The Invisible Man, είναι θρίλερ της Universal σε σκηνοθεσία Λη Γουάνελ, με τους Ελίζαμπεθ Μος, Άλντις Χοτζ, Χάριετ Ντάιερ, Στορμ Ράιντ, Όλιβερ Τζάκσον-Κοέν.
Είναι από τις φορές που δευτερόλεπτα αμέσως μετά το σήμα της εταιρείας παραγωγής, εκεί που μόλις έχουν αρχίσει να πέφτουν οι τίτλοι, είσαι βέβαιος πως θα δεις κάτι εξαιρετικό. Κι αυτό το συναίσθημα εντείνεται, μαζί με μια παιδιάστικη προσμονή, από τα πρώτα-πρώτα καρέ της ταινίας, σε αυτό το εντυπωσιακό σπίτι, στην κορυφή του βράχου, πάνω από τα μανιασμένα κύματα του Ειρηνικού, όταν η Σεσίλια, ο χαρακτήρας που υποδύεται η Ελίζαμπεθ Μος, αποπειράται να φύγει κρυφά, εγκαταλείποντας τον άντρα της. Μέσα στη σιωπή τής νύχτας που τη σπάνε μόνο τα κύματα που σκάνε απειλητικά στην ακτή, και μέσα στο ημίφως, αυτή η πρώτη σεκάνς της διαφυγής είναι τόσο εξαιρετικά κινηματογραφημένη που σου κόβει την ανάσα, προτού καλά-καλά συνειδητοποιήσεις τι βλέπεις και γιατί.
Η φωτογραφία (Στέφαν Ντούσκιο) και το αργό τράβελινγκ της κάμερας μέσα στους διαδρόμους και τα δωμάτια, δίνουν το στίγμα της σκηνοθεσίας, που παρ’ ότι κρατά αμείωτους τους ρυθμούς έντασης, αφήνει τα πλάνα να ανασάνουν, ακόμα και σε σκηνές κορύφωσης, χωρίς να καταφεύγει σε μανιασμένα κοψίματα βιντεοκλιπίστικης ιδεοληψίας. Από την ώρα της αρχικής απόδρασης και μέχρι το συγκλονιστικό φινάλε, η σοφή εναλλαγή γενικών και κοντινών, δίνει την ευκαιρία στο μάτι να πλανηθεί επάνω στην οθόνη και να αναζητήσει στοιχεία, ενδείξεις και σημάδια για την ύπαρξη ή όχι αυτού του αόρατου εφιάλτη που θα καταδιώκει θανάσιμα τη Σεσίλια, από τη στιγμή που εγκαταλείπει τη συζυγική της εστία.
Παιχνίδι ορατού και αοράτου είναι βλέπετε ολόκληρη η ταινία The Invisible Man, με την τραυματισμένη σωματικά και ψυχικά γυναίκα να συγκεντρώνει όσο κουράγιο τής έχει απομείνει και να αφήνει πίσω της τον καταπιεστικό σύζυγο που, όπως λέει και η ίδια, απαιτούσε να ελέγχει τι φοράει, τι κάνει, πού πηγαίνει, πότε βγαίνει από το σπίτι, τι λέει και τι σκέφτεται. Κι όταν αυτό που νόμιζε ότι σκέφτεται δεν του ήταν αρεστό, η τιμωρία θα ήταν βάναυση. Βέβαιη πως δεν θα την αφήσει ποτέ σε ησυχία και κρυμμένη στο σπίτι ενός καλού φίλου δικού της και της αδελφής της, η πανικόβλητη γυναίκα δεν τολμά να περπατήσει ούτε μέχρι το γραμματοκιβώτιο στην άκρη της αυλής. Έως ότου καταφθάνουν τα χαρμόσυνα νέα: ο άντρας της αυτοκτόνησε. Με τη διαθήκη του να της αφήνει $5 εκατ., η Σεσίλια είναι έτοιμη να πάρει τη μεγάλη ανάσα και να ξεκινήσει από την αρχή τη ζωή της. Μόνο που είναι πεπεισμένη πως κάποιος την παρακολουθεί. Διαρκώς. Παντού. Χωρίς να τον βλέπει ούτε η ίδια ούτε κανείς. Βυθισμένη ξανά στον πανικό και με σημάδια τρέλας στα μάτια όλων γύρω της, ξαφνικά βλέπει την ύπαρξή της να βυθίζεται ξανά στο χάος και τους αγαπημένους της να κινδυνεύουν.
