Ελληνικός τίτλος: Τίποτε δεν είναι πιο ωραίο από την αγάπη. Μεταγενέστερος τίτλος: Πρόγευμα στο Τίφαννυς. Δραματική κομεντί της Paramount, σε σκηνοθεσία Μπλέηκ Έντουαρντς, με τους Ώντρεϋ Χέπμπορν, Τζωρτζ Πέπαρντ, Πατρίσια Νηλ, Μίκυ Ρούνεϋ.
Σε μια πολυκατοικία στη Νέα Υόρκη συναντιούνται η Χόλυ και ο Πωλ. Ναυάγια της ζωής και οι δύο: εκείνη κοκοτίτσα της καλής κοινωνίας που όμως δεν βάζει κανέναν στο κρεβάτι της, εκείνος συγγραφέας που ζει ως ζιγκολό με τα χρήματα της παντρεμένης ερωμένης του. Η έλξη τους είναι ακαριαία, αλλά κανείς δεν τολμά να κάνει το πρώτο βήμα, ειδικά δε η Χόλι, οι βαλίτσες της οποίας είναι γεμάτες από μυστικά και πόνο.
Ένα βαθιά τραγικό διήγημα του Τρούμαν Καπότε μεταμορφώνεται σε ένα λαμπερό μα συναρπαστικό χολυγουντιανό φιλμ, δια χειρός Μπλέηκ Έντουαρντς και Τζωρτζ Άξελροντ που υπογράφει το σενάριο. Από το αρχικό υλικό μόνο οι χαρακτήρες ουσιαστικά παραμένουν ενώ ο Έντουαρντς χρωματίζει ακόμη περισσότερο την ταινία με το προσωπικό του “σλάπστικ” ύφος, μεταμορφώνοντας τον ιάπωνα γείτονα του επάνω ορόφου σε φιγούρα που μοιάζει να βγήκε από τον Ροζ Πάνθηρα. Τίποτα, όμως, δεν δείχνει μεμπτό σε όλη αυτήν τη διασκευή, αφού ενδεχομένως να αποτελεί και ένα είδος μαθήματος για το πώς μεταφέρουμε μια νουβέλα στο σινεμά: κρατάμε τους χαρακτήρες, το πλαίσιο και την κεντρική ιδέα και όλα αυτά τα αναβαπτίζουμε στη νέα τους μορφή, δημιουργώντας κάτι νέο και εφάμιλλα εξαίσιο. Διότι είναι όντως εξαίσια αυτή η γλυκόπικρη ταινία, που παρά τις έξτρα δόσεις χιούμορ και ελαφρότητας, δεν χάνει ποτέ την ανθρωπιά των χαρακτήρων της ούτε το δράμα της προσωπικής τους ζωής.
Γυρισμένη ως επί τω πλείστον μέσα στο στούντιο που αναπαριστά τα διαμερίσματα των δύο πρωταγωνιστών, ενισχύει την περιορισμένη τους ζωή, πέρα από τον κόσμο, σαν δύο φυγάδες που δραπετεύουν από τη σκάλα κινδύνου για λίγες στιγμές ελευθερίας, μακριά από τους ανθρώπους. Και είναι τόσο μαγικές αυτές οι σκηνές μεταξύ της Χόλυ και του Πωλ, είναι τέτοια η χημεία μεταξύ της εύθραυστης, υπέρκομψης και ψεύτικης Ώντρευ Χέπμπορν με τον πανέμορφο, προστατευτικό και πληγωμένο Τζωρτζ Πέπαρντ, που δεν θέλεις να τελειώσουν.
Βάλτε σε όλη αυτήν την λαμπερή, έγχρωμη μαγεία τη μουσική του Χένρυ Μαντσίνι και τη μελωδία του “Moon River” και είναι τότε που βυθίζεστε πραγματικά σε αυτό που μόνο η βιομηχανία των ονείρων του Χόλυγουντ ήξερε να κάνει τόσο καλά: να γυρίζει ένα τολμηρό κοινωνικό δράμα σχολιασμού, με αμπαλάζ μιας ανάλαφρης αισθηματικής κομεντί που θα το έκανε προσιτό σε όλους. Μαγικό.
