Η ταινία Mission: Impossible – The Final Reckoning, είναι περιπέτεια της Paramount σε σκηνοθεσία Κρίστοφερ ΜακΚουόρι, με τους Τομ Κρουζ, Χέυλυ Άτγουελ, Βινγκ Ρέημς, Σάιμον Πεγκ, Εζάι Μοράλες, Πομ Κλέμεντιφ.

Ξεκινώντας μετά το φινάλε σχεδόν της “Θανάσιμης Εκδίκησης”, η “Έσχατη Τιμωρία” ολοκληρώνει την επική αντιπαράθεση του Ήθαν Χαντ με την Οντότητα, την υπερ-εξελιγμένη Τεχνητή Νοημοσύνη που θέλει να καταστρέψει τον κόσμο, και μαζί έχεις την αίσθηση πως ολοκληρώνει και έναν κύκλο ταινιών.

 

 

Είναι πολύ χαρακτηριστική μια εξαιρετική σεκάνς, πριν ακόμα από τους τίτλους έναρξης (που πέφτουν μετά από 28 λεπτά ταινίας), η οποία μέσα από ένα κολλάζ ουσιαστικά αποτίει φόρο τιμής στο κινηματογραφικό παρελθόν των “Mission: Impossible”, την ίδια στιγμή που οι διαρκείς αναφορές στις πρώτες ταινίες της σειράς δημιουργούν ένα κλίμα αποχαιρετισμού.

Έρχεται όμως και το φινάλε σε μια αντίθεση με όλο αυτό, το οποίο χαρίζει απλόχερα υποσχετικές αναγνώρισης αξιών και παρελθόντος, που σε κάνει να πιστεύεις πως ενδεχομένως παρακολούθησες τον “πιλότο” μιας νέας εποχής. Δεν ξέρω, τα πάντα εξαρτώνται από τη διάθεση του Τομ Κρουζ, που με το συγκεκριμένο franchise έχει χαρίσει ένα υπέροχο δώρο στους θεατές αλλά και στο σινεμά το ίδιο.

Αυτή είναι και η μεγαλύτερη αξία της “Έσχατης Τιμωρίας”, της 7ης κατά σειρά “Mission: Impossible”, καθώς πέραν του ότι αποτελεί μια ώριμη, χορταστική και χάρμα οφθαλμών και ακοής κινηματογραφική περιπέτεια, με υπογραφή Χόλυγουντ υψηλών προδιαγραφών, τρίβει κατάμουτρα στα στελέχη των στούντιο τον τρόπο με τον οποίο οφείλεις να γυρίζεις sequel, προσδίδοντας σε κάθε κεφάλαιο της σειράς ειδική αξία και βάρος, χωρίς απλά να κανιβαλίζεις τον τίτλο ή τον πρωταγωνιστή.

Σε μια εποχή που τα στελέχη των τεσσάρων “μεγάλων” στούντιο που απέμειναν εγκρίνουν περιχαρείς αχρείαστα sequel και reboot, ο Τομ Κρουζ τούς δείχνει τον τρόπο τον σωστό, τον ορθόδοξο και τον ουσιωδώς χολυγουντιανό με τον οποίο οφείλουν να γυρίζονται οι μεγάλες ταινίες σήμερα.

Με ένα επιτελείο υπερ-ταλαντούχων ανθρώπων στη διάθεσή του, με τον ίδιο σε μια εξαιρετικά ώριμη ερμηνευτική φάση που υπερβαίνει το σταριλίκι του και με σενάριο που συνδυάζει το blockbuster με την ανθρώπινη κλίμακα, επιτυγχάνει να ενηλικιώσει ακόμα περισσότερο το σινεμά των μεγεθών, να προσδώσει ειδικό βάρος στην υπερβολή που επιτάσσει το είδος και εν τέλει να χαρίσει σε όλους μας αυτό που όλο και περισσότερο εκλείπει από τις κινηματογραφικές αίθουσες: την αίσθηση της πλήρους εξόδου -πως βγήκες από το σπίτι σου όχι απλά για να δεις μια ταινία αλλά για να περάσεις ολοκληρωμένα τη βραδιά σου, με κάτι που τίμησε την επιλογή σου σε κάθε λεπτομέρεια, που σε διασκέδασε αλλά και που πέραν της επιφανειακής δράσης είχε να σου μιλήσει και πιο συναισθηματικά, για πράγματα με τα οποία -θες δεν θες- εν τέλει θα ταυτιστείς.

Κι αν όλο αυτό δεν είναι καλό σινεμά, τότε δεν ξέρω ούτε εγώ τι είναι. Και, ναι, η σκηνή καταδίωξης με τα διπλάνα θα μείνει στην ιστορία.