Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού, είναι κωμωδία του Ντάριο Φο, σε σκηνοθεσία & δραματουργική επεξεργασία Γιάννη Κακλέα, με τους Πάνο Βλάχο, Φοίβο Ριμένα, Κωνσταντίνο Μαγκλάρα, Θόδωρο Σκυφτούλη, Ιφιγένεια Αστεριάδη, Στέλιο Πέτσο.
Στο αστυνομικό τμήμα της Ασφάλειας του Μιλάνο το 1969, ο επιθεωρητής Μπερτότσο ανακρίνει έναν απατεώνα που έχει συλληφθεί πολλές φορές επειδή προσποιείται πως είναι κάποιος άλλος. Όταν αποδεικνύεται πως ο ύποπτος δεν είναι απατεώνας αλλά τελικά τρελός, ο Μπερτότσο τον αφήνει ελεύθερο, μόνο που εκείνος, όταν μένει μόνος του στο γραφείο, ψαχουλεύει τους φακέλους που αναφέρονται στην αυτοκτονία ενός αναρχικού λίγες ημέρες νωρίτερα, ο οποίος είχε πηδήξει από το παράθυρο του 4ου ορόφου της Αστυνομικής Διεύθυνσης. Έτσι, ο “τρελός” μας επιστρέφει υποδυόμενος τον απεσταλμένο του Υπουργείου Δικαιοσύνης ο οποίος ερευνά την εκπαραθύρωση του αναρχικού, ενόσω τον ανέκριναν ως ύποπτο μιας θανατηφόρας βομβιστικής επίθεσης.
Ο Ντάριο Φο, με το εργο,”Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού”, που γράφει και ανεβάζει το 1970, καταπιάνεται και σχολιάζει ένα πραγματικό γεγονός που είχε συμβεί έναν χρόνο νωρίτερα, όταν ο αναρχικός Λουίτζι Πινέλι αυτοκτόνησε υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες κατά τη διάρκεια ανάκρισης. Η αστυνομική βία, η δύναμη της εξουσίας, τα ψέματα του κράτους και η χειραγώγηση της κοινής γνώμης και της αλήθειας μπαίνουν στο μικροσκόπιο του συγγραφέα που με ένα εξαιρετικής ευφυίας και κωμικού ύφους κείμενο γελοιοποιεί την κάθε διαστροφή της εξουσίας με τρόπο μοναδικό και οικουμενικά σύγχρονο. Ο Φο χρησιμοποιεί το εύρημα του τρελού που υποδύεται ρόλους ως κάποιον που χωρίς ταυτότητα και χωρίς τίποτα να χάσει, τολμά να αμφισβητήσει το ίδιο το σύστημα, γελοιοποιώντας το και αποδομώντας το εκ των έσω, μετατρέποντας τον ήρωά του σε έναν άλλον εν δυνάμει αναρχικό, με την πλήρη έννοια όμως του όρου, αυτού που αρνείται και αμφισβητεί την Αρχή, την εξουσία.
Την ίδια στιγμή, ο Γιάννης Κακλέας πηγαίνει τη φιγούρα του τρελού ένα βήμα παραπέρα, καθώς τον μεταμορφώνει σε άχρονο και διαχρονικό παλιάτσο, των απαρχών του κόσμου μας και του θεάτρου, με το δώρο της γλώσσας που κόκαλα τσακίζει να του το έχει προσφέρει ο ίδιος ο Χριστός, όταν οι άνθρωποι του είχαν πάρει δια της βίας πρόσωπα και υπάρχοντα.
Μετουσιώνοντας λοιπόν την αναρχία σε καταλυτική σάτιρα που ελέγχει στην ουσία της την εξουσία και τον “τρελό” στον παλιάτσο της πλατείας του χωριού ή της βασιλικής αυλής που ταξιδεύει μέσα στα χρόνια για να μας συναντήσει στο δικό μας σήμερα, ο Γιάννης Κακλέας παντρεύει με περίσσια αρμονία το διαχρονικό έργο του Ντάριο Φο με το διαχρονικό σύμπαν της σάτιρας, της πολιτικής και του θεάτρου, αλλά και την τρέλα με την υποκριτική και τους ηθοποιούς, ως αυτούς που με την ανάγκη τους να υποδύονται πάντα κάποιον άλλον αποκαλύπτουν την αλήθεια του συνομιλητή τους.
