“Σίρλεϊ”, του Γουίλλι Ράσελ, μετάφραση: Νικολέτα Κοτσαηλίδου, σκηνοθεσία: Βασίλης Μαυρογεωργίου, πρωταγωνιστεί η Ελένη Ουζουνίδου.
Εγκλωβισμένη στην κουζίνα της, σε έναν γάμο με έναν άντρα που πλέον δεν είναι αυτός που είχε αγαπήσει και με φευγάτα τα δύο της μεγάλα παιδιά, η Σίρλεϊ εξομολογείται στον τοίχο τα όνειρα και την πίκρα της, μετρώντας τις ημέρες για το κρυφό από όλους της ταξίδι στην Ελλάδα για τις δύο εβδομάδες του Αυγούστου.
Πολύ αγαπημένο έργο στους έλληνες θεατές, τόσο στον κινηματογράφο όσο και στο θέατρο όπου έχει ανεβεί πολλές φορές (με πρώτη διδάξασα την Αλίκη Βουγιουκλάκη), η “Σίρλεϊ Βάλεντάιν”, γραμμένη το 1986 είναι ένας απολαυστικός και βαθύτατα ειλικρινής μονόλογος για μια γυναίκα ξεχασμένη από τους ανθρώπους και από τον ίδιο της τον εαυτό, η οποία τολμά να διεκδικήσει πίσω της ζωή της. Τοποθετημένο σε μια λαϊκή βρετανική συνοικία, το κείμενο του Γουίλλι Ράσελ ξεπερνά με μοναδική ευκολία τα σύνορα του χώρου και του χρόνου, με αποτέλεσμα να διακρίνεται για την τραγική του οικουμενικότητα, καθώς η ιστορία της ηρωίδας του αποκτά δυστυχώς θέση υπαρκτή και στο δικό μας σήμερα. Η κρίση της μέσης ηλικίας, η ρουτίνα που σταδιακά γίνεται αφόρητη κι αυτή η ζωή που επαναλαμβάνεται ανούσια στο διηνεκές δεν γνωρίζουν γλωσσικούς και χρονικούς περιορισμούς, αφού υπάρχουν εκατομμύρια “Σίρλεϊ” σε ολόκληρο τον κόσμο, καθημερινά.
Στον πυρήνα του όμως -κακά τα ψέματα- το έργο κουβαλά τη βρετανική νοοτροπία και ιδιοσυγκρασία, με το κείμενο να μουλιάζει στην υγρασία και στη φλεγματική ειρωνεία της χώρας όπου γεννήθηκε. Την ίδια άποψη φαίνεται πως είχαν και οι δημιουργοί της νέας παραγωγής της “Σίρλεϊ” στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, η οποία αναδεικνύει και στηρίζεται στις ουσιώδεις αξίες του θεατρικού: στο κείμενο και στην ερμηνεία. Η μετάφραση-ποταμός της Νικολέτας Κοτσαηλίδου αποδίδει σε εξαιρετικά ελληνικά το ύφος και την ταυτότητα του πρωτότυπου, χωρίς να καταφεύγει σε ευκολίες και χαριτωμενιές, επιτρέποντας στον Βασίλη Μαυρογεωργίου και στην Ελένη Ουζουνίδου να κεντήσουν μια συναρπαστική Σίρλεϊ Βάλεντάιν, η οποία σαρώνει τη σκηνή και ενθουσιάζει.
Μα πόσο καλή είναι η Ελένη Ουζουνίδου… Αυτό το ταλαντούχο πλάσμα με τις χίλες φωνές και με την έμφυτη ικανότητα να αναγνωρίζει και να ορίζει το μέτρο, ξεδιπλώνει λέξη-λέξη την κωμικοτραγική φιγούρα που υποδύεται, είτε ως μοναχική σύζυγος, είτε ως τρυφερή μητέρα κι άλλες φορές σαν παραπονεμένο μικρό παιδί, έως ότου βρίσκει τη δύναμη να διεκδικήσει την ευτυχία και να μας συστήσει τον εαυτό που άφησε πίσω της.
Την ίδια στιγμή γνωρίζει πολύ καλά πώς να τιθασεύσει το σκηνικό της εκτόπισμα αλλά και τους θεατές, των οποίων τις αντιδράσεις χορογραφεί με μαεστρία, προσφέροντας ανθρωπιά, συγκίνηση και μαζί ξεσπάσματα γέλιου αυθόρμητου που πηγάζει κατ’ ευθείαν από την ψυχή.
Η Σίρλεϊ Βάλεντάιν είναι μια γυναίκα που σου εξομολογείται τα σώψυχά της, σε διεκδικεί για φίλο της και που στο τέλος σε κάνει να την αγαπάς. Κι αυτήν εδώ τη “Σίρλεϊ”, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, την αγαπάς ακόμη περισσότερο.
Να μην ξεχάσω να μιλήσω για τα ιδιαίτερα κομψά και απόλυτα λειτουργικά σκηνικά της παράστασης που υπογράφει η Μαγδαληνή Αυγερινού, τους εύστοχους φωτισμούς του Αλέκου Αναστασίου και της Ναυσικάς Χριστοδουλάκου και τα κοστούμια της Βασιλική Σύρμα.
• Θέατρο του Νέου Κόσμου -Κεντρική Σκηνή – Αντισθένους 7 & Θαρύπου, Νέος Κόσμος
Παραστάσεις: Παρασκευή στις 21:00, Σάββατο στις 18:30, Κυριακή στις 21:15.
