Το καινούργιο παιδί, είναι μονόλογος του Θανάση Παπαθανασίου και του Μιχάλη Ρέππα, με την Κάτια Δανδουλάκη να αφηγείται τη ζωή της Δάφνης, μιας κοπέλας που ενηλικιώθηκε στα χρόνια του ’70 και που σήμερα ολοκληρώνει έναν κύκλο ζωής, ξεκινώντας έναν νέο.
Να ξεκαθαρίσω ευθύς εξ’ αρχής πως δεν είμαι και πολύ τύπος των μονολόγων. Οπότε, δεν σας κρύβω πως κίνησα κάπως διστακτικά για τούτο εδώ το “καινούργιο παιδί” των δύο ταλαντούχων δημιουργών και της ηθοποιού που αγαπώ πολύ για τους ρόλους, το ταλέντο και τη συνέπειά της. Δεν χρειάστηκε όμως να περάσουν περισσότερα από τα πέντε πρώτα λεπτά ώστε να υποχωρήσουν ο παραμικρός δισταγμός και η παραμικρή αμφιβολία και να σιγουρευτώ ότι με περίμενε κάτι συναρπαστικό.
Κατ’ αρχάς είναι η ίδια η Κάτια Δανδουλάκη, που από τις πρώτες της κιόλας λέξεις στη μεγάλη σκηνή του θεάτρου της, σού ξεκαθαρίζει πως βρίσκεται στην καλύτερη ερμηνευτική στιγμή της καριέρας της. Με διαφορετική, πιο αέρινη, τοποθέτηση της φωνής της, απενοχοποιημένη και αφτιασίδωτη από οτιδήποτε ερμηνευτικά αχρείαστο, η Κάτια Δανδουλάκη μάς συστήνει τη Δάφνη και μαζί της ένα γαϊτανάκι από υπέροχες φιγούρες ανθρώπων και ξεχωριστές προσωπικότητες που την ταξίδεψαν σε αυτά τα 50 χρόνια της ζωής που αφηγείται. Κι εκεί είναι που σταδιακά παθαίνεις το δεύτερο (ευχάριστο) σοκ, αφού συνειδητοποιείς πως τεχνικά “Το καινούργιο παιδί” μπορεί να είναι μονόλογος, όμως στην ουσία είναι ένα πολυπρόσωπο έργο, με πρώτους και δεύτερους ρόλους που πάνε, έρχονται, φεύγουν και επιστρέφουν, απλά χωρίς να τους βλέπεις. Ή σχεδόν χωρίς να τους βλέπεις, γιατί όταν μιλάει για αυτούς η “Δάφνη”, η Κάτια Δανδουλάκη, με ένα νεύμα, με ένα βλέμμα, με μια ανάσα, σε κάνει εν τέλει να τους δεις.
Και όσο περνά η ώρα και όσο η Δάφνη ταξιδεύει μέσα στα χρόνια, έχεις την αίσθηση πως από τη μεγάλη σκηνή του θεάτρου, όπου στέκει απλά το λιτό σκηνικό του Γιώργου Γαβαλά, επάνω στο οποίο η Δάφνη στηρίζεται, κάθεται, σκαρφαλώνει ή ξεκουράζεται, έχουν περάσει πρόσωπα και πρόσωπα. Γιατί είναι και το κείμενο τόσο δυνατό μέσα στην απλότητά του, που στην ουσία περιγράφει εξαιρετικά τους αόρατους αυτούς πρωταγωνιστές της παράστασης και τους φέρνει στο προσκήνιο, χωρίς ποτέ να τους βλέπεις ή να τους ακούς, αν και κατά βάθος τούς έχει ήδη γνωρίσει. Δεν είναι μαγικό όλο αυτό;
Και μαζί με όλους αυτούς τους ανθρώπους που χάραξαν τη ζωή της, την ίδια στιγμή η Δάφνη σε περπατά και μέσα στους δρόμους της πόλης που αλλάζει μέσα στα χρόνια: από το πατρικό ρετιρέ της Ιουλιανού, στο δώμα της Σπύρου Μερκούρη και από εκεί στην “Αθηναία” όπου άκουγε την Αλέκα Κανελλίδου, στο Κολωνάκι και τα Εξάρχεια μέχρι τον Χολαργό και την Εκάλη και ξάφνου η ιστορία της Δάφνης γίνεται η ιστορία της πόλης και μαζί μιας ολόκληρης χώρας που αναστέναζε σε έρωτες (νόμιμους και κρυφούς), αποζητούσε τη δημοκρατία, αλλά λάτρευε το χρήμα και την καλοπέραση.
Βλέπετε, όσο απενοχοποιημένη είναι η ερμηνεία της Κάτιας Δανδουλάκη, άλλο τόσο απενοχοποιημένο είναι το κείμενο των Ρέππα-Παπαθανασίου, έτσι όπως μιλά για τη γενιά του Πολυτεχνείου που ανδρώθηκε στα χρόνια της Μεταπολίτευσης και έβγαλε χρήμα στις δεκαετίες του ΠΑΣΟΚ, όταν η Ελλάδα άλλαζε πρόσωπο θολώνοντας με νέφη λήθης τα ήδη δυσδιάκριτα όρια ηθικής και καθωσπρεπισμού, όπως και αυτά της πολιτικής θεώρησης και των πολιτικών κομμάτων.
Με μαεστρία, και με εξαιρετικές δόσεις χιούμορ και ειλικρίνειας που εξισορροπούν το δράμα και τη συγκίνηση, οι δύο συγγραφείς απαλλάσσουν την ηρωίδα τους από τις ενοχές και τα ψέματα του χθες και με την ίδια τόλμη, ως σκηνοθέτες, απαλλάσσουν την πρωταγωνίστριά τους από το ερμηνευτικό της παρελθόν και την επανασυστήνουν σε ένα αέναο σήμερα, πιο νέα όσο ποτέ, πιο απελευθερωμένη, πιο ήρεμη και ακόμα πιο σίγουρη για τον εαυτό της. Επάνω σε αυτή τη μεγάλη σκηνή, κάτω από τους εξαιρετικούς φωτισμούς του Αλέκου Αναστασίου, τις υψηλής αισθητικής και εξαιρετικά σημαντικές για τη συναισθηματική εξέλιξη του έργου video-προβολές (σε design του Μιχάλη Κλουκίνα) και με τη διακριτική συνοδεία της μουσικής του Αντώνη Παπακωνσταντίνου, η Κάτια Δανδουλάκη, ακόμα και εν αγνοία της, ερμηνεύει τον ρόλο που θα γράψει ιστορία στην Ιστορία της, αλλά και στη ζωή των ηθοποιών που θα τον ερμηνεύουν χρόνια αργότερα, πατώντας στη διδασκαλία της δικής της Δάφνης, με το ίδιο καθάριο βλέμμα και τη γεμάτη αγάπη φωνή.
Θέατρο Κάτια Δανδουλάκη
Αγ. Μελετίου 61Α, Κυψέλη
Παραστάσεις: Πέμπτη έως Σάββατο στις 21:00, Κυριακή και Τετάρτη στις 19:30
