“Σφήκες” του Αριστοφάνη, διασκευή-σκηνοθεσία: Αικατερίνη Παπαγεωργίου, από το Θεατρικό Εργαστήρι Κρατουμένων στο Σωφρονιστικό Κατάστημα Κορυδαλλού Ι
Εμπειρία ζωής, θεατρική μέθεξη και ουσιαστική απελευθέρωση (έως και απόδραση) του νου και της ψυχής υπήρξε η διά χειρός (και καρδιάς) Αικατερίνης Παπαγεωργίου απόδοση της κωμωδίας του Αριστοφάνη, σε μια βραδιά που μοσχοβολούσε ποτισμένο γκαζόν, ελπίδα και δόσιμο χωρίς όρια, με τον ήλιο να μετατρέπει τον αύλειο χώρο του Κορυδαλλού σε Κήπο των Ευχών και με το παγώνι (ναι, παγώνι) που έκρωζε ευτυχισμένα εκεί παραδίπλα να σε απογειώνει σε τόπο άλλο, όπου το τώρα είναι ασήμαντο μπροστά στο μετά ή στο παντοτινά που υπόσχονται μια δεύτερη ευκαιρία.
Επιλέγοντας ιδανικά τους “Σφήκες” για τη φετινή παράσταση που ανέβασε το εργαστήρι, η Αικατερίνη Παπαγεωργίου απέδειξε και εκτός της θεατρικής εστίας των The Young Quill, στο “Μπέλλος” της Πλάκας, πως κάνει ουσιαστικό, παρεμβατικό και με πρόταση πολιτικό θέατρο -προσέξτε: πολιτικό θέατρο, όχι εύκολο και φωνακλάδικο ακτιβισμό ούτε διδαχές με σηκωμένο το δάχτυλο. Εμπνευσμένο πλάσμα, με ταλέντο και εύρος ανάγνωσης του κόσμου γύρω της (αλλά, κυρίως, του κόσμου μέσα της), επιβάλλεται στο έργο και στους συντελεστές ως φάρος σε φιλόξενο λιμάνι που οδηγεί τα λόγια και την κίνηση σε τόπους γαλήνης και εσωτερικής αναζήτησης.
Δεν είναι μόνο ο ούτως ή άλλως σατιρικός, αιχμηρός λόγος του Αριστοφάνη που συνδέεται με το εγχείρημα ούτε η συγκινησιακή φόρτιση που προκαλεί ο χώρος ή οι συντελεστές (οι οποίοι θα μείνουν εκεί όταν τα φώτα σβήσουν κι εμείς γυρίσουμε στο σπίτι μας). Είναι η απόλυτη αίσθηση του συνδετικού κρίκου που ενώνει τη θεατρική διδασκαλία με την ίδια την αυθύπαρκτη οντότητα των “ηθοποιών” και των “θεατών” σε μια στιγμή ανείπωτης ταύτισης και συνύπαρξης σε αυτό καθ’ εαυτό σύμπαν της Τέχνης που καθαίρει.
Έχοντας στη διάθεσή της έναν πολυπρόσωπο θίασο και έναν ανοιχτό, πολυλειτουργικό χώρο, η Αικατερίνη Παπαγεωργίου στήνει ένα -κυριολεκτικά- υπερθέαμα τσέπης, με φώτα μουσικές, εναλλαγές, χορικά και τέμπο που ξεπερνούν μίλια σε ποιότητα και σύλληψη τουλάχιστον 5-6 επαγγελματικές παραστάσεις που μου έρχονται πρόχειρα στο μυαλό. Κι αν κάτι θαυμάζεις σε αυτόν τον ερασιτεχνικό θίασο που πλάστηκε σε ένα γεμάτο σκιές, αμαρτήματα και ευθύνες περιβάλλον, είναι η συνοχή, η αμοιβαιότητα, η αφοσίωση και η πληθώρα αγάπης που ζυμώθηκαν μαζί, σε ένα καζάνι εμπειριών και έμπνευσης για να μπορέσουμε εμείς να θαυμάσουμε κάτι τόσο ξεχωριστό, ξεχνώντας προς στιγμήν τη σύμβαση και τις συνθήκες.
Ακούστηκαν πολλά από πολιτικούς εκπροσώπους περί της ουσιαστικής δεύτερης ευκαιρίας που οφείλουμε ως κοινωνία να παρέχουμε απλόχερα στους συνανθρώπους μας που έσφαλλαν και που τιμωρήθηκαν, όμως για εμένα προσωπικά, αυτό που έκανε ξεχωριστή τη βραδιά της 16ης Ιουνίου 2025 είναι πως κάτω από τα αστέρια του Κορυδαλλού, τα αεροπλάνα που πηγαινοέρχονταν και ζωγράφιζαν τον ουρανό της δύσης, το παγώνι που έκρωζε ευτυχισμένο σαν ενταγμένο στο soundtrack της παράστασης και τη μυρωδιά του ποτισμένου γκαζόν, όλοι μαζί, εκείνοι κι εμείς, μια τεράστια αγκαλιά, νιώσαμε απόλυτα ελεύθεροι κι ευτυχισμένοι. Για όσο κράτησε η παράσταση.
Επειδή αυτό είναι το θέατρο. Η τέχνη του εφήμερου. Τόσο εφήμερο όσο κι η προσωπική ελευθερία του καθενός από εμάς, προτού επιστρέψει στο δικό του κελί. Μέχρι την επόμενη φορά.
