Δραματική κομεντί σε σκηνοθεσία Ζακ Ντεμύ, με τους Ανούκ Αιμέ, Μαρκ Μισέλ, Άλαν Σκοτ, Ελίνα Λαμπουρντέτ, Μαργκό Λιόν, Κατρίν Λουτζ. Ελληνικός τίτλος: Λόλα, η γυναίκα της ακολασίας
Στη χλωμή Νάντη του λιμανιού και των πλοίων του αμερικανικού στόλου, ο Ρολάν Κασάρ είναι ένας άντρας που πλήττει. Βαριέται τους ανθρώπους, βαριέται τη δουλειά του, βαριέται την πόλη του. Στην αναζήτησή του για λεφτά και διαφυγή δέχεται να δουλέψει για έναν κουρέα που έχει κάτι περίεργα πάρε-δώσε με τη Νότια Αφρική, και να του μεταφέρει κάτι από εκεί με πλαστό διαβατήριο. Όλα, όμως, αλλάζουν όταν συναντά στον δρόμο τη Σεσίλ, μια παλιά του φίλη με την οποία ήταν ανέκαθεν ερωτευμένος. Σήμερα η Σεσίλ, κυκλοφορεί με το όνομα Λόλα, είναι χορεύτρια σε καμπαρέ και έχει έναν μικρό γιο, καρπό του μεγάλου έρωτά της με τον Μισέλ, έναν άντρα που έφυγε επτά χρόνια πριν χωρίς να ξαναδώσει σημεία ζωής.
Αν την ιστορία τη γράφουν οι παρέες, τότε σίγουρα θα ήθελα να ήμουν κι εγώ μέλος αυτής της υπέροχης παρέας που άλλαξε τα πάντα στο γαλλικό σινεμά από τα πρώτα χρόνια του ’60. Ζακ Ντεμύ, Μισέλ Λεγκράν, Ανιές Βαρντά, Ζαν-Λυκ Γκοντάρ και κάποιοι ακόμα φίλοι, που μαζεύονταν σε σπίτια και μικρά καφέ, ονειρεύονταν, ερωτεύονταν και έκαναν τα όνειρα και τους έρωτές τους ταινίες. Κάπως έτσι γεννήθηκε το νέο κύμα του γαλλικού σινεμά, κάπως έτσι αποκτήσαμε αυτές τις υπέροχες ταινίες, παρακαταθήκη των ταλαντούχων και ονειροπόλων δημιουργών τους. Κάπως έτσι γεννήθηκε η Λόλα, αυτή η τρυφερή και εύθραυστη γυναίκα, που περπατούσε ανέμελα στα καλντερίμια της Νάντης και γεννούσε έρωτες. Κι ακόμα, κάπως έτσι γεννήθηκαν και “Οι ομπρέλες του Χερβούργου”, αφού ο κεντρικός ήρωας της “Λόλας”, ο Ρολάν Κασάρ, επιστρέφει και στις “Ομπρέλες” ως βασικός χαρακτήρας. Ειλικρινά δεν ξέρω αν ο Ζακ Ντεμύ είχε στο μυαλό του την επόμενη ταινία του όταν γύριζε τούτην εδώ, ή αν το ένα έφερε το άλλο, πάντως, όσο παρακολουθείς αυτήν την εξαίσια δημιουργία του, δεν μπορείς να μην σκεφτείς πώς τα πάντα οδηγούν στις “Ομπρέλες” και επίσης πως η “Λόλα” είναι κι αυτή ένα μιούζικαλ χωρίς μουσική. Ο ίδιος ο Ζακ Ντεμύ, νομίζω, την είχε χαρακτηρίσει έτσι και δεν ήταν διόλου υπερβολή. Υπάρχουν σεκάνς στη “Λόλα” που πραγματικά μοιάζουν με μουσικοχορευτικές, χωρίς όμως κανείς ούτε να τραγουδά ούτε να χορεύει. Έχει έναν τέτοιο ρυθμό η ταινία, τέτοια ισορροπία, τέτοια κάδρα που οι πρωταγωνιστές της μοιάζουν να ακολουθούν τα βήματα μιας σιωπηλής χορογραφίας, την ίδια στιγμή που ο λόγος τους μοιάζει έμμετρος, χωρίς όμως να είναι.
Με αυτήν τη συθέμελη τάση φυγής του Ρολάν Κασάρ που κοντράρει την απόλυτη αφοσίωση της Σεσίλ/Λόλας, σε μια πόλη μουντή και πληκτική που μοιάζει ολόκληρη να εκπορνεύεται στους ναύτες των ξένων στόλων, ο Ντεμύ στήνει τον καμβά της ιστορίας του, αγκαλιάζει τους ήρωές του με αγάπη και θρηνεί τα χρόνια που έφυγαν παίρνοντας μαζί τους την αθωότητα μιας ολόκληρης γενιάς.
H “Λόλα” είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Ζακ Ντεμύ, την οποία σνόμπαραν οι κριτικοί της εποχής, για να την αναγνωρίσουν αργότερα ως ένα από τα πλέον παραμελημένα διαμάντια του γαλλικού σινεμά. Δε ήταν βέβαια μόνο αυτήν την ταινία του Ντεμύ που περιφρόνησαν στις μέρες του, καθώς ούτε τον ίδιο είχαν σε εκτίμηση οι “καγιεντεσινεμάδες” κριτικοί, αφού τις ιστορίες που αφηγείτο της θεωρούσαν ρηχές και απλοϊκές. Χρειάστηκαν δεκαετίες ολόκληρες για να τον αναγνωρίσουν ως σκηνοθέτη της νουβέλ βαγκ και να εκτιμήσουν τη δική του, εντελώς διαφορετική κινηματογραφική ματιά. Τα αρνητικά της “Λόλας” είχαν χαθεί έως ότου βρέθηκε μια κόπια καλής ποιότητας στο Βρετανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου, από την οποία βγήκε ένα νέο αρνητικό, πλήρως αποκατεστημένο, υπό την αυστηρή επίβλεψη του Ιδρύματος Ντεμύ και της συζύγου του, Ανιές Βαρντά.
cinemano.gr | instagram
