Maestro είναι δραματική σειρά των Foss/Mega, σε σενάριο και σκηνοθεσία Χριστόφορου Παπακαλιάτη, με τον ίδιο και τους Κλέλια Ανδριολάτου, Χάρις Αλεξίου, Φάνη Μουρατίδη, Γιάννη Τσορτέκη, Αντίνοο Αλμπάνη, Μαρία Καβογιάννη, Ορέστη Χαλκιά, Γιώργο Μπένο, Μαρίσα Τριανταφυλλίδου, Στεφανία Γουλιώτη.

Ένας μουσικός ταξιδεύει στους Παξούς, καλεσμένος του Δημάρχου, για να οργανώσει το καθιερωμένο μουσικό φεστιβάλ του καλοκαιριού. Η καταλυτική γνωριμία του με κάποιους από τους ανθρώπους του νησιού θα ξεκλειδώσει μια σειρά από μυστικά και δράματα που συμβαίνουν πίσω από τις κλειστές πόρτες και θα φανερώσει έρωτες που ήταν γραμμένοι από τη μοίρα να συμβούν.

 

 

Εξαιρετική στιγμή της ελληνικής μυθοπλασίας που αναμφισβήτητα θολώνει τα όρια τηλεόρασης και κινηματογράφου, ο “Maestro” ήρθε για να ταράξει ανέλπιστα τις οθόνες μας και τις ψυχές μας. Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης είναι εδώ, πιο ώριμος, πιο συνειδητοποιημένος και πιο αποφασιστικός, πιστός στα “θέλω” του, εξελίσσοντας τον εαυτό του και πάνω από όλα χωρίς να δέχεται εκπτώσεις κανενός είδους. Με ένα Mega στο πλευρό του που δέχτηκε να πάρει το ρίσκο, πετάει τα τρικάμερα, απορρίπτει τις εύκολες συμβάσεις της τηλεόρασης και αφιερώνει κόπο και χρήμα, κινηματογραφώντας τα 9 ωριαία επεισόδια του πρώτου κύκλου όπως ακριβώς θα γύριζε μια ταινία για το σινεμά και μάλιστα του εξωτερικού. Κάθε κάδρο, κάθε πλάνο, κάθε νότα και κάθε βλέμμα αποτυπώνονται στην οθόνη με περίσσια ακρίβεια και σημασία στη λεπτομέρεια όμως με έναν τρόπο ανεπιτήδευτο και τόσο σπαρακτικά λειτουργικό για την εξέλιξη του δράματος.

 

Και αφού εν αρχή ην ο λόγος, ας ξεκινήσουμε από το σενάριο, το οποίο είναι τετμημένο σε 9 κεφάλαια που φέρουν μάλιστα συγκινητικά εμπνευσμένους τίτλους, όλα τους γραμμένα (πλην του τελευταίου) από την προοπτική ενός εκ των βασικών ηρώων. Με τον τρόπο αυτό, κάθε κεφάλαιο προσφέρει ψήγματα της συνολικής εικόνας που συνθέτουν σταδιακά το παζλ, ενώ εμβαθύνει στην ψυχοσύνθεση του κάθε πρωταγωνιστή εξηγώντας πράξεις και συμπεριφορές, χωρίς να ξεπλένει συνειδήσεις.

Μέγας γνώστης και άρτιος χειριστής της ίντριγκας, ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης ξεδιπλώνει το παραμύθι του αφοσιωμένος στον πυρήνα της ιστορίας και χωρίς να παρασύρεται, δίνοντας εξ αρχής το κομβικό σημείο της, έτσι όπως το αποκαλύπτει επεισόδιο το επεισόδιο, σε μια μικρή, εμβόλιμη σκηνή στους τίτλους τέλους. Την ίδια στιγμή φροντίζει οι διάλογοι να χαρακτηρίζουν τον κάθε ήρωα ξεχωριστά, χωρίς να τους ισοπεδώνει, χωρίς να φοβάται τις λέξεις ούτε το χιούμορ.

Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος που ο κάθε ένας από τους πρωταγωνιστές του “Maestro” παρουσιάζεται ολοκληρωμένος, με το “πριν” να εξηγεί το “τώρα” του και να προδιαγράφει το “μετά”. Σενάριο, όμως, δεν είναι μόνο οι λέξεις. Είναι και οι εικόνες, οι ήχοι και οι μουσικές, όλα αυτά τα μικρά ή μεγάλα γενικά πλάνα που μεσολαβούν, ντύνουν και εξελίσσουν την κάθε σκηνή και που στο σύνολό τους καθιστούν την αφήγηση συναρπαστική, αφήνοντας μια αίσθηση μεγαλείου ακόμα και στα πιο σύντομα περάσματα.

 

Απόλυτος “Maestro” του έργου του, ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης ως σκηνοθέτης (με την ευρύτερη έννοια του “director”) διευθύνει μια ορχήστρα υπερ-ταλαντούχων ανθρώπων με τους οποίους αναπτύσσει εμφανώς μια σχέση αμοιβαίας εμπιστοσύνης. Εξ ου και τα κορυφαία ονόματα που συμμετέχουν στη σειρά καθώς και η λάμψη των νεότερων σε ηλικία αλλά με περίσσευμα ταλέντου συντελεστών, που όλοι τους χαρίζουν σπουδαίες ερμηνείες.

Η Χάρις Αλεξίου πρώτη και καλύτερη αναδεικνύεται σε καρατερίστα ολκής, με ερμηνεία που ταξιδεύει με τρομακτική ευκολία από την αυστηρότητα στην ειρωνεία και από εκεί στο χιούμορ και στον σπαραγμό. Με φωνή που μοιάζει σαν να τραγουδά την πρόζα και πρόσωπο που εκφράζει κάθε συναίσθημα χωρίς ίχνος προσπάθειας, μετατρέπει τη γιαγιά της οικογένειας (ρόλος-φετίχ σε κάθε σειρά του Χριστόφορου Παπακαλιάτη) σε έναν ρόλο καταλυτικό μα και αξιαγάπητο. Εξ ίσου συγκινητικές είναι και οι αναφορές στο τραγουδιστικό της παρελθόν, ενώ η σκηνή που διδάσκει το “Πετεινάρι” στα παιδιά της χορωδίας αποτελεί έναν εξαιρετικό φόρο τιμής στην αντίστοιχη σκηνή της Ρένας Βλαχοπούλου στην “Κόμησσα της Κέρκυρας” (δίπλα στους Παξούς), αποδεικνύοντας περίτρανα πως ο Χριστόφορος γνωρίζει, αγαπά και πάνω απ’ όλα τιμά την ιστορία του ελληνικού σινεμά.

Η Μαρία Καβογιάννη ξεδιπλώνει τα ατελείωτα πυρομαχικά του ταλέντου της και προσφέρει έναν ρόλο αξέχαστο, δουλεμένο τόσο στις μικρές, αδιόρατες συσπάσεις του προσώπου, στο βλέμμα και στις εκρήξεις της, έχοντας το πλεονέκτημα μερικών εκ των εμβληματικότερων φράσεων της σειράς (“Δεν μου έμαθε κανείς να μην ντρέπομαι. Απλά τον αγαπώ αληθινά”).

Ο Γιάννης Τσορτέκης εξερευνά νέους ερμηνευτικούς δρόμους σε έναν εν τη γενέσει του αντιπαθητικό ρόλο, που όμως αποκτά ουσία σε κάθε πράξη, σε κάθε ματιά απαξίωσης και αποστροφής και σε κάθε πλήγμα στο κορμί και στην αξιοπρέπεια του διπλανού του, προσωποποίηση του κακού και του διαταραγμένου από τη βία ανθρώπου.

