Το χελιδόνι, του Γκιλιέμ Κλούα, μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ, σκηνοθεσία: Αντώνης Γαλέος, πρωταγωνιστούν: Κατερίνα Διδασκάλου, Δημήτρης Τσίκλης.
Μια καθηγήτρια μουσικής δέχεται την επίσκεψη ενός νεαρού που ζητά εντατικά μαθήματα τραγουδιού. Όταν μετά την πρώτη ακρόαση τον κρίνει εντελώς ακατάλληλο, του ζητά να φύγει για να μην σπαταλήσει τον χρόνο και των δύο, όμως εκείνος επιμένει, σχεδόν σπαρακτικά, να του μάθει τουλάχιστον πώς να τραγουδήσει σωστά ένα και μόνο τραγούδι, το “Χελιδόνι”, το οποίο θα πρέπει να πει σε ένα μνημόσυνο.
Υπέροχο έργο, υπέροχη παράσταση, βαθιά συγκινητικές ερμηνείες. Αυτό είναι το τρίπτυχο που περιγράφει συνοπτικά το “Το Χελιδόνι” που παρουσιάζεται στη σκηνή του θεάτρου Μουσούρη, όπου χάρη στη μοναδική Κατερίνα Διδασκάλου και τον εκπληκτικά συναρπαστικό Δημήτρη Τσίκλη, το έργο του διακεκριμένου καταλανού συγγραφέα αποκτά την πνοή και τη δυναμική που του αξίζουν. Η σκηνοθεσία του Αντώνη Γαλέου παραθέτει κλιμακωτά τη συνάντηση αυτών των δύο εκ διαμέτρου αντίθετων ανθρώπων, καθώς λέξη με τη λέξη αποκαλύπτονται μυστικά και αλήθειες ώσπου στο τέλος αυτοί οι δύο άγνωστοι γίνονται ένα.
Η “εισβολή” του Ραμόν στο ταλαιπωρημένο από τον χρόνο και τις αναμνήσεις διαμέρισμα της Αμέλια (σκηνικά-κοστούμια: Ματίνα Μέγκλα) πυροδοτεί την αλυσιδωτή αντίδραση που θα αναγκάσει αμφότερους να ξεστομίσουν -και πολύ περισσότερο- να αποδεχτούν πράξεις και σφάλματα του παρελθόντος σε ένα σπαρακτικό ταξίδι λύτρωσης και αυτογνωσίας. Το κείμενο του Γκιλιέμ Κλούα, χάρη και στην πλήρους ροής μετάφραση της Μαρίας Χατζηεμμανουήλ, μετατρέπει το “Χελιδόνι” σε ένα άτυπο ψυχολογικό θρίλερ, αφού κάθε λεπτό που περνά προστίθενται στοιχεία που αποκαλύπτουν την πραγματικότητα πίσω από το φαίνεσθαι.
Τόσο η μαυροφορεμένη Αμέλια όσο και ο ενθουσιώδης μέσα στην (αρχική) αφέλειά του Ραμόν συστήνονται φορώντας το προσωπείο με το οποίο πορεύονται, ώσπου να έρθει η στιγμή της κάθαρσης που θα τους επιτρέψει να σταθούν ο ένας απέναντι στον άλλον με απογυμνωμένο βλέμμα.
Πανανθρώπινο και δυστυχώς πολύ σύγχρονο και διαχρονικό συνάμα, το Χελιδόνι θίγει με περίσσευμα ευαισθησίας θέματα σκληρά και δύσκολα, κατορθώνοντας να αγγίξει την ψυχή του καθενός χωρίς διδακτισμούς και σηκωμένα δάχτυλα, παρά μόνο με την αγάπη ως μοναδικό οδηγό. Είναι να θαυμάζεις τη συνύπαρξη των δύο πρωταγωνιστών επί σκηνής, καθώς διασχίζουν έναν λαβύρινθο προσποίησης, ενοχών και πένθους, βγάζοντας ένα-ένα από πάνω τους τα στρώματα οδύνης που τους σκεπάζουν.
Η Κατερίνα Διδασκάλου στον ρόλο της αυστηρής και άτεγκτης (αρχικά, τουλάχιστον) καθηγήτριας, κάνει το αυτονόητο: μας χαρίζει ακόμα μια σπουδαία ερμηνεία, δουλεμένη στις αδιόρατες μικροσκοπικές της λεπτομέρειες, με την άνεση (η ψυχούλα της το ξέρει, φαντάζομαι) που της εξασφαλίζουν το πηγαίο της ταλέντο και η ενσυναίσθηση με την οποία σκιαγραφεί έναν χαρακτήρα πλούσιο σε διακυμάνσεις και απαιτητικό στην ολότητά του. Αποστασιοποιημένη, αποφασιστική και συνειδητοποιημένη στις επιλογές της επαγγελματίας στο ξεκίνημα του έργου, η Αμέλια της Κατερίνας Διδασκάλου μεταμορφώνεται σταδιακά σε άνθρωπο που αντικρίζει την αλήθεια του με συντριβή, λουσμένη στο φως της κατανόησης και της αγάπης.
Στο πλευρό της, ο Δημήτρης Τσίκλης αποδεικνύεται ιδανική επιλογή για τον φωνακλά και επίμονα ενθουσιώδη Ραμόν. Παιδί στη συμπεριφορά μα άντρας πληγωμένος στο καθάριο βλέμμα του, ο Ραμόν εξελίσσεται σε άγγελο φύλακα και μαζί εξομολογητή της Αμέλια και του ίδιου, καθώς το σκοτεινό παρελθόν αποκαλύπτει ένα γκρίζο παρόν που όμως οδηγεί σε ένα μέλλον πιο φωτεινό και για τους δύο. Με ποστάρισμα πεισματάρικο και περιπαικτικό το οποίο ελέγχει απόλυτα τόσο στη φωνή όσο και στην κίνηση, οδηγείται στην ωρίμανση και στην ενηλικίωση αυτών των ίδιων κινήσεων και της ίδιας φωνής με αμεσότητα και ευθύτητα που συναρπάζουν.
Οι δυο μαζί συνυπάρχουν επί σκηνής με απόλυτη αρμονία και ερμηνευτικό αλληλοσεβασμό καθώς οι χαρακτήρες τους ανταλλάσσουν λόγια πικρά, παίρνοντας όμως δύναμη ο ένας από τον άλλον και χαρίζοντας σε όλους εμάς που τους παρακολουθούμε με κομμένη την ανάσα μια τεράστια αγκαλιά, έως ότου πλατεία και σκηνή γίνονται ένα. Για να το πω όσο πιο απλά μπορώ, το Χελιδόνι είναι το δώρο που πρέπει να κάνετε στον εαυτό σας, όχι μόνο επειδή είναι μια παράσταση που θα σας μείνει αξέχαστη, αλλά και γιατί θα νιώσετε την ίδια λύτρωση με τους ήρωες του έργου, φεύγοντας από το θέατρο δακρυσμένοι και ακόμα καλύτεροι άνθρωποι από πριν.
Κι είναι και το τραγούδι που ο Άλεξ Σιντ έγραψε για το “Χελιδόνι” (στίχοι: Ουρανία Πατέλλη) που κάνει το ενθουσιώδες χειροκρότημα του φινάλε να αντηχεί σαν μελωδία και ένα τεράστιο “ευχαριστώ”.
• Θέατρο Μουσούρη – Πλ. Καρύτση, Κέντρο
Παραστάσεις: Πέμπτη & Παρασκευή στις 21:00, Σάββατο στις 18:00 & 21:00, Κυριακή στις 18:00
