“Ulster American” του Ντέηβιντ Άιρλαντ, μετάφραση-σκηνοθεσία: Μανώλης Δούνιας, πρωταγωνιστούν: Ορέστης Τζιόβας, Κώστας Νικούλι, Γιούλη Τσαγκαράκη.
Μια βροχερή μέρα στο Λονδίνο, ο σκηνοθέτης και η συγγραφέας ενός ολοκαίνουργιου θεατρικού συναντούν τον μέγκα σταρ και βραβευμένο με Όσκαρ ηθοποιό του Χόλυγουντ που δέχτηκε με ενθουσιασμό να πρωταγωνιστήσει. Star struck και οι δύο, αφήνονται να παρασυρθούν από την ακαταμάχητη γοητεία και τη χρυσαφένια λάμψη του, παραδομένοι στις φιλοφρονήσεις και στις υποσχέσεις του πως θα ταξιδέψει το έργο τους μέχρι την άλλη όχθη του Ατλαντικού, όχι μόνο στο Μπρόντγουέυ αλλά και στα χέρια του ίδιου του Ταραντίνο.
Χωρίς όμως να περάσει πολλή ώρα από το πρώτο “χαίρω πολύ”, η δυναμική φαίνεται να αλλάζει, τα χαμόγελα να παγώνουν και οι πραγματικοί χαρακτήρες να βγαίνουν στο προσκήνιο με την πρώτη ευκαιρία και να δυναμιτίζουν τη χαρά της γνωριμίας τους.
Ολοκαίνουργιο (γραμμένο το 2018), σύγχρονο, γρήγορο, καταιγιστικό σε ατάκες και ερμηνείες, αστείο αλλά συνταρακτικά βίαιο, το “Ulster American” είναι μια υπέροχη φρεσκαδούρα που σε πιάνει από τον λαιμό με το ξεκίνημα και δεν σε αφήνει σε ησυχία μέχρι το εκρηκτικό και απρόσμενο φινάλε.
Με τον τίτλο του να δηλώνει εξαρχής τον συγκρουσιακό χαρακτήρα των ηρώων (“Ulster” είναι μία από τις τέσσερις ιρλανδικές επαρχίες της οποίας το μεγαλύτερο μέρος σήμερα ανήκει στη Βόρεια Ιρλανδία), το έργο του νεαρού ιρλανδού συγγραφέα χρησιμοποιεί ευρηματικά τη δημιουργική διαδικασία προετοιμασίας ενός θεατρικού για να καταπιαστεί με την πολιτική ορθότητα, την οποία ειρωνεύεται εξαιρετικά, με την πολιτική, την ιστορία και την ποπ κουλτούρα, σε ένα ορθά υπολογισμένων δόσεων και συστατικών σκηνικό αποτέλεσμα που δεν αφήνει τίποτα όρθιο.
Με πρόφαση το χιούμορ και το βρετανικό (ή ιρλανδικό) φλέγμα, το “Ulster American” αρθρώνει έναν λόγο καυστικό και προτάσσει συνθήκες που προκαλούν αβίαστο γέλιο ενόσω σου παγώνουν την ψυχή με την απροκάλυπτη σκληρότητά τους.
Πολύ καλή η σκηνοθεσία και η απόδοση στα Ελληνικά του Μανώλη Δούνια, ο οποίος εμφανώς κατανοεί το χωροχρονικό περιβάλλον και τους χαρακτήρες εις βάθος, αποδίδοντας σκηνικά και λεκτικά το αμερικανικοϊρλανδοβρετανικό μείγμα που οδηγείται σταδιακά στην έκρηξη. Το ίδιο επιτυχημένα καθορίζει και τις διακριτές ερμηνείες των ηθοποιών του, προσδίδοντας στον κάθε ρόλο ξεχωριστά τη δική του γεωγραφική, ιστορική και ταξική ταυτότητα.
Την ίδια στιγμή, το μέγεθος της σκηνής αλλά και της αίθουσας του θεάτρου Αθηνά συντελούν στη λειτουργικότητα της παράστασης, καθώς η ίδια διαδραματίζεται μέσα σε θέατρο, με τη σκηνοθεσία να εκμεταλλεύεται ανά περίσταση το σύνολο του χώρου για τη εξέλιξη της δράσης.
Ιδανικός στον ρόλο του χολυγουντιανού σούπερ σταρ ο Ορέστης Τζιόβας, τον οποίο έχω χαρεί σε σερί εξαιρετικών ρόλων το πρόσφατο διάστημα, τόσο στην “Επαρχία” όσο και στη “Νύχτα των μυστικών”. Με παράστημα, όψη, κόρδωμα και αντρίλα να ξεχειλίζουν κόντρα στο κενόδοξο (ή απλά κενό) βλέμμα του, ο ρόλος του βραβευμένου με Όσκαρ ηθοποιού (αλλά ποιος δίνει σημασία στα βραβεία;) είναι αυτός που πυροδοτεί τις εξελίξεις με τη θρασύτατη άγνοια γεγονότων και κινδύνου, προτάσσοντας το υπερμεγέθες (μαζί με άλλα μέλη του) εγώ του, το οποίο καλύπτει αρχικά με το πέπλο του ταπεινού εργάτη της τέχνης.
Σε μία από τις πλέον ώριμες ερμηνευτικές του στιγμές επί σκηνής, ο Κώστας Νικούλι υποδύεται με άνεση και αυτοέλεγχο τον ρόλο του σκηνοθέτη, υπερβαίνοντας με αξιοπιστία το ηλικιακό φάσμα, σε μια ερμηνεία πλήρη σωματικών υπαινιγμών και με μάτια που ξεχειλίζουν είτε από θαυμασμό είτε από πανικό είτε από (συγκρατημένη) οργή.
Last but not least όπως λέμε και στα Κάτω Πατήσια, η Γιούλη Τσαγκαράκη στον ρόλο της συγγραφέως παραδίδει με μαεστρία έναν ρόλο που αναπτύσσεται, πυροδοτείται, σιγοκαίει και τελικά εκρήγνυται με βρόντο, εξωστρεφής αλλά και αδίστακτη.
• Αθηνά – Δεριγνύ 10 & Πατησίων, Πεδίον Άρεως
Παραστάσεις: Δευτέρα & Τρίτη στις 21:00
