Δραματική αστυνομική σειρά των Silverline/ΕΡΤ, δημουργία: Γιάννης Σκαραγκάς, σκηνοθεσία: Αλέκος Κυράνης, Αλέξανδρος Πανταζούδης, πρωταγωνιστούν: Σπύρος Παπαδόπουλος, Έμιλυ Κολιανδρή, Φωτεινή Μπαξεβάνη, Μαρίνα Ασλάνογλου, Νικολέτα Κοτσαηλίδου, Δημήτρης Καπετανάκος, Βασίλης Ευταξόπουλος, Τάσος Γιαννόπουλος, Γιάννης Σίντος, Γεωργία Μεσαρίτη, Αναστασία Στυλιανίδη, Βασίλης Ντάρμας, Αλέξανδρος Πιέχοβιακ, Χρήστος Διαμαντούδης, Βίκυ Μαϊδάνογλου, Χρήστος Ζαχαριάδης, Λευτέρης Πολυχρόνης, Ζωή Ρηγοπούλου, Έλενα Ντέντα, Δημήτρης Καλαντζής, Καλλιόπη Πετροπούλου, Αλέξανδρος Βάρθης, Λευτέρης Ζαμπετάκης, Γιώργος Δεπάστας, Αλέξανδρος Καλπακίδης, Ανανίας Μητσιόπουλος, Χρήστος Στεφανής, Στέργιος Αντούλας.
Πολυδιαφημίστηκε ως μια σύγχρονης θεματολογίας σειρά που ασχολείται με ζητήματα εκφοβισμού και διαπροσωπικών σχέσεων σε ένα σχολείο μιας υποβαθμισμένης περιοχής. Αυτό που δεν μας είχε πει κανένας είναι ότι τελικά επρόκειτο περί θρίλερ. Μακράν η καλύτερη σειρά πολλών επεισοδίων της περιόδου 2022-23, το “Κάνε ότι κοιμάσαι” μέσα σε 32 εβδομάδες και 64 επεισόδια κατόρθωσε τα ακατόρθωτα.
Κατ’ αρχάς πέρασε δια της βίας (του) την ΕΡΤ -και μαζί της την ελληνική τηλεόραση- σε μια νέα εποχή, σημερινή, φρέσκια, απενοχοποιημένη και διεθνή, όμως χωρίς μιμιτισμούς και ξενολατρεία. Δεύτερον, εισήγαγε την τηλεόραση των ειδών στην ελληνική πραγματικότητα, που συνήθως αναλίσκεται σε δράματα, sitcom και σειρές εποχής. Τρίτον, τόλμησε να θίξει, να δείξει και να διατυπώσει με λέξεις πράγματα που σπανίως έως καθόλου δεν διαπερνούν τη made in Greece μικρή μας οθόνη (Χριστόφορου Παπακαλιάτη εξαιρουμένου), εξ αιτίας μιας έμφυτης αυτολογοκρισίας καναλιών και δημιουργούν που θεωρούν ότι θα θιγούν χρηστά ήθη και έθιμα.
Το σημαντικότερο όλων όμως κατά τη γνώμη μου είναι το επιτελείο των ηθοποιών της, η επιλογή του οποίου αξίζει βράβευσης. Όχι μόνο το εξαιρετικό αυτό κάστινγκ ανέδειξε πρόσωπα εντελώς νέα και βαθιά ταλαντούχα, αλλά τόλμησε να φανταστεί υπέροχους ηθοποιούς γνωστούς και αγαπημένους στους πιο κόντρα ρόλους της καριέρας τους.
Το τελικό αποτέλεσμα υπήρξε ένα σοκ αισθήσεων, απίστευτα εθιστικό και ακόμα πιο απίστευτα κλιμακούμενο, καθώς οι εβδομάδες περνούσαν, τα επεισόδια επιτάχυναν ακόμα περισσότερο, “κοιλιά” και άσκοπα γεμίσματα δεν εντοπίζονταν ποτέ, οι ήρωες ξεδιπλώνονταν και έρχονταν στο προσκήνιο εκεί που νόμιζες πως ήταν απλά ατακαδόροι κομπάρσοι και εν τέλει όλα, μα όλα έβγαζαν νόημα, έστω κι αν (εσφαλμένα) νόμιζες πως τσάμπα σε ζάλιζαν με άσκοπα θέματα, όπως ας πούμε η σχολική θεατρική παράσταση (σοκ και δέος) που προετοιμαζόταν κατά τη διάρκεια πολλών επεισοδίων.
Όλα τα παραπάνω βέβαια έχουν όνομα και υπογραφή: Γιάννης Σκαραγκάς ονομάζεται ο ένοχος, δημιουργός του πιο πολύπλοκου μα και ολοκληρωμένου σεναρίου που βρήκε τον δρόμο του προς τις οθόνες μας. Το σενάριο είναι ο πυλώνας του “Κάνε ότι κοιμάσαι”, το σενάριο ήταν και ο λόγος που αρνήθηκα να γράψω το παραμικρό προτού ολοκληρωθεί, αφού η παραμικρή αστοχία στο φινάλε θα τίναζε τα πάντα στον αέρα.
