Το ReUniverse είναι δραματικό θρίλερ επιστημονικής φαντασίας της Correct, σε σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά, με τους Εριέτα Μανούρη, Γιάννη Σίντο, Ευγενία Ξυγκόρου, Σπύρο Σταμούλη, Λάζαρο Βασιλείου, Αντώνη Γιαννακό, Κατερίνα Νικολοπούλου, Γιώργο Ζυγούρη, Στεφανία Καπετανίδη, Ευθύμη Γεωργόπουλο.
Έξι φίλοι συναντιούνται σε ένα διαμέρισμα στην Αθήνα σε κάτι που μοιάζει με ανέμελη μάζωξη, μολονότι στην ουσία αποτελεί άτυπο μνημόσυνο για την έβδομη της παρέας που είχε βρει τραγικό θάνατο από πνιγμό, την ίδια μέρα, πριν από έναν χρόνο. Το άβολο της κατάστασης επιβαρύνεται από ένα παράξενο φυσικό φαινόμενο, μια πυκνή ομίχλη που καταπίνει στο διάβα της τα πάντα και λόγω της οποίας έχει επιβληθεί, ειδικά για εκείνο το βράδυ, απαγόρευση κυκλοφορίας.
Το ελληνικό σινεμά του φανταστικού επιστρέφει, μετά από πολλά χρόνια (με κορυφαίο διδάξαντα τότε τον Δημήτρη Παναγιωτάτο), με μια ανεξάρτητη αλλά υψηλής φροντίδας παραγωγή, τη σκηνοθεσία της οποίας υπογράφει -ίσως στην πιο ώριμη κινηματογραφική του στιγμή- ο Θοδωρής Βουρνάς. Ο τρόπος που αντιλαμβάνεται το ύφος και το κλίμα της ιστορίας, επιλέγοντας ξεκάθαρα την ανθρωποκεντρική προσέγγιση μέσα από την οποία αναδεικνύει την κλιμάκωση της αγωνίας, οδηγεί αντίστοιχα σε ανθρώπινης κλίμακας, κινηματογραφικές ερμηνείες από το σύνολο των ηθοποιών.
Στα μεγάλα συν της ταινίας (αυτονόητα για το σινεμά όλου του κόσμου, αλλά όχι και του ελληνικού) η ποιότητα εικόνας και ήχου, που εκμεταλλεύονται το κλειστοφοβικό της κεντρικής ιδέας και του χώρου δράσης ώστε να δημιουργήσουν κλίμα και συναίσθημα, χωρίς πολλά-πολλά τερτίπια. Το what if ερώτημα που διατρέχει τον πυρήνα της αφήγησης, συντροφιά με το ερώτημα “πώς θα ήμαστε σε μια άλλη ζωή;” εξυπηρετείται από το κοφτό μοντάζ στα κατάλληλα σημεία (Κυρηναίος Παπαδημάτος) και την κάμερα που δεν σταματά ποτέ να περιεργάζεται τους ανθρώπους μπροστά της (διεύθυνση φωτογραφίας: Διονύσης Μωραΐτης), σε πλήρη αρμονία ή συναισθηματική αντίθεση με το περιβάλλον.
Το σενάριο θα επιθυμούσα περισσότερο αφοσιωμένο στον στόχο του, χωρίς να βάζει πάρα πολλά καρπούζια στην ίδια μασχάλη, προκαλώντας σε ορισμένες στιγμές μια κάποια αμηχανία. Η ιδέα φυσικά και πολύ έξυπνη είναι και υπόσχεται πολλά, όπως και η περιγραφή των χαρακτήρων, στους οποίους αφιερώνει τον δέοντα χρόνο, όμως κάπου στον επιμερισμό δράσης και characterisation δεν τηρούνται οι απαραίτητες ισορροπίες.
Το σωστά επιλεγμένο για τον κάθε ρόλο καστ του “ReUniverse” αποδίδει τα καλύτερα μπροστά από την κάμερα, με τις τρεις κυρίες της παρέας να κερδίζουν τις εντυπώσεις στην οθόνη. Η Εριέτα Μανούρη παίζει στην κάθε σκηνή με μια αδυσώπητη ειλικρίνεια, μεταφέροντας συναίσθημα και επιθυμία με ανεπαίσθητες εκφράσεις, εκρηκτική ως ρόλος και ως φυσική παρουσία η Κατερίνα Νικολοπούλου που έως και μάχεται με τον εαυτό της (κυριολεκτικά), ενώ η Ευγενία Ξυγκόρου με ένα και μόνο βλέμμα αποδεικνύει την έμφυτη σχέση της με τον φακό.
Σπύρος Σταμούλης και Αντώνης Γιαννακός κρατούν με ευαισθησία και ειλικρίνεια μια από τις καλύτερες σκηνές της ταινίας, ο Γιάννης Σίντος ενστερνίζεται το μέτρο και την εγκράτεια σε έναν ρόλο εκ φύσεως μετρημένης εξωστρέφειας, αλλά βαθιάς συγκίνησης και ρεαλισμού, ο Λάζαρος Βασιλείου στέκει με άνεση και γνώση στην οθόνη, ενώ ο Γιώργος Ζυγούρης είναι απλά απολαυστικός στον ρόλο του ντελιβερά που αυτοπροσκαλείται στο πάρτυ.
Μην ξεχάσω να μιλήσω και για την ατμοσφαιρική μουσική του Μάριου Νιαμονιτάκη, ο οποίος συμμετείχε και στον ευρύτερο ηχητικό σχεδιασμό της ταινίας.
