Δραματική μίνι-σειρά του Netflix, δημιουργία των Ίαν Μπρένναν, Ράυαν Μέρφυ, με τους Ντέηβιντ Κόρενσουετ, Ντάρεν Κρις, Λώρα Χάριερ, Τζόε Μαντέλο, Ντύλαν ΜακΝτέρμοτ, Τζέηκ Πίκινγκ, Τζέρεμυ Πόουπ, Χόλαντ Τέυλορ, Τζιμ Πάρσονς, Πάτι Λουπόουν, Μίρα Σορβίνο.
Λίγο μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου, ο Τζακ Καστέλο μετακομίζει στο Χόλυγουντ κυνηγώντας τη μεγάλη του ευκαιρία στο σινεμά. Κάνει τη μία οντισιόν μετά την άλλη, όχι μόνο για να αποδείξει το ταλέντο του, αλλά για να ταΐσει τον ίδιο και την έγκυο γυναίκα του. Τελικά, η ευκαιρία που περίμενε του παρουσιάζεται όχι μέσα από κάποιον ρόλο, αλλά στο συνεργείο αυτοκινήτων του Έρνι Γουέστ, που στην πραγματικότητα λειτουργεί ως βιτρίνα για τον μεγαλύτερο στάβλο για “επιβήτορες” στην πόλη. Και κάπως έτσι, ο Τζακ θα γνωρίσει “συναδέλφους” επίδοξους ηθοποιούς και σεναριογράφους, πελάτισσες-συζύγους παραγωγών και έναν ολόκληρο μικρόκοσμο που μαζί τους θα αλλάξει την ιστορία -κυριολεκτικά.
“Τι θα γινόταν αν μπορούσες να ξαναγράψεις την ιστορία;” είναι το σλόγκαν που φαντάζει στην υπέρκομψη αφίσα της σειράς και αυτό είναι που ουσιαστικά συμβαίνει. 7 χορταστικά, ιντριγκαδόρικα, σέξυ και με μπόλικες δόσεις ειρωνείας και χιούμορ επεισόδια που αποτελούν ένα τεράστιο “what if”. Με πιο απλά λόγια, ένα εναλλακτικό σύμπαν στο οποίο θα μπορούσε να είχε οδηγηθεί το Χόλυγουντ αν κάποιες σπουδαίες αποφάσεις είχαν ληφθεί πολύ νωρίτερα.
Είναι γνωστή η αφοσίωση του παραγωγού και ταλαντούχου “παραμυθά” Ράυαν Μέρφυ στη διαφορετικότητα και τις ομάδες των losers. Οι αουτσάιντερ που αν τους δοθεί η ευκαιρία θα μπορούσαν να διαπρέψουν βρίσκονται και εδώ στο επίκεντρο της φανταστικής (όσο δεν πάει) ιστορίας που όμως μπολιάζεται με δόσεις από πρόσωπα υπαρκτά και καταστάσεις πέρα για πέρα αληθινές. At the end of the day όμως, όπως λέμε και στα Κάτω Πατήσια, δεν ξέρω αν αυτό το αμάλγαμα εξυπηρετεί τον πυρήνα της αφήγησης ή γίνεται απλά για νά ‘χαμε να λέγαμε. Ας πούμε, δεν κατάλαβα ποτέ για ποιον λόγο εν μέσω ενός καστ φανταστικών ηρώων ξεφυτρώνει η υπαρκτή φιγούρα του Ροκ Χάντσον. Για να συμβεί τι; Να πάρει ειδικό βάρος η σειρά; Μα δεν το καταφέρνει όμως, για δύο λόγους: πρώτον δεν είναι σειρά ΓΙΑ τον Ροκ Χάντσον οπότε να αντιληφθώ την εναλλακτική προσέγγιση και τη συγκίνηση του what if. Κατά δεύτερον, παρ΄ότι κουκλί ο νεαρός Τζακ Πίκινγκ που τον υποδύεται, δεν έχει ούτε τη στόφα ούτε το εκτόπισμα ενός μελλοντικού χολυγουντιανού σταρ.
Και να ξέρετε κάτι ακόμα: αυτό είναι γενικότερο πρόβλημα όλης της σειράς, αφού καλείται να μιλήσει για τα ολόχρυσα χρόνια του μεγάλου Χόλυγουντ, χρησιμοποιώντας πρόσωπα και χαρακτήρες που δεν έχουν τη λάμψη που απαιτεί ο χώρος και ο χρόνος. Αυτός είναι και ο λόγος που μόνο όταν βγαίνει η Πάτι Λουπόουν νιώθεις την οθόνη να φωτίζεται. Επειδή η γυναίκα το έχει, είναι κομμένη και ραμμένη για τον ρόλο της και κουβαλάει όλο το φατάλ, τα κότσια και τη χρυσόσκονη αυτού που ήταν το Χόλυγουντ τότε. Μάλιστα, βρήκα πολύ έξυπνη και γοητευτική την ενδυματολογική κατεύθυνση που επελέγη για εκείνην, αφού πολλάκις παραπέμπει στη Νόρμα Ντέσμοντ της “Λεωφόρου της Δύσεως”, τόσο εννοιολογικά όσο και ως κλείσιμο ματιού στο ομότιτλο μιούζικαλ όπου εκείνη δίδαξε τον ρόλο στο πρώτο του ανέβασμα στο Λονδίνο. Το ίδιο ειδικό βάρος κουβαλά στην ερμηνεία του και ο Τζόε Μαντέλο, που υποδύεται έναν από τους παραγωγούς του στούντιο του συζύγου της -έναν ρόλο 100% πιστευτό, με βάθος και συναίσθημα ακόμα και μέσα από τις σιωπές του.
Όλοι οι υπόλοιποι -μια χαρά στο σύνολό τους- ηθοποιοί αφήνονται να παρασυρθούν από τη γλυκύτητα και την τρυφεράδα αυτής της έξυπνης τσιχλόφουσκας που φροντίζει να διατηρεί τη γεύση και το άρωμά της όσο διαρκεί το κάθε επεισόδιο κι ας έρχεται αυτό το παράλληλο σύμπαν στο φινάλε που ξαναγράφει την ιστορία, καλοδεχούμενα μεν, από το πουθενά δε, έχοντας ούτως ή άλλως προηγηθεί μια ακραία σειρά υπερβολών και εξ ουρανού λύσεων σε κάθε πρόβλημα. Με εξαιρετική δουλειά σε σκηνικά, κοστούμια και εν μέρει και στη φωτογραφία, το “Holywood” είναι ένα συναρπαστικό παραμύθι που λέει σοβαρά πράγματα μέσα από ένα ιντριγκαδόρικο και στα όρια της σαπουνόπερας περιτύλιγμα που σε κάνει να μην μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από τη βιτρίνα. Περνάς εξαιρετικά, αλλά μέσα σου ξέρεις ότι είναι επιτηδευμένο και κενό κι ας πραγματεύεται θέματα σπουδαία.
cinemano.gr | instagram
