Η ταινία Spencer, είναι βιογραφικό δράμα του Πάμπλο Λαρραίν, με τους Κρίστεν Στούαρτ, Τίμοθυ Σπωλ, Σάλλυ Χώκινς, Σων Χάρρις, Τζακ Φάρδινγκ.
Το τριήμερο των Χριστουγέννων του 1991 αποδεικνύεται εφιαλτικό για την Πριγκίπισσα Νταϊάνα της Ουαλίας. Με τη βασιλική οικογένεια να περνά τις γιορτές στην έπαυλη του Σάντριγχαμ, δίπλα σχεδόν στο εγκαταλελειμμένο Παρκ Χάουζ, το σπίτι των παιδικών της χρόνων, η Νταϊάνα παλεύει με τους δαίμονές της, διαλυμένη από την τροφική διαταραχή που την ταλαιπωρεί, απηυδισμένη από τη σχέση του Καρόλου με την Καμίλα Πάρκερ Μπόουλς, και ουσιαστικά ολομόναχη απέναντι σε όλους τους άλλους.
Φάντασμα του εαυτού της αλλά και σαν φάντασμα του πύργου, η νεαρή γυναίκα περιπλανιέται σε έρημα δωμάτια και γκρεμισμένα σπίτια, προσπαθώντας να αναγνωρίσει τον εαυτό της μέσα από τα μάτια των άλλων σε κάποιες σύντομες κατ’ ιδίαν συναντήσεις της με το προσωπικό που είτε τη φροντίζει με αγάπη, είτε την παραμονεύει κατ’ εντολήν τρίτων.
Ο Πάμπλο Λαρραίν εξακολουθεί με τα συναρπαστικά πορτραίτα εμβληματικών γυναικών της σύγχρονης εποχής, εστιάζοντας την κάμερά του αυτή τη φορά στη Λαίδη Νταϊάνα. Και εάν στην “Τζάκι” το πρόσχημα για την ταινία ήταν η συνέντευξη που η τέως πρώτη κυρία παραθέτει λίγο μετά τη δολοφονία του JFK, στο “Spencer” είναι το οικογενειακό τριήμερο των Χριστουγέννων της βασιλικής οικογένειας. Έχοντας στη διάθεσή του μια ανέλπιστα εξαιρετική Κρίστεν Στούαρτ στο ρόλο της Νταϊάνα, καθώς και την τηλεοπτικής παλέτας και αίσθησης βίντεο των ’90s φωτογραφία της Κλαιρ Μέηθον, η ενδοσκόπηση στην ηρωίδα του αποκτά έναν αλλόκοσμα ρεαλιστικό χαρακτήρα, καθώς είναι φορές που νομίζεις ότι παρακολουθείς οικιακά βίντεο ή ρεπορτάζ της εποχής.
Το σεναριακό εύρημα του Στήβεν Νάιτ για όλες αυτές τις επαναλαμβανόμενες, σύντομες και φαινομενικά ανούσιες ιστορικά συναντήσεις με το προσωπικό, επιτρέπουν στην ταινία να ξεκλειδώσει τα σώψυχα της ηρωίδας της, ενώ ταυτόχρονα τονίζει απόλυτα την αντίθεση με τη σιωπή που χαρακτηρίζει τη συνύπαρξή της με την “οικογένειά” της.
Γοητευτικό, πλήρες συναισθημάτων και με ουσιαστική κορύφωση, το φιλμ συμπυκνώνει τη βιογραφία της Νταϊάνα χωρίς να γίνεται ποτέ του περιγραφικό, την ίδια στιγμή που χαίρει μιας άρτιας ερμηνείας από την πρωταγωνίστριά του, της οποίας αναγνωρίζεις ακόμα περισσότερο την ικανότητα να ερμηνεύσει (και όχι να μιμηθεί απλά) την Νταϊάνα, ειδικά σε μια χρονική περίοδο όπου όλες οι απόπειρες αποτύπωσης της ζωής της βρετανικής βασιλικής οικογένειας συγκρίνονται αναπόφευκτα με το μεγαθήριο που ακούει στον τίτλο “Το Στέμμα”.
Υποψηφιότητα για Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου.
