A Family Affair, είναι αισθηματική κομεντί του Netflix σε σκηνοθεσία Ρίτσαρντ ΛαΓκραβενέζ, με τους Νικόλ Κίντμαν, Ζακ Έφρον, Τζόυ Κινγκ, Κάθυ Μπέητς.

Η Ζάρα Φορντ, κόρη της συγγραφέως Μπρουκ Χάργουντ, τραβάει της ψυχής τον τάραχο εργαζόμενη ως προσωπική βοηθός του Κρις Κόουλ, ενός κακομαθημένου κινηματογραφικού αστέρα. Ο λόγος που υπομένει όλα τα παρανοϊκά δεινά της συμπεριφοράς του είναι η υπόσχεσή του πως σύντομα θα της αναθέσει καθήκοντα παραγωγού, κάτι που όμως διαρκώς αναβάλλεται. Όταν ο κόμπος φτάνει στο χτένι, η Ζάρα παραιτείται, γεγονός που προκαλεί την απρόσμενη συνάντηση του τέως εργοδότη της με τη μητέρα της και τον ξαφνικό μεγάλο έρωτα ανάμεσά τους.

 

 

Η δεύτερη συνάντηση επί της οθόνης για τη Νικόλ Κίντμαν και τον Ζακ Έφρον, μετά το παρεξηγημένο αλλά προσωπικά αγαπημένο “The paperboy”, είναι μια αμήχανη και άκρως συντηρητική αισθηματική κομεντί που χάνει κάθε ευκαιρία να κερδίσει σε ενδιαφέρον και συμπάθεια. Εντάξει, η κεντρική ιδέα την έχει την ίντριγκά της και αυτή είναι που κρατάει την ταινία μέχρι τέλους μαζί με τη λάμψη των δύο πρωταγωνιστών, όμως από εκεί και πέρα όλες οι καλές προθέσεις αναλώνονται σε κοινοτοπίες, κεκαλυμμένο πουριτανισμό και αχρείαστες ακρότητες που εν τέλει δεν σημαίνουν και τίποτα.

Το αξιοθαύμαστο δε που καταφέρνει η ταινία είναι να μην έχει ούτε έναν συμπαθή χαρακτήρα με τον οποίο να μπορέσεις να ταυτιστείς, πλην αυτού της Κάθυ Μπέητς που υποδύεται τη μητέρα του νεκρού συζύγου της Κίντμαν. Κι αν υποθέσουμε, πως το αφηγηματικό πρίσμα είναι η κόρη, μέσω της ψυχοσύνθεσης της οποίας φιλτράρεται η ιστορία, τότε δεν θα μπορούσαν να σκιαγραφήσουν έναν περισσότερο αλλοπρόσαλλο και ασταθή χαρακτήρα, του οποίου η συντηρητική συμπεριφορά δεν δικαιολογείται επ’ ουδενί δεδομένης της ηλικίας και της καλλιτεχνικής της φύσης.

Στον περίγυρο όλης αυτής της αμηχανίας, υπάρχουν κάποιες στιγμές που βγάζουν αυθόρμητο χαμόγελο ή φευγαλέα συγκίνηση, όπως και κάποιες άλλες στις οποίες φαίνεται πόσο καλή ηθοποιός είναι η Νικόλ Κίντμαν ακόμα κι όταν έχει να διαχειριστεί μετριότητες.