Ο Ιούλιος ήρθε ξαφνικά, χωρίς να το καταλάβουμε. Τεχνόπολις, Τρίτη 2 Ιουλίου. Πήραμε δυο ποτά και ξεκινήσαμε να ανταλλάσσουμε νέα, πλάνα διακοπών και όνειρα για τη ζωή, ώσπου ξαφνικά βγήκε η μπάντα! Σιωπή για λίγα δεύτερα, ανυπομονούσαμε να ακούσουμε τον Σπύρο!

Μια κοπέλα από το κοινό ανέβηκε να τραγουδήσει, είχε άγχος αλλά όλοι από κάτω την γέμιζαν θετική ενέργεια. Κάπου κόλλησε και τότε βγήκε στην σκηνή ο Σπύρος Γραμμένος. Με το χιούμορ του, τις κόκκινες τιράντες βεβαίως – βεβαίως και κάπως έτσι το live ξεκίνησε!

Δεν ξέρω τι με συγκίνησε πιο πολύ, οι στίχοι του που κάτι ακουμπούν βαθιά στη ψυχή μου από την πρώτη στιγμή που τον άκουσα, το κοινό που ήταν τόσο διαφορετικό μεταξύ του αλλά και τόσο δεμένο ταυτόχρονα, σαν παρέα που γνωρίζεται χρόνια, η μπάντα που αποτελείται από αξιόλογους καλλιτέχνες ή η μουσική σκηνής της Τεχνόπολης (που της έχουμε αδυναμία!); Μάλλον ήταν όλα μαζί!

Ο Σπύρος Γραμμένος έχει μια αμεσότητα με το κοινό, βλέπεις κόσμο να γελάει, να χορεύει, να τραγουδάει και να συγκινείται. Κάθε στίχος έχει μια αλήθεια, μια ιστορία, σαν κάτι που έχεις ζήσει παλιά. Ξυπνάει αναμνήσεις, μιλάει για την αγάπη, μιλάει για την ελευθερία, ρίχνει φως στα σκοτάδια που όλοι έχουμε συναντήσει.

Ο αυθόρμητος Σπύρος Γραμμένος σε αφοπλίζει, όπως και συνέβη, με αποτέλεσμα στο τέλος, κανείς μας να μην αποχωρεί, τραγουδούσαμε το τελευταίο ρεφρέν ξανά και ξανά, κι ας είχε αποχωρήσει η μπάντα.

Φεύγοντας, ένιωσα μια αισιοδοξία για το μέλλον, όσο υπάρχουν τέτοιοι καλλιτέχνες και το ανάλογο κοινό να τους αγαπά και ακολουθεί σίγουρα ο κόσμος μας θα είναι καλύτερος από ότι ήταν χθες. Σπύρο μου, το όνομα μας είναι και δικό σου!