“Σωτηρία με λένε” της Σοφίας Αδαμίδου, σκηνοθεσία-διασκευή & δραματουργική επεξεργασία: Γιώργος Παπαγεωργίου, πρωταγωνιστούν: Κάτια Γκουλιώνη, Ιωάννα Μονέδα, Αντώνης και Θοδωρής Ξηντάρης.
Η Σωτηρία Μπέλλου βρίσκεται στο νοσοκομείο, λίγες ώρες πριν από την εγχείρηση που μπορεί να της σώσει τη ζωή αλλά που θα της στερήσει τη φωνή της για πάντα. Γνωρίζοντας την αβάσταχτη σιωπή που θα ακολουθήσει, ξεσπά σε μια ασταμάτητη φλυαρία, λες και πρέπει να πει τώρα τα πάντα, να εξομολογηθεί μια ζωή ολόκληρη στον εαυτό της, στη νοσοκόμα που την περιποιείται, σε εμάς τους ίδιους…
Σκέψεις, μνήμες, πάθη, πόνος και μεγάλες στιγμές ξεδιπλώνονται σαν όραμα σε αυτό το δωμάτιο που ανοίγεται στον κόσμο που γνώρισε, τη ζωή που λάτρεψε και όλα όσα την πλήγωσαν, σαν το φινάλε μιας φωνής που άστραψε και βρόντηξε και που τώρα πασχίζει να ακουστεί για μια ακόμη φορά προτού σιγήσει για πάντα.
Ο πολυπαιγμένος και αγαπημένος μονόλογος (σχεδόν) της Σοφίας Αδαμίδου που είχε γνωρίσει τη Σωτηρία Μπέλλου και είχε υπογράψει πέραν του θεατρικού και τη σπαρακτική βιογραφία της, συνεχίζει για δεύτερη χρονιά στη σκηνή του Μικρού Χορν, σε αυτή τη νέα εκδοχή που υπογράφει ο Γιώργος Παπαγεωργίου. Βαδίζοντας στα όρια του μονολόγου, του δράματος δωματίου και της φαντασιακής διάδρασης, η “Σωτηρία” μεταμορφώνεται σε αποτύπωμα μνήμης, φόρο τιμής και ιστορικό ντοκουμέντο αυτής της σπουδαίας γυναίκας, αγγίζοντας πολύ περισσότερο το θυμικό παρά τη λογική, έτσι καθώς οι λέξεις στροβιλίζονται ασταμάτητες, ταξιδεύοντας στο χθες, στο σήμερα και στο πάντα. Το λιτό, ψυχρό και απειλητικά μοναχικό δωμάτιο του νοσοκομείου (σκηνικά-κοστούμια: Πάρις Μέξης, φωτισμοί: Χάρης Δάλλας) ξεκινά από τον ρεαλισμό με προορισμό ένα αέναο καθαρτήριο όπου οι ψυχές ξεφορτώνουν τον πόνο μιας ζωής προτού ξεσπάσουν σιωπηλές στο πάλκο που τις ανέδειξε.
Η Κάτια Γκουλιώνη αντιλαμβάνεται εις βάθος τη φαντασιακή σύλληψη του σκηνοθέτη και ακροβατεί με επιτυχία μεταξύ του συγκινησιακού ρεαλισμού και της ιδεατής ανάμνησης, ξεσπώντας με την υπέροχη φωνή της και το βαρύ από τον πόνο σώμα της σε μια τελευταία εξομολόγηση -στον εαυτό της πάνω απ’ όλα- κραδαίνοντας τα στιγμιότυπα αυτής της μεγάλης ύπαρξης σαν όπλο απέναντι στους δαίμονές της.
Σπαρακτική στις σκηνές της μοναξιάς και της βύθισης στην ίδια της την ύπαρξη, τρυφερή και παιχνιδιάρα όταν συνομιλεί με το κοινό (το υπαρκτό και αυτό στο μνημονικό της), αστεία και τραγικά ανθρώπινη κάθε φορά που κάνει καψόνια στη νοσοκόμα της (μεστή και με ουσία η Ιωάννα Μονέδα), η “Σωτηρία” της Κάτιας Γκουλιώνη δεν περιορίζεται σε μια δημιουργική και άρτια ερμηνευμένη σκηνική μίμηση, αλλά βουτά στο μεδούλι της ψυχής αυτής της γυναίκας και μεταμορφώνεται σαν σε φευγαλέα ταμπλώ βιβάν, έτσι όπως με μια ματιά, με μια πόζα και μια συντριβή στο κορμί αποτυπώνει μια ολόκληρη περίοδο της ζωής της μόνο μέσα από το συναίσθημα, χωρίς πολλά-πολλά.
Γρήγορη, σύντομη, πλούσια σε ψυχικά αποθέματα και ελλειπτική όπως οι αναμνήσεις, η παράσταση απλώνεται αφαιρετικά στη συλλογική μνήμη της Σωτηρίας (και στη δική μας), σκιτσάροντας περισσότερο το αποτύπωμα παρά τη λεπτομέρεια, την κόντρα της φωνής που υπήρξε έναντι της επερχόμενης σιωπής και τη θέση αυτής της μοναδικής γυναίκας στο πάλκο της ζωής μας.
Εξαιρετικό το φινάλε με το βουβό (κυριολεκτικά) τραγούδι της, ανάμεσα στα επιβλητικά αδέλφια Ξηντάρη.
• Θέατρο Μικρό Χορν – Αμερικής 10, Κολωνάκι
Παραστάσεις: Πέμπτη στις 20:00, Παρασκευή & Σάββατο στις 21:00, Κυριακή στις 18:00
