“One more for the road”, του Γιώργου Αράπογλου, διασκευή-σκηνοθεσία: Θοδωρής Βουρνάς, πρωταγωνιστούν: Γιάννης Κορρές, Νεκτάριος Μάστορης, Γιώργος Χατζηθεοδώρου, Φάνης Αριτζής.
Εν αρχή ην το βιβλίο “Αθήνα 2012 μ.Χ.”, μια συλλογή διηγημάτων του Γιώργου Αράπογλου, που αντλούσαν την έμπνευσή τους από τη χρονιά που σύμφωνα με τα μελλούμενα των Μάγια ο κόσμος θα ερχόταν αντιμέτωπος με τη συντέλεια. Ο κόσμος εν γένει τη σκαπουλάρισε -λέμε τώρα- όμως η Ελλάδα ειδικότερα έφαγε στο κεφάλι μια απρόσμενη κρίση, μνημονιακή και οικονομική και αξιών και γενικότερη, που έφερε τους ανθρώπους της έναντι συνθηκών εξίσου συντελειακών.
Τις τραγικές, αστείες και συγκινητικές ιστορίες απλών, καθημερινών ανθρώπων τα χρόνια εκείνα αφηγείται ο Γιώργος Αράπογλου στο βιβλίο του, το οποίο στο μεταξύ διάβασε ο Θοδωρής Βουρνάς. Και όπως το διάβαζε, ένας γλόμπος άναψε επάνω από το κεφάλι του και φώτισε μπροστά του την ιδέα μιας θεατρικής διασκευής και μάλιστα υπό τη μορφή μετα-επιθεώρησης, όπως οι δημιουργοί της αγαπούν να την αποκαλούν.
Και κάπως έτσι, τον Μάιο του 2023, γεννήθηκε το “One more for the road” στη σκηνή του Vault, χαρίζοντας άπλετο γέλιο και αυτοσαρκασμό μπροστά στα χάλια μας τα μαύρα, με τον Θοδωρή Βουρνά να διαγράφει με μια μονοκονδυλιά τη μιζέρια των χρόνων εκείνων και να επιλέγει τη γελοία τους πλευρά, που όμως δεν στερείται τραγικότητας και αποστασιοποιημένης πίκρας. Στο κάτω-κάτω, αν δεν γελάσεις με τα χάλια σου πώς αλλιώς θα τα ξορκίσεις για να πας παρακάτω; Παρακάτω όμως πήγε και η παράσταση, η οποία όχι μόνο απέκτησε ολοκαίνουργια εκδοχή 2.0 τον Μάιο του 2023, αλλά πλέον τείνει να γίνει θεσμός της παράνοιας που όλοι βιώνουμε, επιστρέφοντας εντελώς ανανεωμένη με μια τρίτη, πλήρως διαφορετική ανάγνωση.
Ως παιχνίδι μεταξύ τραγικού και γελοίου, το “One more for the road” παρουσιάζει ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον έτσι όπως μπορεί να μεταλλάσσεται από παράσταση σε παράσταση, διατηρώντας άθικτο τον αφηγηματικό του πυρήνα, ενόσω προσφέρει τη δυνατότητα στον εμπνευστή του να πειραματιστεί με διαφορετικά εκφραστικά μέσα και είδη επί της ίδιας κεντρικής ιδέας.
Στο πρώτο ανέβασμα, για παράδειγμα, η ματιά ήταν ειρωνικά τραγική, με τις λέξεις του κειμένου να πρωτοστατούν και τη σκηνοθεσία να στηρίζεται στον λόγο. Στην εκδοχή 2.0 ήταν το ντελίριο και ο αυτοσαρκασμός που βγήκαν στο προσκήνιο, ανεβάζοντας ρυθμούς και προκαλώντας αβίαστα ξεσπάσματα γέλιου. Φέτος, ο Θοδωρής Βουρνάς “ξαναδιαβάζει” τα κείμενα σε αναφορά με τη χλευαστική τραγικότητά τους και τα χρησιμοποιεί ως ωφέλιμη αφορμή για ένα slapstick ξέσπασμα, φαινομενικά αυτοσχεδιαστικό, αλλά στην ουσία του απόλυτα ελεγχόμενο. Ολοκληρωτικά ως έργο μέσα στο έργο, το “One more for the road 3” θέλει τρεις νεαρούς ηθοποιούς που ετοιμάζονται για τις εξετάσεις της δραματικής σχολής, να προετοιμάζουν τους μονολόγους -εν προκειμένω τα κείμενα της παράστασης- που θα παρουσιάσουν στην επιτροπή, με τη βοήθεια ενός φίλου, μπασμένου στην πιάτσα και στα κόλπα.