Η Κλέλια Ανδριολάτου που με είχε αφήσει ήδη άφωνο στο “Μοτέλ” του Βασίλη Μαυρογεωργίου στο Θέατρο Τέχνης, τοποθετείται με αέρα και ύφος γαλλίδας σταρ, με ερμηνευτικό θράσος και εφηβική αφέλεια, αλλά και με επίγνωση των συνθηκών και των συναισθηματικών μεταπτώσεων της ηρωίδας που ερμηνεύει.

Στιβαρός, μεστός και με εκτόπισμα στον ρόλο του ο Φάνης Μουρατίδης, φορτισμένη συγκινησιακά, χαμένη στις τύψεις της ζωής που ζει και αυτής που δεν έζησε η Μαρίσα Τριανταφυλλίδου, αποστασιοποιημένα τραγικός και συνεπής ο Αντίνοος Αλμπάνης (μεταξύ μας, ήθελα λιγάκι ακόμα ρόλο στον χαρακτήρα που υποδύεται), συναρπαστικά σαρωτική η Στεφανία Γουλιώτη με άρτιο χειρισμό του τραγικού χιούμορ και της ειρωνείας αλλά και του προσωπείου της που σπάνια αφήνει να συσπάται. Δεν μπορώ να μην αναφερθώ στην guest εμφάνιση του Χρήστου Λούλη, που σχεδόν αγνώριστος σε κάθε πτυχή του ρόλου του μάς χάρισε αξέχαστες στιγμές ερμηνευτικής υπεροχής.

Αποκάλυψη ο Ορέστης Χαλκιάς και ο Γιώργος Μπένος, με χημεία απαράμιλλη, υποκριτικό σθένος και αφοπλιστικό ρεαλισμό σε κάθε τους σκηνή, μικρή ή μεγάλη, είναι αυτοί που οδηγούν και κορυφώνουν το δράμα. Η φωνή του Ορέστη Χαλκιά την ώρα που τραγουδά “Το τυχερό μου αστέρι” και το βλέμμα του Γιώργου Μπένου όσο τον κοιτάζει μετέτρεψαν το φινάλε του προ-τελευταίου επεισοδίου σε στιγμή κορυφαίας τηλεόρασης.

 

Εικονοκλάστης όσο χρειάζεται, χολυγουντιανά μελό αλλά με γαλλική φινέτσα και εγκράτεια, ο “Maestro” δεν αφηγείται απλά μια συγκλονιστική ιστορία αλλά μιλά ευθέως για πράγματα που όφειλαν να ακουστούν. Η πραγματική αξία του είναι πως ασχολείται με θέματα σύγχρονα, διαχρονικά και οικουμενικά χωρίς να ασκεί ακτιβισμό, αλλά χρησιμοποιώντας μέσα και λόγια απλά που μπορούν να ακουστούν από όλους και να γίνουν αποδεκτά και κατανοητά με τρόπο εύκολο, με μοναδικό του όπλο την αγάπη.

Μετά το Mega, ο “Maestro” ταξιδεύει σε κάθε γωνιά της Γης μέσα από το Netflix, έχοντας ήδη εξασφαλισμένο τον δεύτερο κύκλο που θα αρχίσει να γυρίζεται μέσα στο 2023. Η πρώτη ελληνική σειρά στον γίγαντα του streaming είναι γεγονός, οπότε οι συνδρομητές του θα έχουν την τύχη να ζήσουν το όραμα του Χριστόφορου Παπακαλιάτη και να γνωρίσουν αυτούς τους εξαιρετικούς και αξέχαστους ανθρώπους.

Ως υστερόγραφο, οφείλω να αναφερθώ στη φωτογραφία του Αντώνη Ζκέρη, τη μουσική του Κώστα Χρηστίδη, το μοντάζ της Στέλλας Φιλιπποπούλου και στη σκηνογραφία της Ράνιας Γερογιάννη.