Έχοντας συνεργό του τον Πάνο Βλάχο, επάνω στον οποίο έχει στήσει άλλωστε και ολόκληρη την παράσταση, ο Γιάννης Κακλέας αναπαριστά το σύμπαν του Ντάριο Φο σε ένα λαϊκό υπερθέαμα, με χωρατά, μουσική και τραγούδια, ταξιδεύοντας με τρομακτική ευκολία ανάμεσα στα χρονικά σύμπαντα της αφήγησης του τότε και της αναπαράστασης του σήμερα.
Μέσα σε ένα σκηνικό (Ηλένια Δουλαδίρη και Γιάννης Κακλέας) με industrial σκαλωσιές, έπιπλα και εξοπλισμό των seventies αλλά και αυλαία πλανόδιου λαϊκού θεάτρου (φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου), ο Πάνος Βλάχος μεταμορφώνεται στον δικό μας, σύγχρονο τρελό, παλιάτσο αναρχικό, αλλάζοντας διαρκώς ρόλους και ρούχα (είναι εξαιρετικά και λειτουργικά τα κοστούμια της Ηλένιας Δουλαδίρη), τραγουδώντας (μουσική: Βάιος Πράπας, στίχοι: Πάνος Βλάχος), χορεύοντας (χορογραφίες: Αγγελική Τρομπούκη), σκαρφαλώνοντας, πέφτοντας από ψηλά, δίνοντας ζωή και υπόσταση σε έναν ακραίο ήρωα αλλά και στις περσόνες που αυτός υποδύεται.
Δύσκολο το εγχείρημα και επικίνδυνο, καθώς ακροβατεί στο περβάζι ενός ανοιχτού παραθύρου, σαν αυτού από το οποίο είχε πέσει ο Λουίτζι Πινέλι. Είναι γνωστή, όμως, η αφοσίωση του Γιάννη Κακλέα στην οπτική και στη ματιά με την οποία “διαβάζει” κάθε έργο. Έτσι κι εδώ, παρά τις προσθήκες και τις όποιες αλλαγές, το έργο του Ντάριο Φο υπάρχει ακέραιο, με τα μηνύματά του ενδεχομένως πιο δυνατά και πιο σύγχρονα από ποτέ. Άλλωστε, ο σαν παρλάτα μονόλογος της εισαγωγής και το ραπάρισμα στους στίχους κάποιων από τα τραγούδια όχι μόνο επικαιροποιούν το κείμενο και τα μηνύματα του Ντάριο Φο μα του προσδίδουν αληθινή διάσταση λαϊκού θεάτρου δρόμου, όπως αυτού που οι παλιάτσοι κάποτε έπαιζαν στις πλανόδιες παραστάσεις τους.
Αρωγοί του Πάνου Βλάχου που είναι απλά συναρπαστικός με την ορμή και τη δύναμη της παρουσίας του στη σκηνή σχεδόν κάθε λεπτό της παράστασης, είναι ένα σύνολο από άρτια επιλεγμένους για τον κάθε ρόλο ηθοποιούς, μεταξύ των οποίων ο Κωνσταντίνος Μαγκλάρας ως ξεχωριστός μπρουτάλ μπάτσος και ο Φοίβος Ριμένας απλά εξαιρετικός στο σόλο του, σε ένα τραγούδι βγαλμένο μέσα από μπουρλέσκ υπόγεια, με μοναδικό ρυθμό και πανέξυπνους στίχους, το οποίο ερμηνεύει υποδειγματικά, αποσπώντας ένθερμο χειροκρότημα καταμεσής της παράστασης (show-stopper τα λέμε αυτά τα νούμερα στα Κάτω Πατήσια).
• Γκλόρια – Ιπποκράτους 7, Κέντρο
Παραστάσεις: Πέμπτη & Παρασκευή στις 21:00, Σάββατο στις 18:00 & 21:00, Κυριακή & Τετάρτη στις 20:00