Μόνο που κατά βάθος, οι τρεις φιλόδοξοι ηθοποιοί γνωρίζουν τη ματαιότητα τόσο του εγχειρήματος όσο και του επαγγέλματος, με ένα ΥΠΠΟ το οποίο διαρκώς υποβιβάζει το έργο τους, οπότε στη διαδρομή της πρόβας φαίνεται πως ξεσπούν -πάντα επ’ αφορμή των κειμένων- σε ένα προσωπικό, καθαρτήριο παραλήρημα.
Σαν μικρά παιδιά που παίζουν ρόλους στο διάλειμμα του σχολείου, ο Γιάννης, ο Νεκτάριος και ο Γιώργος παραδίδονται σε ένα 90λεπτο διάλειμμα από την ίδια τη ζωή τους, παίζοντας τις ζωές κάποιων άλλων που όμως δείχνουν ταυτόσημες με τις δικές τους. Και όσο η πρόβα τους συνεχίζεται, υπό το άοκνο βλέμμα του συντονιστή και συμβουλάτορα, του Φάνη, που φαίνεται σαν να είδε φως και μπήκε για να περάσει και ο ίδιος καλά, χρησιμοποιούν τις λέξεις ως αφορμή για παιχνίδι, πειράγματα και χοντράδες, αλλά προσδίδοντάς τους κατά έναν παράξενο τρόπο μεγαλύτερη τραγικότητα, λες και ζουν τις τελευταίες στιγμές της δικής τους αθωότητας.
Ο Θοδωρής Βουρνάς τρολάρει ξανά τον ίδιο του τον εαυτό, ανακατεύει για τρίτη φορά την τράπουλα και σατιρίζει τις δύο προηγούμενες εκδοχές της δικής του παράστασης, διερευνώντας διαρκώς νέες εκφραστικές οδούς, σε ένα δικό του παιχνίδι αναζήτησης της δημιουργικής αθωότητας. Σύμμαχοί του στο φετινό εγχείρημα που αποκτά νέα στέγη στο θέατρο Αλκμήνη, τέσσερις υπέροχοι τύποι που αντιλαμβάνονται την τρέλα του και δεν φοβούνται να τσαλακωθούν.
Ο Γιάννης Κορρές είναι συναρπαστικός μέσα στον απόλυτο αυτοέλεγχο με τον οποίο διαχειρίζεται το κείμενο, τις έννοιες και την παράνοια, δομημένος με μέτρο τόσο στη σοβαρότητα της έκφρασης όσο και στα “αυτοσχεδιαστικά” του ξεσπάσματα (“Τόσα χρόνια σεμινάρια με τον Τερζόπουλο για να βρεθώ εδώ” -έκλαψα).
Ο Νεκτάριος Μάστορης και ο Γιώργος Χατζηθεοδώρου, τόσο μαζί όσο και κατά μόνας, αλωνίζουν με θράσος τη σκηνή, απευθύνονται στο κοινό με μια ευλογημένα αθώα αναίδεια, απολαμβάνουν χωρίς ενοχές το παιχνίδι αλλά την ίδια στιγμή σε κάνουν να αντιληφθείς πόσο καλά αντιλαμβάνονται και οι ίδιοι το περιβάλλον εντός του οποίου δρουν. Στις μεταξύ τους σκηνές είναι τέτοια η χημεία τους που θαρρείς πως παίζουν μαζί για χρόνια ατελείωτα.
Τέλος, στον ρόλο του οικοδεσπότη του κοινού αλλά και του συμβουλάτορα των τριών ηθοποιών στις πρόβες τους, ο Φάνης Αριτζής, γνωστός από το επιτυχημένο podcast “Theater Voice” κάνει την πρώτη του εμφάνιση στη σκηνή, με άνεση, γνώση και όλη αυτή την ειλικρινή άγνοια κινδύνου, χαρίζοντας συνοχή στην παράσταση, αυθόρμητο γέλιο στο κοινό αλλά και υποστήριξη στους τρεις υποψήφιους για τη δραματική σχολή, έτσι όπως τους κρατάει (μεταξύ άλλων) τις ατάκες. Λέγεται ότι η τρίτη εκδοχή του “One more for the road” θα είναι και η τελευταία, όμως προσωπικά θα ήθελα να δω και μια τέταρτη -τέρμα δράμα, ας πούμε.
• Θέατρο Αλκμήνη – Σκηνή Secret Room – Αλκμήνης 8-12, Γκάζι
Παραστάσεις: Μέχρι 13/10 Σάββατο & Κυριακή στις 21:15. Από 21/10 κάθε Δευτέρα στις 18:30.
