“Τα σκυλιά”, σύλληψη-σκηνοθεσία: Ανέστης Αζάς, κείμενο: Μιχάλης Πητίδης, Γεράσιμος Μπέκας, Ανέστης Αζάς, πρωταγωνιστούν: Γιώργος Κατσής, Κωνσταντίνος Μωραΐτης, Παναγιώτης Μανουηλίδης, Έλενα Μαυρίδου, Μαρία Πετεβή, Θεμιστοκλής Μαλεσάγκος, Γκάρυ Σάλομον.
Ένας αστυνομικός σκύλος μαζί με τον καλύτερό του φίλο, μετά την ατιμωτική απομάκρυνσή του από το Σώμα, ανοίγουν ένα ιδιωτικό γραφείο ερευνών. Μια μέρα, την πόρτα του γραφείου περνάει μια μοιραία σκυλίτσα που τους ζητάει να τη βοηθήσουν να βρεθεί ο ένοχος της στυγερής δολοφονίας ενός χάσκι, σε έναν δημοφιλή χειμερινό προορισμό. Και κάπως έτσι, ξεκινά ένα θρίλερ γεμάτο (κωμικές) ανατροπές και μαζί ένα δράμα χαρακτήρων αλλόκοτων και διαφορετικών μεταξύ τους που αναγκάζονται να συνεργαστούν όχι απλά για να βρεθεί ο δολοφόνος αλλά και να καταδικάσουν τη βία ενάντια στα ζώα.
Με πηγή έμπνευσης το γνωστό περιστατικό που είχε παγώσει την κοινή γνώμη πριν από λίγα χρόνια, “Τα σκυλιά” εφορμούν στη σκηνή του θεάτρου Δίπυλον και εντυπωσιάζουν με την ιδέα τους, τη σκηνοθετική και ερμηνευτική αρτιότητα και με όλη αυτή τη διάθεση πειραματισμού χωρίς φόβο και πάθος, χαρίζοντας εικόνες εξαίρετες και ένα σύνολο ηθοποιών που λειτουργεί μαγικά τόσο ως ομάδα όσο και κατά μόνας.
Μετά την πολυαγαπημένη “Δημοκρατία του μπακλαβά” ο Ανέστης Αζάς επιστρέφει με ένα τόλμημα που αγγίζει μαστόρικα το φιλμ νουάρ, το μουσικό θέατρο και μαζί την κωμωδία, σε ένα έργο που στο εξωτερικό θα είχε ήδη αγοραστεί από μεγάλο στούντιο για να μεταφερθεί με κινούμενα σχέδια στον κινηματογράφο. Υπερ-φιλόδοξο σε ορισμένα σημεία, χάνει ενδεχομένως τον προσανατολισμό του και το ύφος του (ειδικά εκεί, προς το φινάλε), έτσι όπως ανακατεύει τα είδη, αλλά ακόμα και έτσι, δεν μπορείς να μην θαυμάσεις και να χειροκροτήσεις τους τόνους δουλειάς και τη χειρουργική ακρίβεια η οποία απαιτείται από όλους, επάνω και πίσω από τη σκηνή, ώστε να βγει η παράστασης εις πέρας.
Η σκηνοθετική κατεύθυνση του Ανέστη Αζά στα “Σκυλιά” οδηγεί τους ηθοποιούς του στην κόψη του μαχαιριού, καθώς καλούνται να δώσουν ανθρώπινη φωνή και υπόσταση στα σκυλιά που πρωταγωνιστούν, χωρίς ποτέ αυτό να γίνεται αστείο ή καρτουνίστικο. Η κινησιολογική ακρίβεια, οι συμπεριφορικές διακυμάνσεις, οι ανάσες και τα βλέμματα δεν είναι αυτά του ανθρώπινου γένους, όμως διατηρείται με έναν μαγικό τρόπο η ανθρώπινη υπόσταση του κάθε ηθοποιού, πλην εκείνων των ακραία σατιρικών σκηνών, για τις οποίες εξέθεσα τον προβληματισμό μου νωρίτερα.
Σε έναν χώρο σχεδόν κενό (σκηνογραφία: Διδώ Γκόγκου) αλλά λεπτομερώς λειτουργικό τόσο για την ατμόσφαιρα όσο και τη δράση/διάδραση των ηρώων, με φωτισμούς (Γιώργος Κασσάκος) που δίνουν όγκο στον χώρο, φωτίζουν σώματα και πλάθουν σκιές και με μουσική (Παναγιώτης Μανουηλίδης) που προωθεί δραματουργικά την παράσταση ενόσω αντηχεί και στα συναισθηματικά υπόγεια του θεατή, τα “Σκυλιά” προσφέρουν διαρκώς εκπλήξεις, άλλες περισσότερο και άλλες λιγότερο επιτυχημένες, ενόσω αποτελούν μια αμιγώς πρωτότυπη και -θα το ξαναπώ- άρτια δουλεμένη σε κάθε λεπτομέρεια θεατρική εμπειρία.
Απλά συγκλονιστικός σωματικά και φωνητικά ο Γιώργος Κατσής, μεταμορφώνεται κυριολεκτικά επί σκηνής, αξέχαστος ο Κωνσταντίνος Μωραΐτης που μας κάνει δώρο μια σκηνή υποκριτικής τελειότητας στο φινάλε του (βασικού) ρόλου του. Ο Παναγιώτης Μανουηλίδης στέκει ως παρατηρητής ψυχής και μαζί σαν συνοδός μας στην παράσταση, μιλώντας με τη μουσική του, η Έλενα Μαυρίδου κατακτά τη σκηνή με έναν σπαρακτικό αλλά τόσο ειλικρινά και εκ βαθέων παιγμένο μονόλογο, η Μαρία Πετεβή είναι συναρπαστική στις εναλλαγές των ρόλων καθώς κινείται με άνεση αξιοθαύμαστη από τη femme fatale στην κωμωδία, ο Θεμιστοκλής Μαλεσάγκος αλωνίζει με άνεση και υποκριτική ακρίβεια τη σκηνή και ο Γκάρυ Σάλομον καταπραΰνει ψυχές και συνδέει σκηνές, συναίσθημα και αφήγηση σαν τροβαδούρος άλλης εποχής και άλλου τόπου.
• Δίπυλον – Καλογήρου Σαμουήλ 2 & Διπύλου, Πλατεία Κουμουνδούρου
Παραστάσεις: Δευτέρα & Τρίτη στις 21:00
