Όσοι έχουν μεγαλώσει στην επαρχία ή έχουν προλάβει τις «χρυσές» εποχές της γειτονιάς, όπου τα συνοικιακά μαγαζάκια θύμιζαν «αυλές» με τις κυρίες να κάθονται κυκλικά σαν πρόσκοποι γύρω από τη φωτιά και να κουτσομπολεύουν μέχρι η γλώσσα τους να χρειάζεται χαλάουα, γνωρίζουν καλά πόσο μεγάλο «σχολείο» είναι ένα ψιλικατζίδικο.
Πεταγόσουν για μία σοκολάτα και μάθαινες ποια παντρεύτηκε, ποιος πέθανε, ποιος ξελογιάστηκε, ποια σκοτώθηκε με την πεθερά της, ποιος χρωστάει της Μιχαλούς και ποια μπάζει τους αγαπητικούς στο σπίτι, μόλις μπαρκάρει ο άντρας της. Τίποτα δεν ξέφευγε από το «άγρυπνο» βλέμμα εκείνης της ψιλικατζούς που πάντα είχε να σου πει μια ιστορία και σε έπιανε μονότερμα μέχρι να σου μεταδώσει και την τελευταία πληροφορία που είχε συλλέξει.
Αυτή την οικεία φυσιογνωμία μου έφερε στο μυαλό η «Ψιλικατζού» του Δημήτρη Καρατζιά. Τη γυναίκα της διπλανής πόρτας, την απλή, την ακομπλεξάριστη, εκείνη που δεν κολλούσε στους τύπους ή στον δήθεν καθωσπρεπισμό που σταδιακά μετεξελίχθηκε σε πρότυπο στάσης ζωής στην πλέον απρόσωπη κοινωνική πραγματικότητα. Στη γυναίκα που θα καθόταν απέναντί σου και θα σε κοιτούσε στα μάτια. Που θα άνοιγε μπροστά σου το τεφτέρι με τις ζωές των άλλων και με την ίδια ευκολία θα άνοιγε και την δική της καρδιά για να μοιραστεί μαζί σου βιώματα, εμπειρίες, χαρές, πίκρες, όλο τον κόσμο της.
Στο πρόσωπο της «Ψιλικατζούς» που ερμηνεύει η Ελένη Ουζουνίδου δε βλέπεις μια σημερινή μικροεπιχειρηματία που εμφανίζεται για μία στιγμή στο δρόμο σου και σου πουλά έναν καπνό ή μια εφημερίδα. Βλέπεις τη μητέρα σου, τη θεία σου, την ξαδέρφη σου, τη φίλη, τη γειτόνισσα ή τη γνωστή σου που κάποτε ένιωθες την ανάσα της να χαϊδεύει και να ζεσταίνει το λαιμό σου, τότε που η ζωή δεν είχε μετατραπεί σε μία εμπόλεμη ζώνη όπου ο καθένας βαριανασαίνει και ξεψυχά μόνος και χτυπημένος από τη νάρκη που εξερράγη. Βλέπεις και ακούς έναν άνθρωπο δικό σου, που η φωνή του καταφέρνει να διαπεράσει το τείχος και να τρυπώσει βαθιά μέσα σου, βγάζοντας από το λήθαργο κάθε κρυμμένη και υπνωτισμένη ευαισθησία σου.
Διαβάζοντας κανείς την υπόθεση, θα σκεφτεί ότι η «Ψιλικατζού» του ομώνυμου μυθιστορήματος της Κωνσταντίνας Δελημήτρου που διασκευάστηκε από τον σκηνοθέτη Δημήτρη Καρατζιά και παρουσιάζεται φέτος στον Πολυχώρο Vault, αποτελεί «παιχνιδάκι» για την ηθοποιό εκείνη που θα κληθεί να την ερμηνεύσει. Στην πραγματικότητα όμως, πρόκειται για έναν ρόλο δύσκολο, αμείλικτα απαιτητικό και πολύκροτο σαν ξαφνικό μπουρίνι, που εύκολα θα μπορούσε να την οδηγήσει στο «game over».
