H ταινία A beautiful day in the neighborhood, είναι δραματική κομεντί της Tristar σε σκηνοθεσία Μαριέλ Χέλλερ, με τους Μάθιου Ράυς, Τομ Χανκς, Κρις Κούπερ, Σούζαν Κελέτσι Γουώτσον, Μαρυάν Πλάνκετ, Ενρίκο Κολάντονι, Γουέντυ Μακκένα, Κρίστιν Λάχτι.
Ο Λόυντ Βόγκελ, ένας διακεκριμένος, μαχητικός δημοσιογράφος του Esquire, διάσημος για τα αποκαλυπτικά του άρθρα και διαβόητος για τις σχέσεις του με τους γύρω του, αναλαμβάνει να γράψει ένα μικρό κομμάτι 400 λέξεων για τον Φρεντ Ρότζερς, παρουσιαστή μίας από τις μακροβιότερες παιδικές εκπομπές στην αμερικανική τηλεόραση. Μολονότι ούτε το κάνει κέφι το συγκεκριμένο θέμα αλλά ούτε είναι και του στυλ του, συμφωνεί με το ζόρι, αφού η αρχισυντάκτριά του δεν του αφήνει και μεγάλα περιθώρια. Έτσι, ταξιδεύει μέχρι το Πίτσμπουργκ, όπου μαγνητοσκοπείται η εκπομπή, για να γνωρίσει αυτόν τον περίφημο κύριο Ρότζερς. Μόνο που αυτό που ξεκίνησε ως συνάντηση ρουτίνας για ένα άρθρο 400 λέξεων, μεταμορφώνεται σε κάτι πολύ μεγαλύτερο και απείρως πιο ουσιώδες.
Ας ξεκινήσουμε με τα προφανή και συνοψίζοντας στα ουσιώδη: η ταινία A beautiful day in the neighborhood, είναι εξαιρετική και να πάτε να τη δείτε. Και αφού ξεμπερδέψαμε με τα βασικά, ας στρέψουμε λίγο το βλέμμα και σε άλλα θέματα με αφορμή αυτόν τον “Υπέροχο Γείτονα”. Όπως για παράδειγμα, στο πόσο επικίνδυνα ταλαντούχος είναι ο Τομ Χανκς. Πλέον δεν μιλάμε για ένα ηθοποιό με υποκριτική δεινότητα και αρτιότητα μα για ένα ανθρώπινο χαμαιλέοντα. που “καταπίνει” τους χαρακτήρες που υποδύεται και τους ξαναγεννά ως μεταλλαγμένος μπροστά από τον φακό. Προσέξτε όμως: όλο αυτό το καταφέρνει χωρίς φτιασιδώματα και μεταμορφώσεις και χωρίς να αλλοιώνει το παρουσιαστικό του.
Ο Τομ Χανκς είναι πάντα εμφανής στο πανί. Απλά δεν είναι ποτέ ο ίδιος Τομ Χανκς. Στην περίπτωση του “Υπέροχου Γείτονα”, o Χανκς ενδύεται την περσόνα του Φρεντ Ρότζερς, την οποία μετουσιώνει σε μια ανελέητης ορμής ερμηνεία, μόνο με το βλέμμα ή αυτόν τον χαμηλό, υπνωτιστικό σχεδόν τόνο στη φωνή του. Στην εναρκτήρια -και πανέμορφη- σεκάνς του φιλμ, αρκεί να φορέσει το κόκκινο ζακετάκι του και να αλλάξει παπούτσια στο πλατό καθώς ξεκινά την εκπομπή του, ώστε ο Τομ Χανκς να μεταμορφωθεί κυριολεκτικά μπροστά στα μάτια μας σε αυτήν την εμβληματική μορφή της αμερικανικής τηλεόρασης που μιλούσε για διάφορα θέματα στα παιδιά προσχολικής ηλικίας από το 1968 έως το 2001, μέσα από τη “Γειτονιά του κ. Ρότζερς”.
Και είναι τόση η δύναμή του, που από τα πρώτα λεπτά που κοιτάει την κάμερα κατάματα και μιλά (στα παιδιά, στους τηλεθεατές, άρα και σε εμάς) για τους φίλους της γειτονιάς του, του παραδίνεσαι άνευ όρων και συνειδητοποιείς έντρομος πως θα μπορούσες απλά να κάτσεις εκεί για όσο κρατά η ταινία και να βλέπεις τον Τομ Χανκς/Φρεντ Ρότζερς να παρουσιάζει την εκπομπή του. Είναι επικίνδυνα ταλαντούχος ο Τομ Χανκς.