Όμως, ο άνθρωπος διαχειρίστηκε τόσο λεπτομερώς και εις βάθος το σύνολο της ιστορίας και τις αποχρώσεις του κάθε χαρακτήρα ξεχωριστά, που το αποτέλεσμα απλά φαντάζει αλάνθαστο. Ιδιαίτερη σημασία έχει ο τρόπος γραφής του κάθε επεισοδίου που από τη μία εξέλισσε ταχύτητα την υπόθεση, ενώ φρόντιζε να τελειώνει με cliffhanger -μικρό ή μεγάλο- που σε έκανε να διψάς για περισσότερο.
Ταυτόχρονα, εξαιρετική υπήρξε η δουλειά των δύο ανθρώπων που ανέλαβαν να δώσουν ζωή στο κείμενο του Γιάννη Σκαραγκά. Η σκηνοθεσία του Αλέκου Κυράνη και του Αλέξανδρου Πανταζούδη διακρίνεται από ρυθμό που κρύβει βαθιά γνώση και έμφυτο ένστικτο, την ίδια στιγμή που αποσπά ερμηνείες υψηλού επιπέδου από το σύνολο των ηθοποιών, πάντοτε υπό το πρίσμα της κάμερας και των τηλεοπτικών διαστάσεων της οθόνης, χωρίς κραυγές, γουρλωμένα μάτια και πλάνα που κρεμάνε για να φτουρήσουν ο χρόνος και τα επεισόδια.
Με τις προδιαγραφές του κάθε διπλού επεισοδίου (επ’ ευκαιρίας, κακώς στο Ertflix έχουν αναρτηθεί μεμονωμένα) να παραπέμπουν σε 95λεπτη κινηματογραφική ταινία, οι σκηνοθέτες του “Κάνε ότι κοιμάσαι” επιστρατεύουν τεχνικές και αισθητική που άπτονται του ύφους και του τόνου του σεναρίου, αναδεικνύοντάς το με κάδρα (διεύθυνση φωτογραφίας: Κλαούντιο Μπολιβάρ, Έλτον Μπίφσα), ρυθμό (μοντάζ: Νίκος Στεφάνου) και ατμόσφαιρα (σκηνογραφία: Αναστασία Χαρμούση, μουσική: Γιάννης Χριστοδουλόπουλος) που παραπέμπουν σε μεγάλη, διεθνών προδιαγραφών τηλεόραση.
Τέλος, δεν γίνεται να μην αναφερθώ στην ψυχή της σειράς, τους λαμπερούς από κάθε άποψη ηθοποιούς που έφεραν εις πέρας αυτό το εξαιρετικά δύσκολο έργο. Θα μπορούσα να γράφω σελίδες επί σελίδων για όλους τους, όμως θα το πάω όσο πιο γρήγορα μπορώ, αλλιώς θα ξημερώσουμε. Ο Σπύρος Παπαδόπουλος δεν νομίζω να έχει παίξει (ή να έχει φανταστεί καν πως θα παίξει) έναν τέτοιο ρόλο, ειδικά στην τηλεόραση. Υπέροχος, έμπειρος, με εσωτερικότητα και εκρήξεις είναι ο συναρπαστικός ηγέτης της σειράς και συνδετικός κρίκος όλων. Στα τέσσερα τελευταία επεισόδια μένει αξέχαστος.
Η Έμιλυ Κολιανδρή είναι η μοναδική femme fatale που ξεπρόβαλλε από τα χολυγουντιανά φιλμ νουάρ του ’50. Νικολέτα Κοτσαηλίδου και Δημήτρης Καπετανάκος θα μπορούσαν να σηκώσουν μόνοι τους αστυνομική σειρά στην αμερικανική τηλεόραση. Η Φωτεινή Μπαξεβάνη πράττει αυτό που ξέρει να πράττει ενστικτωδώς: να βουτάει στον ρόλο και να μεταμορφώνεται μέσα στην αυθυπαρξία του. Ο Βασίλης Ευταξόπουλος, ο Τάσος Γιαννόπουλος και ο Αλέξανδρος Καλπακίδης αποτελούν τις μεγαλύτερες εκπλήξεις της σειράς, χάρη στον υπεύθυνο του κάστινγκ που τους φαντάστηκε να ερμηνεύουν τους συγκεκριμένους ρόλους, ενώ Μαρίνα Ασλάνογλου και Ζωή Ρηγοπούλου χαρίζουν καντάρια ερμηνευτικής δεινότητας και πληρότητας στους σύντομους ρόλους τους.