Είναι πραγματικά σπουδαίος ο τρόπος με τον οποίο η Universal αποτίει φόρο τιμής σε έναν από τους εμβληματικούς τίτλους της βιβλιοθήκης της και μια από τις ταινίες που καθόρισαν την ιστορία του στούντιο. Ο Αόρατος Άνθρωπος που έκανε την πρώτη του απειλητική εμφάνιση το 1933, επιστρέφει στα σινεμά του 21ου αιώνα όχι απλά ως ένα remake που αναμασά τον μύθο, αλλά με μια ταινία γραμμένη και γυρισμένη για τον 21ο αιώνα. Χωρίς να έχει την παραμικρή σχέση με το μυθιστόρημα του Χ. Τζ. Γουέλς ή την αρχική ταινία, ο “The Invisible Man” του Στήβεν Γουάνελ κρατά μόνο την κεντρική ιδέα και μετουσιώνεται σε σύγχρονο, τρομακτικό σινεμά επιπέδου, διεκδικώντας από τα πρώτα κιόλας καρέ τη θέση του στην ιστορία.
Με εξαίρετη σκηνοθετική ματιά και ουσιαστική γνώση του κινηματογραφικού σεναρίου, ο Γουάνελ, μετά την απρόσμενη έκπληξη του “Upgrade” το 2018, αποδεικνύει πως ξέρει να κάνει καλό σινεμά, χωρίς τερτίπια και μαγκιές που εντυπωσιάζουν συνήθως αυτούς που δεν ξέρουν ή τους μόνιμους αναζητητές νέων ξεχωριστών ταλέντων που κρατούν την κάμερα ανάποδα. Γνωρίζοντας κατά πως φαίνεται το είδος, αλλά γνωρίζοντας και από σινεμά, ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης ανανεώνει τον κλασικό μύθο πατώντας όμως επάνω στην ιστορία και τις παραδοσιακές αρχές του καλού κινηματογράφου.
Είναι τόσο φροντισμένα τα κάδρα του, είναι τόσο προσεγμένα τα τράβελινγκ, είναι τόσο δεξιότεχνο το μοντάζ (Άντυ Κάνυ) που όλα μαζί συντελούν σε απίστευτη αγωνία και ρυθμούς έντασης μα με ένα τέμπο ανθρώπινο, που ανασαίνει, όσο κι αν τελικά κόβει την ανάσα του θεατή. Το σενάριο επιχειρηματολογεί κατά το δυνατόν ρεαλιστικά τα φανταστικά στοιχεία της ιστορίας, ακολουθώντας μια κλιμακωτή μεν κορύφωση, αλλά πατώντας συχνά και το φρένο, μετατρέποντας την παρακολούθηση σε τραινάκι του λούνα παρκ που ανεβοκατεβαίνει ράμπες έως ότου αρχίσει τις ιλιγγιώδεις λούπες του.
Στους χαρακτήρες μόνο δεν τα πηγαίνει καλά το σενάριο, αφήνοντας τους περισσότερους, πλην της Σεσίλια, μετέωρους, χωρίς παρελθόν και παρόν, παρά μόνο αποδέκτες των γεγονότων και αρωγούς της ηρωίδας. Η Ελίζαμπεθ Μος στο πρώτο βιολί είναι και πάλι συναρπαστική, όμως φοβάμαι πως πρέπει γρήγορα να απαγκιστρωθεί από αυτό το ύφος και από αυτή την έκφραση στο πρόσωπό της που τείνουν να της γίνουν μανιέρα. Η συγκλονιστική μουσική που ακούγεται σαν άναρθρη κραυγή που αναδύεται από τα λαγούμια της κόλασης είναι του Μπέντζαμιν Γουώλφις.
