Θυμάμαι να πηγαίνω Δελφινάριο από μικρός. Από τότε που πάνω στη σκηνή του, ανέβαιναν ονόματα όπως Ψάλτης, Μουστάκας, Βουτσάς, Τριφύλλη, Τσάκωνας, Φιλιππίδης, Πανοπούλου, Μιχαλόπουλος, Κωνσταντίνου, Καραγιάννη και πόσοι ακόμα.. Μεγάλοι καλλιτέχνες, ο καθένας με την πορεία του ή ακόμα και στα ξεκινήματα τους, να δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό σε ένα είδος θεάτρου, λίγο παρεξηγημένο από πολλούς. 

Το Δελφινάριο μέσα στα χρόνια του, αν και ανέβαιναν επιθεωρήσεις, είχε μια γενική αποδοχή και ναι, να μην κρυβόμαστε, ήταν από παλιά το standar γυρίζοντας από διακοπές να πας να παρακολουθήσεις. Ήταν σαν να κλείναμε μέσα στο μυαλό μας το καλοκαίρι που πέρασε και να ετοιμαζόμασταν για τον Σεπτέμβριο που ερχόταν.. 

 

Δεν ήταν κάθε καλοκαίρι και στα καλύτερα της η επιθεώρηση – υπήρξαν και άσχημες στιγμές – αλλά τουλάχιστον, στη χειρότερη θα είχες γελάσει πολύ, με κάποιο αστείο, μια τούμπα, μια μεταμφίεση.  Μεγάλη ερμηνεία δεν πήγαινες να δεις πάνω στη σκηνή, όχι γιατί οι καλλιτέχνες δεν το είχαν αλλά γιατί το κείμενο και η διάθεση ήταν άλλη – υπήρξαν όμως και ερμηνείες στην σύγχρονη ελληνική επιθεώρηση που πραγματικά αν τις έχεις πετύχει σου μένουν καλά χαραγμένες στο μυαλό – αξεπέραστος ο μονόλογος του Στάθη Ψάλτη, στον Σημιτιτανικό, σαν μούτσος..

Τα χρόνια πέρασαν και μπορεί το Δελφινάριο να παρέμεινε σταθερό στο είδος θεάτρου που υπηρετεί, άλλαξε όμως καπετάνιο. Από την περίοδο του Στάθη Ψάλτη και μετά της Ελντα Πανοπούλου, κ.α. στον Μάρκο Σεφερλή που εδώ και αρκετά χρόνια ηγείται του σχήματος..

 

 

Κάπου λοιπόν πριν τις διακοπές μου ή απλά επιστρέφοντας, η βραδιά στο Δελφινάριο είναι δεδομένη και μπορεί να με κράζουν κάποιοι, που μπορεί να έχω παρακολουθήσει τον Οιδίποδα τυρρανο την προηγούμενη εβδομάδα αλλά αγαπώ το θέατρο και αυτό σημαίνει – για μένα – όλα του τα είδη. Εκτός από 2 παραστάσεις που έλειπα από Αθήνα για μεγάλο διάστημα, όλα τα υπόλοιπα τα έχω παρακολουθήσει του Μάρκου.

Η παράσταση ξεκινάει κάπου στις 21:30 με δέκα παρά, το Δελφινάριο αν και Τρίτη καθημερινή είναι στα 2/3 του γεμάτο – μην ξεχνάμε ότι παίζεται 6 μέρες την εβδομάδα για όλη τη σεζόν και χωράει 1000 άτομα – αν κάνω λάθος συγχωρέστε με. Σβήνουν τα φώτα, ξεκινάμε.. Μπαλέτο, χορευτές, ακροβάτες, σκηνή που ανεβοκατεβαίνει σε διάφορα σημεία και ο Μάρκος σε ένα θρόνο σκεπτικός, να καλησπερίζει τον κόσμο με τον δικό του μοναδικό τρόπο.

Τα πρώτα λεπτά του Μάρκου σε κάθε σεζόν είναι από τα καλύτερα σημεία της παράστασης. Η αμεσότητα και η επαφή που έχει με το κοινό, στα χρόνια που παρακολουθώ επιθεώρηση, μόνο ο Στάθης Ψάλτης και η Ελντα Πανοπουλου το είχαν. Μετά από τον ιδιαίτερο μονόλογο – πρόλογο, που έχει στο ξεκίνημα της παράστασης, ακολουθούν απανωτά σκετς, με πάρα πολύ γέλιο τα περισσότερα – νομίζω ότι η κηδεία, η φυλακή με τον sin boy και η στιγμή του βαρύτονου, μπορούν να σε κάνουν να δακρύσεις από τα γέλια..

Ο Μαρκος Σεφερλης φέτος έχει πολλά να πει. Καταπιάνεται με την επικαιρότητα και την παρουσιάζει με ένα ιδιαίτερα έξυπνο και επιθεωρησιακό τρόπο στο κοινό. Χωρίς να κάνει αναφορά στην επίθεση που δέχτηκε φέτος για την ακύρωση παράστασης σε μεγάλο θέατρο της Αθήνας, περνάει εύστοχα μηνύματα, εκεί που πρέπει και όπως πρέπει. Κάνει εντύπωση ότι φέτος δεν μένει στα στεγανά του – μιμήσεις, ατάκες που έχουν μείνει, κινήσεις, χορευτικά.

Φανταχτερά κουστούμια, μεγάλα εντυπωσιακά σκηνικά, κάπου στα 30 άτομα πάνω στη σκηνή, έχουν καταφέρει φέτος να παρουσιάζουν μια από τις καλύτερες παραστάσεις που έχω δει στα χρόνια που παρακολουθώ Δελφινάριο. Τίποτα λιγότερο από μια καλή επιθεώρηση φέτος στο συγκεκριμένο θέατρο. Δεν θα σας πω να το σκεφτείτε, αλλά να πάτε. Αξίζει..

 

• Χωρίς να θέλω να στηρίξω τον Μάρκο Σεφερλή – δεν το χρειάζεται άλλωστε, τουλάχιστον από εμένα – είναι άδικος, ο πόλεμος που δέχεται κατά καιρούς για το είδος θεάτρου που υπηρετεί, όταν πολλά από τα μεγαλύτερα ονόματα του ελληνικού θεάτρου, έχουν περάσει από αυτή τη σκηνή και έχουν υπηρετήσει με τον ίδιο τρόπο το συγκεκριμένο είδος..