ ή γκαλερί στο Σαιν Ζερμαίν στο Παρίσι. Είναι και οι άνθρωποι της Αθηνάς, τόσο ουσιαστικά φιλικοί και φιλόξενοι που μοιάζουν να σε υποδέχονται στο σπίτι τους, γεγονός που πιστοποίησα τόσο από την κουβέντα μου μαζί τους, όσο και από τις αντιδράσεις των άλλων θεατών και τις μεταξύ τους συνομιλίες.
Και εφόσον έχεις ήδη δεχθεί το διπλό χτύπημα της μίνιμαλ και industrial εισόδου σε σχέση με αυτό το μικρό θαύμα που συντελείται στο σαλόνι, ανυπομονείς να δεις και την αίθουσα, στην οποία σε οδηγούν δύο πόρτες στις απέναντι άκρες του φουαγέ. Κι εκεί δέχεσαι το τρίτο χτύπημα αισθητικής. Γιατί, μπορεί το συνεργείο να έφυγε, αλλά ο “βιομηχανικός” χώρος που άφησε πίσω του παρέμεινε. Η αίθουσα είναι απογυμνωμένη από οποιοδήποτε στοιχείο του κινηματογραφικού παρελθόντος της και έχουν απομείνει τα τσιμέντα στους τοίχους και τις κολώνες, όλα μαύρα πια, που σε παραπέμπουν κατ’ ευθείαν στις θεατρικές σκηνές που συναντούσαμε στο γκάζι, όταν γυμνοί βιομηχανικοί χώροι μετατρέπονταν σε θέατρα. Ο χαμηλός φωτισμός ενισχύει αυτή την παράξενη ατμόσφαιρα και κάνει τις μπλε πολυθρόνες να ξεπετάγονται μέσα στο μαύρο του χώρου. Είναι άλλωστε το πρώτο πράγμα και χρώμα που βλέπεις, καθώς οι δύο είσοδοι είναι στα δύο πλαϊνά της (μεγάλης) οθόνης. Οι πολυθρόνες δε είναι τοποθετημένες μονομπλόκ σε ημικυκλική διάταξη (τύπου Βουλής), ενώ στο κάτω μέρος της πλάτης φέρουν μια custommade μεταλλική θέση για το ποτό σας, φτιαγμένη λες από σιδηρουργείο. Κόντρα στις μπλε πολυθρόνες, μαύροι δερμάτινοι καναπέδες σας περιμένουν στο πίσω μέρος της αίθουσας, διαγώνια στον ένα πλαϊνό τοίχο, αλλά και μπροστά από μία σκάλα που δεν οδηγεί πουθενά (!), στην απέναντι πλευρά. Και αν οι πολυθρόνες δεν αρκούν για την άνεσή σας, οι άνθρωποι της Αθηνάς θα φροντίσουν να σας ρωτήσουν αν χρειάζεστε έξτρα βελούδινο (επίσης μπλε) μαξιλαράκι. Σε όλο αυτό το παράξενο και εντυπωσιακής αισθητικής άποψης συνονθύλευμα κινηματογράφου και βιομηχανικού χώρου, έρχονται και τα μεγάλα ηχεία δεξιά και αριστερά της οθόνης, τοποθετημένα στο πάτωμα, να προσδώσουν στην αίθουσα έναν ροκ συναυλιακό χαρακτήρα. Στη ζωή μου δεν έχω ξαναμπεί σε τέτοιον κινηματογράφο, ειλικρινά. Η προβολή είναι ψηφιακή, με λαμπερή και αψεγάδιαστη εικόνα, και ο ήχος δυνατός, κρυστάλλινος στερεοφωνικός.
Το ίδιο κουκλίστικος και με δεκάδες διακοσμητικές λεπτομέρειες είναι και ο θερινός, στην ταράτσα. Καθώς μοιράζονται τον ίδιο προβολέα, χειμερινός και θερινός δεν λειτουργούν ποτέ παράλληλα. Η είσοδος για την ταράτσα της Αθηνάς, είναι δίπλα ακριβώς στο μπαρ του χειμερινού, στα δεξιά του. Ως ταμείο ανοίγει ένα πλαϊνό παράθυρο του λόμπυ, και μετά ανεβαίνετε τα σκαλιά μέχρι την οροφή όπου θα μπείτε με πλάτη στην οθόνη σε έναν χώρο παραμυθένιο. Δεν τη λες και μικρή τη θερινή αίθουσα της Αθηνάς, ίσα-ίσα, είναι όμως τόσο “γεμάτη” με μπιχλιμπίδια και ομορφιές και έπιπλα (ναι, έπιπλα) που φαντάζει ζεστή, οικεία και σπιτική.
Δεκάδες φαναράκια κρέμονται από τα κομψά φυτά των πλαϊνών τοίχων κι όταν ανάβουν κατά τη διάρκεια της προβολής είναι μυσταγωγία. Αναρριχώμενα φυτά, γλάστρες, λουλούδια, κλουβιά πουλιών και επιτραπέζια φανάρια κάνουν το σινεμά να μοιάζει με την ταράτσα ενός κομψού και φιλόξενου σπιτιού. Οι πολυθρόνες (και τα πολλά τραπεζάκια) είναι σε μαύρο χρώμα και τοποθετημένες άνετα μεταξύ τους σε δύο μπλοκ με τρεις κάθετους διαδρόμους. Αλλά δεν είναι μόνο αυτές που σας περιμένουν να καθήσετε: Είναι και οι καναπέδες στα πλαϊνά, από μπροστά μέχρι πίσω, λευκοί ή μαύροι, με ριχτάρια στην πλάτη και στα μαξιλάρια. Είναι κι ένα ξύλινο παγκάκι πάρκου, είναι και μια κρεμαστή μεταλλική πολυθρόνα και άλλα που ενδεχομένως δεν πρόλαβα να προσέξω. Αυτό δε που σε κάνει κομμάτια είναι και πάλι η ευγένεια των ανθρώπων της Αθηνάς, οι οποίοι είτε θα σπεύσουν να σου προσφέρουν μαξιλάρι (μαύρο κι αυτό) για την πολυθρόνα σου ή θα σου προσφέρουν ένα ποτήρι από την κατάψυξη για την μπύρα σου (τεράστια ποικιλία στο μπαρ, το οποίο βρίσκεται στο πίσω μέρος της αίθουσας) ή θα σε ρωτήσουν αν χρειάζεσαι κουβερτούλα για τις δροσερές νύχτες. Κι αν δεν με πιστεύετε, δεν έχετε παρά να δείτε τις αντιδράσεις των θεατών που μπαίνουν για πρώτη φορά: χαμόγελα, “γουάου” ενθουσιασμού και φωτογραφίες διαρκώς από τον χώρο. Εξαιρετική και η ψηφιακή DCP προβολή, με λαμπερή εικόνα στη μεγάλη οθόνη που βρίσκεται ψηλά και εξασφαλίζει απρόσκοπτη θέαση. Stereosurround ο ήχος, σε πολύ καλή ένταση και ολοκάθαρος.
• Αθηνά – Σολωμού 18, Χαλάνδρι, κοντά στην Πλατεία
