“One more for the road”, του Γιώργου Αράπογλου, διασκευή-σκηνοθεσία: Θοδωρής Βουρνάς, πρωταγωνιστούν: Κωνσταντίνος Βασιλόπουλος, Γιώργος Βούντας, Γιώργος Γιέτος, Δημήτρης Παπάς, Ρουμπίνη Γεωργία Χονδρουδάκη.
Εν αρχή ην το βιβλίο “Αθήνα 2012 μ.Χ.”, μια συλλογή διηγημάτων του Γιώργου Αράπογλου, που αντλούσαν την έμπνευσή τους από τη χρονιά που σύμφωνα με τα μελλούμενα των Μάγια ο κόσμος θα ερχόταν αντιμέτωπος με τη συντέλεια. Ο κόσμος εν γένει τη σκαπουλάρισε -λέμε τώρα- όμως η Ελλάδα ειδικότερα έφαγε στο κεφάλι μια απρόσμενη κρίση, μνημονιακή και οικονομική και αξιών και γενικότερη, που έφερε τους ανθρώπους της έναντι συνθηκών εξίσου συντελειακών.
Τις τραγικές, αστείες και συγκινητικές ιστορίες απλών, καθημερινών ανθρώπων τα χρόνια εκείνα αφηγείται ο Γιώργος Αράπογλου στο βιβλίο του, το οποίο στο μεταξύ διάβασε ο Θοδωρής Βουρνάς. Και όπως το διάβαζε, ένας γλόμπος άναψε επάνω από το κεφάλι του και φώτισε μπροστά του την ιδέα μιας θεατρικής διασκευής και μάλιστα υπό τη μορφή μετα-επιθεώρησης, όπως οι δημιουργοί της αγαπούν να την αποκαλούν. Μόνο ο Βουρνάς όλο αυτό.
Και κάπως έτσι, συγγραφέας και σκηνοθέτης αρχίζουν την επιλογή των διηγημάτων που θα μετέφεραν στη σκηνή, μπαίνουν στο παιχνίδι και οι πέντε ηθοποιοί, οι συζητήσεις έδιναν και έπαιρναν, οι ιδέες έπεφταν σαν βροχή από παντού, η Ρουμπίνη Γεωργία Χονδρουδάκη είμαι σίγουρος πως τους επανέφερε όλους αυστηρά στην τάξη, ενόσω ο Θοδωρής Βουρνάς και πολύ καλά τούς άκουγε και πάρα πολύ καλά ήξερε τι θέλει να δημιουργήσει και πώς. Με ένα χιούμορ καταλυτικό και διαστροφικό ταυτόχρονα, διαγράφει με μια μονοκονδυλιά τη μιζέρια των χρόνων εκείνων και ερμηνεύει τα επιλεγμένα διηγήματα με (αυτο)σαρκασμό αφήνοντας το φαρμάκι που μας πότισαν να επιπλέει σε ένα απολαυστικό κοκτέιλ γέλιου.
Ως αποτέλεσμα, τα χάλια που ζήσαμε στέκουν εκεί, ακλόνητα, μπροστά σου, αλλά ο Θοδωρής Βουρνάς σε αναγκάζει να γελάσεις μαζί τους για να τα ξορκίσεις και ταυτόχρονα να γελάσεις και με τα δικά σου χάλια, αφού εάν δεν ταυτιστείτε με κάποιον από όλους αυτούς τους χαρακτήρες που παρελαύνουν στην παράσταση, θα είστε φριχτοί ψεύτες και η Ρουμπίνη Γεωργία Χονδρουδάκη δεν θα το επιτρέψει αυτό.
Η συνέργεια που αποπνέει το One more for the road”είναι αν μη τι άλλο συγκινητική όσο και αστεία, επιβεβαιώνοντας την τολμηρή και ξεκάθαρη ματιά του σκηνοθέτη αλλά και την έμφυτη ικανότητά του να αποσπά πάντοτε τον καλύτερο εαυτό από τους ηθοποιούς του ανά περίσταση, χωρίς να τους εκθέτει ουδέποτε ούτε στα δύσκολα (κι αν ζήτησε δύσκολα από πολλούς φέτος) ούτε και στα φαινομενικά εύκολα. Εκτός εάν νομίζετε πως είναι εύκολο αυτό που ανέβασαν στο Vault, οπότε θα έχετε να κάνετε με τη Ρουμπίνη Γεωργία Χονδρουδάκη και εγώ νίπτω τας χείρας μου.