Ωστόσο η Ελένη Ουζουνίδου, κάνοντας στροφή 190 μοιρών από τον μονόλογο της Σταματίας, το γένος Αργυροπούλου καταφέρνει να βγει «στεγνή», αλώβητη και απαστράπτουσα μέσα στο πράσινο φόρεμά της μέσα από αυτήν την μαεστρική συγγραφική «θεομηνία», έχοντας ως «ομπρέλα» τη μοναδική υποκριτική δεινότητά της.
Από το πρώτο κιόλας λεπτό, η ηθοποιός σε καθηλώνει, σε κερδίζει και σε παρασύρει στην προσωπική «οδύσσειά» της, η οποία δε φαντάζει στα μάτια σου ξένη και μακρινή, αλλά ένα αγκάθι που τρυπά εξίσου και τη δική σου καρδιά μέχρι η ηρωίδα να φτάσει στο λιμάνι της. Καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης, η οποία είναι πλαισιωμένη από τα πρωτότυπα τραγούδια του Μάνου Αντωνιάδη, το χιούμορ και η συγκίνηση εναλλάσσονται γοργά, αποτυπώνοντας αριστοτεχνικά τον ψυχικό κόσμο της ηρωίδας, που τη μία στιγμή γκρεμίζεται σαν ένας πύργος από τραπουλόχαρτα και την άλλη υψώνεται ξανά υπερήφανος και ακτινοβόλος.
Η Ψιλικατζού (Ελένη Ουζουνίδου) με τη βοήθεια της αδερφής της, που υποδύεται η Άννα Ψαρρά -δίνοντας ρεσιτάλ ως μαγκιόρα και αθυρόστομη γυναικολόγος στο πρώτο μέρος- αφηγείται με ανθρώπινο, αυθόρμητο και ειλικρινή τρόπο την προσωπική ιστορία της, μιλώντας για ένα θέμα-ταμπού, την υπογονιμότητα.
Η βαθιά και αληθινή εξομολόγησή της μέσα από το μαγαζάκι της (σκηνικό των Δημήτρη Καρατζιά, Μάνου Αντωνιάδη και Μάριου Βουτσινά, που μόνο που το βλέπεις, θέλεις να το φας ολόκληρο) αγγίζει τις ευαίσθητες χορδές του κοινού, το οποίο για μία ακόμη φορά υποκλίνεται στην εξαιρετική ερμηνεία της Ελένης Ουζουνίδου, μιας ηθοποιού που πάντα θα μας «ανοίγει την όρεξη» για ξεχωριστές θεατρικές εμπειρίες, είτε στέκεται μπροστά από πατατάκια, σοκοφρέτες και άλλες λιχουδιές, είτε όχι.
H Ψιλικατζού
Συντελεστές
Συγγραφέας: Κωνσταντίνα Δελημήτρου
Δραματουργική επεξεργασία – Διασκευή – Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καρατζιάς
Πρωτότυπη μουσική – Τραγούδι παράστασης: Μάνος Αντωνιάδης
Σκηνικά: Καρατζιάς Δημήτρης – Μάνος Αντωνιάδης – Μάριος Βουτσινάς
Κοστούμια – Installation “Ψιλικά -Τσιγάρα”*: Μάριος Βουτσινάς
Βοηθός: Αναστασία Δάλμα
Κατασκευή Κοστουμιών: Γεωργία Σάντυ
Σχεδιασμός φωτισμών: Βαγγέλης Μούντριχας
Βοηθός φωτιστή: Θοδωρής Μαργαρίτης
Φωτογραφίες: Χριστίνα Φυλακτοπούλου
Υπεύθυνη Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη
Παραγωγή: VAULT
Παίζουν: Ελένη Ουζουνίδου, Άννα Ψαρρά
Διάρκεια: 70′ (χωρίς διάλειμμα)
Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 21:15 και Κυριακή στις 18:30
VAULT Theatre Plus,
Μελενίκου 26,
Βοτανικός
213 0356472 / 6949534889