Ο Γιάννης Σίντος διαχειρίστηκε άψογα τον γεμάτο μεταβάσεις χαρακτήρα του με θυμό και ευαισθησία, ο Χρήστος Ζαχαριάδης υποδύθηκε το καλύτερο ρεμάλι της τηλεόρασης, όπως και ο Λευτέρης Ζαμπετάκης σε κουστουμαρισμένη εκδοχή. Η Αναστασία Στυλιανίδη έδωσε βάθος, πάθος και ειλικρίνεια στην τραγικά οραματίστρια ηρωίδα της, με τον Γιώργο Δεπάστα να ξεδιπλώνει επεισόδιο το επεισόδιο την προσωπικότητα του χαρακτήρα και τον Στέργιο Αντούλα να εξελίσσει τον ρόλο σε κίντερ-έκπληξη. H επέλαση του Αλέξανδρου Καλπακίδη υπήρξε καταλυτική.
Πάμε όμως τώρα στις αποκαλύψεις του “Κάνε ότι κοιμάσαι”, αυτόν τον θίασο νεότερων και ακόμα πιο νέων (από κάθε άποψη) ηθοποιών που έλαμψαν ενώ μας υποσχέθηκαν τα καλύτερα για το μέλλον. Η Γεωργία Μεσαρίτη και η Βίκυ Μαϊδάνογλου, γεμάτες εφηβική ευαισθησία και αμηχανία, υποδύθηκαν τις δύο κολλητές που πιστεύεις από το πρώτο λεπτό πως μεγάλωσαν μαζί, ενόσω ταξιδεύουν στα αχαρτογράφητα νερά της τραγωδίας που τις χτυπά.
Ο Βασίλης Ντάρμας αποδίδει με μέτρο και εσωτερική σύγκρουση τον αμφίσημης ψυχολογίας μαθητή που από θύμα γίνεται θύτης και εκδικητής, με την Έλενα Ντέντα και την Καλλιόπη Πετροπούλου να αποτελούν ένα καλοκουρδισμένο γιν και γιανγκ στη μεταξύ τους φιλική σχέση και συμπεριφορά, ενώ πηγαία εφηβική αθωότητα και ορμή πηγάζουν εξ ίσου από τον Ανανία Μητσιόπουλο και τον Χρήστο Στεφανή που έχεις την αίσθηση πως τους παρακολουθείς με κρυφή κάμερα στη σχολική τους πραγματικότητα.
Θα μου επιτρέψετε όμως να κάνω φινάλε (hint! hint!) με την αγία (λέμε τώρα) τριάδα του καστ -τον Χρήστο Διαμαντούδη, τον Αλέξανδρο Πιέχοβιακ και τον Λευτέρη Πολυχρόνη. Οι πρώτοι δύο, πέραν του αυτοφυούς τους εκτοπίσματος, έχουν φάτσα και στόφα πρωταγωνιστή εν τη γενέσει τους, με εμφανώς διακριτό το ερμηνευτικό τους βάθος καθώς και τις προοπτικές που αυτό υπόσχεται. Βασικοί άξονες της ιστορίας μέχρι το τέλος (γκουχ, γκουχ), με εσωτερικότητα στις μεταβάσεις και στον ερμηνευτικό τονισμό στήνουν ένα υποδειγματικό bromance δίδυμο κόντρας, αγάπης και εμπιστοσύνης με δεινότητα και αφοπλιστικό ρεαλισμό, απόλυτα ελεγχόμενο σε κάθε έκφραση.
Ο δε Λευτέρης Πολυχρόνης, που κατά τα πρώτα επεισόδια, μολονότι ξεχωρίζει, θεωρείς πως κρατά ρόλο κομπάρσου, εξελίσσει τον Μηνά που υποδύεται στο απόλυτο κακό, χωρίς να χάνει ούτε στιγμή τη βαθιά ανθρώπινή του υπόσταση. Ίσως η σειρά να μην ήταν η ίδια χωρίς αυτόν.
Το φινάλε έχει υπάρξει μόνο σε ταινίες σπουδαίων ξένων δημιουργών. Ο δεύτερος κύκλος που έχει ήδη εγκριθεί θα ταξιδέψει μόλις κάποιους από τους ήρωες σε νέο τόπο και νέα ιστορία, κρατώντας όπως λέγεται και μια σύνδεση με τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν ήδη. Το μόνο που θα ζητήσω εγώ ως γκρινιάρης κα ψυχαναγκαστικός είναι λίγη περισσότερη προσοχή (και ίσως χρήματα) στο post production των ηχητικών εφφέ και σαφώς περισσότερα fillers μεταξύ των σκηνών, διότι τα πλάνα του σταθμού Πελοποννήσου, του προαστιακού, το γενικό της Αθήνας και της αερογέφυρας της εθνικής οδού τα εμπεδώσαμε από τις πρώτες κιόλας εβδομάδες.
Ως υστερόγραφο, να ευχαριστήσουμε όλοι τους εμπνευστές της δημιουργίας του Ertflix, χάρη στο οποίο θα μπορούμε να κάνουμε ότι κοιμόμαστε όποτε και όσες φορές θέλουμε.