Μπορεί οι συντελεστές της παράστασης να την αποκαλούν, και δικαίως, μετα-επιθεώρηση, όμως εγώ περισσότερο σαν μάζωξη φίλων την απόλαυσα, που συγκεντρώθηκαν σε κάποιο σπίτι (πιθανότατα της Ρουμπίνης Γεωργίας Χονδρουδάκη), μαζί με όλους εμάς, για να πουν τα νέα τους και να αφηγηθούν όλα όσα τους έχουν συμβεί προσφάτως. Την ίδια στιγμή όμως μεταμορφώνονται σε ηθοποιούς που προβάρουν τους ρόλους τους ή που εν τέλει παίζουν την παράστασή τους σε μια αέναη πρόβα τζενεράλε παρουσία ημών, συνεργοί και συνάμα άγνωστοι που κάποια τριχιά της μοίρας τούς έφερε τον έναν δίπλα στον άλλον.
Με τον τέταρτο τοίχο να καταρρίπτεται διαρκώς, είτε θυμίζοντας περιστασιακά stand-up comedy είτε επειδή το επιθυμεί η Ρουμπίνη Γεωργία Χονδρουδάκη, οικοδέσποινα, μεταμοντέρνα κονφερασιέ και τιμητής των πάντων, το “One more for the road” είναι ένα τριπάκι γέλιου, πίκρας και μιας συγκίνησης που όμως έρχεται μετά, σαν επίγευση νοσταλγίας αυτού που είδες να ξετυλίγεται σαν αστραπή μπροστά σου.
Την τρέλα του Θοδωρή Βουρνά μοιράζονται όλοι οι συντελεστές της παράστασης One more for the road (της Ρουμπίνης Γεωργίας Χονδρουδάκη συμπεριλαμβανομένης) καθώς βυθίζονται σε αυτό το αλλόκοτα τραγικωμικό και σπαρακτικά αστείο σύμπαν που όντως είναι βγαλμένο από τη ζωή (μας). Ο Κωνσταντίνος Βασιλόπουλος αποδεικνύει ακόμη μία φορά το έμφυτο ταλέντο και τον εξαιρετικό χρονισμό του στην κωμωδία. Με μια συστολή (προσέξτε το βλέμμα του) που τον προστατεύει από το γελοίο σε κάθε έκφραση υπερβολής, μπαινοβγαίνει εξαιρετικά από τη συνθήκη όχι του ρόλου μόνο αλλά και της παράστασης συνολικά, διατηρώντας όμως ανέπαφο το προσωπείο του χαρακτήρα που υποδύεται.
Την ίδια ευκολία σε αυτό το διαρκές μπες-βγες από τα στενά όρια της παράστασης αλλά πάντοτε εντός ρόλου κατέχει και ο Γιώργος Γιέτος, απολαυστικός σε κίνηση και λόγο, σε διαρκή επικοινωνία με τη σύμβαση του έργου αλλά και με το κοινό, με ολόκληρο το σώμα του να υπογράφει κάθε λέξη. Επιβλητικός σε μπόι, παράστημα και όψη ο Δημήτρης Παπάς παίζει κόντρα στις συμβάσεις και με ανεπιτήδευτες συναισθηματικές αποχρώσεις, ενώ ο Γιώργος Βούντας ακροβατεί με επιτυχία και με ουσιώδη ευγένεια ανάμεσα στην κωμική τραγικότητα ενός παλιάτσου και στον ειλικρινή συναισθηματικό τόνο που προσδίδει στην ερμηνεία του.
Εάν τυχόν ξεχάσετε το κινητό σας ανοιχτό την ώρα της παράστασης, θα έχετε να κάνετε με τη Ρουμπίνη Γεωργία Χονδρουδάκη, αεί παρούσα και τα πάντα θωρούσα.
• Πολυχώρος Vault – Σκηνή Β – Μελενίκου 26, Βοτανικός
Παραστάσεις: Δευτέρα & Τρίτη στις 21:00
