The Flash, είναι κόμικ περιπέτεια φαντασίας των Warner/DC, σε σκηνοθεσία Άντυ Μουσκιέτι, με τους Έζρα Μίλλερ, Μάικλ Κήτον, Σάσα Κάλλε, Μάικλ Σάννον, Μαριμπέλ Βερντού, Κίρσυ Κλέμονς, Τζέρεμυ Άιρονς, Τεμουέρα Μόρισον.
Ο Μπάρρυ Άλλεν, παρά τις συστάσεις του Μπάτμαν, χρησιμοποιεί τη Δύναμη της Ταχύτητας για να επιστρέψει στο παρελθόν ώστε να αποτρέψει τη δολοφονία της μητέρας του και κατά συνέπεια τη σύλληψη του πατέρα του, ο οποίος κρίθηκε άδικα ένοχος για το έγκλημα. Επιστρέφοντας στο παρόν (θεωρητικά τουλάχιστον), συνειδητοποιεί πως οι πράξεις του άλλαξαν τη ροή των γεγονότων, με αποτέλεσμα να εγκλωβιστεί σε ένα εναλλακτικό 2013, όπου συναντά τον εαυτό του σε ένα σύμπαν χωρίς ήρωες, που αντιμετωπίζει τον κίνδυνο του αφανισμού.
Ο κατά Ζακ Σνάυντερ The Flash αποκτά επιτέλους τη δική του κινηματογραφική ταινία στη μετά-Ζακ Σνάυντερ εποχή και με τη νέα διοίκηση της DC να ακυρώνει πολλά από τα προηγούμενα projects. Είχε ομολογουμένως προκαλέσει την περιέργεια όλων μας ο τρόπος που η Εταιρεία θα αντιμετώπιζε την αυτόνομη ταινία του Φλας, δεδομένων των νέων συνθηκών στο στούντιο, ιδιαίτερα μετά από τις απανωτές καθυστερήσεις στην υλοποίησή της.
Τελικά, η λύση που επιλέχθηκε ακολούθησε την ασφαλή οδό του… παρελθόντος, αφού ο Φλας συνεργάζεται με τον Μπάτμαν που αγαπήσαμε στα τέλη των ’80s, τον Μάικλ Κήτον. Δεν γνωρίζω εάν η απόφαση αυτή ελήφθη επειδή οι executives της Warner φοβήθηκαν μια σόλο ταινία του The Flash ή επειδή σκέφτηκαν πως τους δίνεται η ευκαιρία να ανοίξουν την πόρτα σε ένα πολυσυμπαντικό αφηγηματικό πλαίσιο που θα τους επέτρεπε να παντρέψουν όλες τις διαφορετικές απεικονίσεις του Σκοτεινού Ιππότη (κάτι που έπραξε ανάλογα και η Marvel με όλους του Σπάιντερ Μαν στο “No Way Home”).
Όποιος κι αν ήταν ο λόγος πάντως, το αποτέλεσμα υπήρξε ευνοϊκό, χάρη στο σενάριο της Κριστίνα Χόντσον που εκμεταλλεύεται το αγαπημένο θέμα της ορφάνιας των δύο εμβληματικών ηρώων της DC ώστε να αφηγηθεί μια ιστορία συναρπαστική ως προς τη δράση της και μαζί με ανθρώπινη υπόσταση.
Βέβαια, καλό θα ήταν κάποια στιγμή τόσο οι ταινίες όσο και τα κόμιξ της DC να ξεκολλήσουν από τη λύση-ευκολάκι της δολοφονίας των γονιών του Μπάτμαν (κυρίως) και του The Flash διότι το θέμα αυτό μοιάζει να έχει εξαντληθεί, όσο καθοριστικό κι αν είχε υπάρξει στην εξέλιξη των ηρώων. Παρ’ όλα αυτά, δεδομένου του αφηγηματικού χάους που επικρατεί στο κινηματογραφικό σύμπαν της DC, στην προκειμένη περίπτωση το εύρημα δουλεύει και μας χαρίζει μια απολαυστική από κάθε άποψη συνύπαρξη επί της οθόνης του Μάικλ Κήτον που πατά με τρομακτική άνεση στα βήματα που του δίδαξε ο Τιμ Μπάρτον και του υπερ-ταλαντούχου Έζρα Μίλλερ.
Αλλόκοτη μα πρωτόγνωρα γοητευτική φάτσα, με περίσσιο ερμηνευτικό ταλέντο, ο Μίλλερ προσδίδει ταυτότητα στον χάρτινο ήρωα που υποδύεται, ενόσω συνομιλεί (κυριολεκτικά) με τον εαυτό του αναδεικνύοντας τον κάθε έναν από τους Μπάρρυ Άλλεν σε διαφορετικές προσωπικότητες.
Εντυπωσιακή η δράση και τα οπτικά εφφέ (αν και σε κάποιες στιγμές παρα-είναι ψηφιακά), εξαιρετικό το μοντάζ των Τζέησον Μπάλαντάιν και Πωλ Μάχλις, ενώ η μουσική του Μπέντζαμιν Γουώλφις αγκαλιάζει με τρόπο υπέροχο δράση, συναίσθημα και μουσικά θέματα εμβληματικά από τις προηγούμενες ταινίες της DC.
Ενήλικο φιλμ, κομιξάδικης αλλά όχι παιδικής αντίληψης, με όσο χιούμορ χρειάζεται για να φωτιστεί κάπως η σκοτεινιά της ιστορίας αλλά ίσως πιο δύσκολο στην παρακολούθησή του από όσους έχουν χάσει τις προηγούμενες συνέχειες, στις οποίες γίνονται διαρκείς αναφορές επί της συναισθηματικής κορύφωσης. Η σκηνή στο σούπερ μάρκετ, όπου ο Μπάρρυ συναντά τη μητέρα του (υπέροχη η Μαριμπέλ Βερντού) είναι όλα τα λεφτά.
