Bullet Train, είναι περιπέτεια της Columbia σε σκηνοθεσία Ντέηβιντ Λιτς, με τους Μπραντ Πιτ, Τζόυ Κινγκ, Άαρον Τέυλορ-Τζόνσον, Μπράιαν Ταϋρί Χένρυ, Άντριου Κότζι, Χιρογιούκι Σανάντα, Μάικλ Σάνον, Σάντρα Μπούλοκ.
Ο Πασχαλίτσας, εργολάβος που αναλαμβάνει επιχειρήσεις για λογαριασμό κάποιας σκοτεινής ιδιωτικής εταιρείας εγκλημάτων, αντικαθιστά έναν συνάδελφό του σε μια αποστολή στο Τόκυο, όπου καλείται να επιβιβαστεί στην υπερ-ταχεία για το Κυότο και να αποσπάσει έναν χαρτοφύλακα με χρήματα από δύο αντίστοιχους εργολάβους, τον Μανταρίνι και τον Λεμόνι. Εκείνοι με τη σειρά τους επιστρέφουν τον απαχθέντα γιο (μαζί με τα λύτρα) ενός μεγαλο-εγκληματία που είναι γνωστός ως Λευκός Θάνατος, χωρίς να γνωρίζουν ότι το φαινομενικά απλό ταξίδι τους με το τραίνο θα εξελιχθεί σε κάτι πολύ πιο περίπλοκο και θανάσιμο.
Στο μεταξύ, στην ίδια υπερ-ταχεία έχει επιβιβαστεί μια κοπέλα αγνώστων λοιπών στοιχείων, με το όνομα “Μικρός Πρίγκιπας” και ένας απελπισμένος άντρας που θέλει να εκδικηθεί αυτούς που αποπειράθηκαν να δολοφονήσουν τον μικρό του γιο.
Απολαυστική, βίαιη μα και έξυπνα αστεία μπλοκμπαστεριά, με γκλαμουράτο καστ και ασταμάτητη δράση, το “Bullet Train” είναι φτιαγμένο να κρατάει τον θεατή στην τσίτα, να δοκιμάζει τις αντοχές των ηχείων του κινηματογράφου αλλά και να προσφέρει ενοχοποιημένο γέλιο, την ώρα που στην οθόνη μετράς πτώματα. Ο σκηνοθέτης των ταινιών “Deadpool 2”, “Atomic Blonde” και “Fast & Furious: Hobbs & Shaw” επιστρέφει με αυτό που γνωρίζει να κάνει πάρα πολύ καλά και τα καταφέρνει ξανά περίφημα.
Έχοντας στη διάθεσή του το λούνα-παρκ γέλιου και φονικών σενάριο του Ζακ Όλκεβιτς (βασισμένο στο μυθιστόρημα “Maria Beetle” του Κοτάρο Ισάκα) και μια παρέα ηθοποιών που δείχνουν να γουστάρουν πολύ την κατάσταση στην οποία βρέθηκαν, ο Λιτς στήνει έναν ιλιγγιώδες ταξίδι (κυριολεκτικά), τόσο στις γραμμές της υπερ-ταχείας όσο και στον χρόνο, καθώς αφηγείται την πολύπλοκη και γεμάτη ανατροπές ιστορία του, με ταχύτητες πολλών εκατοντάδων χιλιομέτρων την ώρα.
Χωρίς να παίρνει τον εαυτό της και πολύ στα σοβαρά (και το λέω για καλό), η ταινία Bullet Train είναι ένα πολύχρωμο και αγχωτικό κολάζ από σεκάνς ασταμάτητης δράσης, βυθισμένο σε μια ποπ ατμόσφαιρα και σε κάμποσο αίμα. Είναι τόσα πολλά και τόσο ακραία όλα όσα συμβαίνουν στην οθόνη του σινεμά που η απόφαση σεναριογράφου και σκηνοθέτη να “διαβάσουν” την ιστορία μέσα από την αστεία της διάσταση αποδεικνύεται ορθή επιλογή, αφού στην αντίθετη περίπτωση οι υπερβολές των γεγονότων και της βίας θα αποξένωναν τον θεατή, λαμβάνοντας μάλιστα υπ’ όψιν πως όλοι οι χαρακτήρες είναι ένοχοι, εγκληματίες και αντιπαθείς. Τώρα όμως τα πάντα δείχνουν να πηγαίνουν ρολόι καθώς αυτή η ελαφράδα στην αφήγηση σου επιτρέπει να μην αποζητάς την παραμικρή αληθοφάνεια -ίσα ίσα που περιμένεις όλο και περισσότερη τρέλα.
Το βασικό κουαρτέτο των πρωταγωνιστών (Μπραντ Πιτ-Τζόυ Κινγκ, Άαρον Τέυλορ-Τζόνσον και Μπράιαν Ταϋρί Χένρυ) είναι σκέτη απόλαυση. Ειδικά ο Πιτ φαίνεται πως το έχει μια χαρά με την κωμωδία, ενώ οι τηλεφωνικές συνδιαλέξεις του με τη χειρίστριά του (Σάντρα Μπούλοκ) είναι μοναδικές. Η εκτυφλωτικά πολύχρωμη φωτογραφία του Τζόναθαν Σέλα εξισορροπεί τη σκοτεινιά της βίας, ενώ η μουσική του Ντόμινικ Λιούις υπογραμμίζει τον ρυθμό, έτσι όπως ορίζεται και από το χορογραφημένο μοντάζ της Ελίζαμπετ Ροναλντσντότιρ, σταθερής συνεργάτιδας του Λιτς και με εμπειρία και σε Μαρβελοταινίες.
Η πλάκα είναι πως όσο έβλεπα το “Bullet Train” σκεφτόμουν πως κάποια χρόνια πριν, μια αντίστοιχη ταινία θα είχε κυκλοφορήσει στην Ελλάδα με τίτλο όπως “Το τραίνο της κολάσεως” ή “Η αμαξοστοιχία των χιλίων κινδύνων” ή “Το εξπρές των εκτελεστών” ή κάτι αντίστοιχα ποιητικό.