Εν τω μεταξύ, την ίδια στιγμή συνειδητοποιείς, μέσα από αυτήν την εξαίρετη ερμηνεία, τη δύναμη που ασκούσαν ο Φρεντ Ρότζερς και η “Γειτονιά” του στο μυαλό και στην ψυχή των μικρών παιδιών, αλλά ταυτόχρονα και των ενηλίκων που είχαν μεγαλώσει μαζί του. Σε αυτό το σημείο δε είναι που εκτιμάς την άρρηκτη σχέση σεναρίου και ηθοποιού. Το σενάριο στήνει ένα φανταστικό επεισόδιο της εκπομπής μέσα από το οποίο μάς συστήνει και τους βασικούς ήρωες του δράματος, αλλά και εξηγεί ξεκάθαρα όλα όσα διαδραματίζονται και όλα όσα ακολουθήσουν. Την ίδια στιγμή ο ηθοποιός παίρνει το σενάριο και του δίνει ζωή και υπόσταση, καθώς όχι μόνο μας δείχνει ποιος είναι ο κ. Ρότζερς και η “Γειτονιά” του, όχι μόνο μας βουτά από τον λαιμό και μας κρατά σαν μαγεμένους απέναντι από αυτόν τον υπνωτιστικό παρουσιαστή που μας μιλά κοιτώντας μας στα μάτια, αλλά μας συστήνει και τον βασικό ήρωα της ταινίας: τον δημοσιογράφο Λόυντ Βόγκελ.
Αυτός είναι ο πρωταγωνιστής, αυτού την ιστορία παρακολουθούμε, αυτού το δράμα αποζητά κάθαρση. Και σε όλα αυτά καλείται να αποδώσει τα μέγιστα ο Μάθιου Ράυς, η δεύτερη μεγάλη έκπληξη της ταινίας. Όχι επειδή δεν θεωρούσα τον Ράυς καλό ηθοποιό, ακριβώς το αντίθετο. Στη σειρά “The Americans” ήταν εξαιρετικός σε έναν ρόλο μεταπτώσεων και απαιτήσεων… Όμως εδώ, ακριβώς επειδή είναι από τους αγαπημένους μου, είναι μεγάλη η χαρά να τον βλέπεις να εξελίσσει τον ρόλο του υπόγεια, διακριτικά, χωρίς φωνές ή αντάρα αλλά και να στέκεται παντοδύναμα απέναντι (ή δίπλα) στο μεγαλείο του Τομ Χανκς και να συγκρούεται μαζί του σιωπηλά, στην κυριολεξία.
Έχουν σενάριο όμως στα χέρια τους, βρε αδελφέ. Απλοϊκό φαινομενικά, αφελές για τα μάτια των ανίδεων, που όμως παίζει στα χέρια τα θέματα πατρότητας και οικογένειας και εναλλάσσει ταχύτητες μεταξύ της καλοσύνης, της ανάγκης για εκδίκηση, της καταπιεσμένης οργής, του φόβου για τον θάνατο και της λύτρωσης. Αγιογραφώντας τον κ. Ρότζερς και συνδέοντας την τηλεοπτική περσόνα του με την αληθινή του ζωή, δημιουργεί μια σταθερή αξία και ένα σημείο αναφοράς για τον χαρακτήρα του Λόυντ Βόγκελ, επάνω στα οποία πέφτει με φόρα όχι για να καταστραφεί μα για να κάνει γκελ, να επιστρέψει στην αρχική του θέση και να ανασυντάξει σκέψεις και συναισθήματα.
Δικαίως το σενάριο δεν αγγίζει τη φιγούρα του κ. Ρότζερς, καθώς η μορφή του πρέπει να μείνει άσπιλη σε βαθμό τέτοιον που να προκαλεί αμφιβολίες. “Πρέπει να είναι ο καλύτερος άνθρωπος που έχω γνωρίσει” λέει ο Βόγκελ στη γυναίκα του (τη συμπαθέστατη Σούζαν Κελέτσι Γουώτσον του “This is us”) και την ίδια στιγμή αρνείται να το πιστέψει… Είναι σαν να το λέει ως κάτι το μεμπτό. Η καλοσύνη αμφισβητείται στον κόσμο μας, η “μαχητική” δημοσιογραφία οφείλει να γκρεμίζει είδωλα μόνο και μόνο για χάρη της κατεδάφισης και ο Βόγκελ, που μεγάλωσε μόνος, γεμάτος οργή και απωθημένα, σε αυτό είναι που έχει διαπρέψει.
Και ενώ η ταινία A beautiful day in the neighborhood τρέχει, εξακολουθεί να παραπέμπει σε ένα μεγάλο επεισόδιο από τη “Γειτονιά του κ. Ρότζερς”, αφήνοντας δυσδιάκριτα τα όρια μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας, έτσι όπως οφείλει να κάνει κάθε καλό παραμύθι. Ένα παραμύθι είναι η ταινία, σε μια ενήλικη παραλλαγή, που μας καλεί να βρούμε τον δρόμο μας σε ένα σύμπαν καλοσύνης που οφείλουμε να ανακαλύψουμε μέσα και στους γύρω μας για χάρη του κόσμου όλου. Εκεί άλλωστε πατά και η ευαίσθητη μα βαθύτατα ρεαλιστική σκηνοθεσία της Μαριέλ Χέλλερ (“Θα μπορούσες ποτέ να με συγχωρέσεις;”, 2018) που αγκαλιάζει με στοργή τους ήρωες της και μαζί τους όλους εμάς, σε μια διαρκή αναζήτηση του καλού μας γείτονα, που δεν είναι άλλος από τον ίδιο μας τον εαυτό.
Η ταινία που βασίζεται στο άρθρο “Can You Say … Hero?” του Τομ Τζούνοντ που δημοσιεύθηκε στο Esquire το 1998, ήταν υποψήφια για Όσκαρ Β’ Ανδρικού για τον Τομ Χανκς. Ελληνικός τίτλος: Ένας υπέροχος γείτονας
cinemano.gr | instagram
