“Ο Τσάρλι και το Εργοστάσιο Σοκολάτας”, από το βιβλίο του Ρόαλντ Νταλ, κείμενο: Ντέηβιντ Γκριγκ, μουσική: Μαρκ Σάιμαν, στίχοι: Σκοτ Γουίτμαν και Μαρκ Σάιμαν, με τραγούδια των Λέσλι Μπρίκους και Άντονυ Νιούλεϋ από την κινηματογραφική ταινία του 1971, απόδοση-σκηνοθεσία: Γιώργος Βάλαρης, απόδοση στίχων: Γιώργος Βάλαρης, Φαίη Σούκου, πρωταγωνιστούν: Αλέξανδρος Μπουρδούμης, Σπύρος Ντούγιας και Γιώργος Καραμολέγκος (σε διπλή διανομή), Πέτρος Ξεκούκης, μαζί τους οι: Γιάννης Βογιατζάκης, Γιώργος Βούντας, Έμιλυ Γουσγούνη, Ελένη Δήμου, Λία Ζάιου, Πέτρος Ιωάννου, Στέλιος Κέλλερης, Μάριος Μαριόλος, Γιώργος Μαρτίνος, Αδαμαντία Μαστροδούκα, Ζέτα Μαστροδούκα, Αρμάν Eδουάρδος Μενετιάν, Ιουλίτα Μωσαΐδου, Εύα Σταμάτη, Δανάη Τσιρώνη, Φαίδων Φαρίντ, Άννα Φιλιππάκη, Γιώργος Φράγκος.
O μικρούλης Τσάρλι ζει στο πάμφτωχο, ετοιμόρροπο σπιτικό του στην άκρη της πόλης, όπου δεσπόζει το μεγαλοπρεπές εργοστάσιο σοκολάτας του Γουίλυ Γουόνκα. Ο μυστικοπαθής και εξαφανισμένος για χρόνια σοκολατοποιός και εφευρέτης, αφού απέλυσε όλο το προσωπικό του μετά από απανωτά περιστατικά βιομηχανικής κατασκοπίας, λειτουργεί το εργοστάσιο με τρόπο άγνωστο στους πάντες. Φυσικό ήταν λοιπόν, όταν ανακοινώνεται πως οι πύλες της μαγευτικής στο μυαλό όλων βιομηχανίας θα άνοιγαν ξανά για να υποδεχτούν πέντε τυχερούς, η υστερία και το ενδιαφέρον να χτυπήσουν κόκκινο.
Η διαδικασία είναι απλή: πέντε σοκολάτες από τις αναρίθμητες που κυκλοφορούν σε ολόκληρο τον κόσμο κρύβουν από ένα χρυσό εισιτήριο που θα οδηγήσει τους τυχερούς που θα τα βρουν σε μια αποκλειστική ξενάγηση στο εργοστάσιο από τον ίδιο τον Γουίλυ Γουόνκα, ενώ ένας εξ αυτών θα κερδίσει επιπλέον ένα μυθικό δώρο.
Οπτικοακουστικό υπερθέαμα και επιτομή της οικογενειακής ψυχαγωγίας, ο “Τσάρλι και το Εργοστάσιο Σοκολάτας” υπό μορφή μιούζικαλ κατ’ ευθείαν από το Μπρόντγουέυ κάνει διπλό ποδαρικό στην Αθήνα, όχι μόνο επειδή είναι η πρώτη φορά που η παράσταση ανεβαίνει στα μέρη μας, αλλά και γιατί εγκαινιάζει το ολοκαίνουργιο, εξίσου εντυπωσιακό Embassy Theater, στον ιστορικό χώρο του κολωνακιώτικου κινηματογράφου που μαράζωνε κλειστός από το 2020.
Το βιβλίο του Ρόαλντ Νταλ που γράφτηκε το 1964 υπήρξε η πηγή έμπνευσης της παράστασης, η οποία ανέβηκε για πρώτη φορά στο θέατρο Royal Drury Lane του Λονδίνου το 2013, σε σκηνοθεσία Σαμ Μέντεζ, σημειώνοντας μεγάλη εισπρακτική επιτυχία και αφήνοντας τις καλύτερες εντυπώσεις στο κοινό για κάτι περισσότερο από τρεισήμισι χρόνια. Λίγο μετά το τέλος των παραστάσεων στο Γουέστ Εντ, ο Τσάρλι ταξιδεύει στη Νέα Υόρκη, σε μια τροποποιημένη παραγωγή, η οποία επιθυμεί να αποτίσει επί πλέον φόρο τιμής στην κινηματογραφική ταινία του 1971, προσθέτοντας τα εμβληματικά τραγούδια “Pure Imagination” και “The Candy Man”.
Λιγότερο σκοτεινή από το βιβλίο, περισσότερο κωμική και με σαφέστατο οικογενειακό προσανατολισμό, Ο Τσάρλι και το Εργοστάσιο Σοκολάτας, η εκδοχή του Μπρόντγουέυ είναι αυτή που πλέον παίζεται στα θέατρα όλου του κόσμου και φυσικά αυτή που ταξίδεψε μέχρι το Κολωνάκι, σε μία εντυπωσιακή και καθ’ όλα πλούσια παραγωγή.
Ο Γιώργος Βάλαρης κάνει υπέροχη δουλειά στην απόδοση του κειμένου και των στίχων (μαζί με τη Φαίη Σούκου), επιλέγει ένα εξαιρετικό επιτελείο ηθοποιών και χορευτών, ενώ εκμεταλλεύεται τόσο τις τεχνικές δυνατότητες του ολοκαίνουργιου θεάτρου όσο και τους πόρους που του διαθέτει η εταιρεία παραγωγής “Embassy Παραγωγές Πολιτισμού” για να ανεβάσει μια παράσταση διεθνών προδιαγραφών. Φυσικά, δεν ήταν μόνος του σε αυτό το εντυπωσιακό εγχείρημα, καθώς ένα μεγάλο επιτελείο ταλαντούχων ανθρώπων μόχθησε για όλα όσα θαυμαστά βλέπουμε και ακούμε να διαδραματίζονται επί σκηνής.
Κατ’ αρχάς, η Άννα Βεσκούκη σχεδιάζει και υλοποιεί με pure imagination τα ολόφωτα και σχεδόν εμβυθιστικά εικονικά και τεχνικά σκηνικά, αποφασίζοντας σοφά να διευρύνει τη χρήση των βιντεοπροβολών (τις υπογράφει η Χ square lab) και στις πλαϊνές μετόπες της σκηνής, σε αντίθεση με την αμερικανική παραγωγή που τις περιόριζε στο φόντο. Το αποτέλεσμα είναι μεγαλειώδες και συνάμα παραμυθένιο, ενώ σε ορισμένες σεκάνς (όπως ας πούμε σε αυτήν του έναστρου ουρανού) σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό. Άρτια στην αισθητική και τεχνική τους λεπτομέρεια είναι τα κοστούμια της Παναγιώτας Κοκορού όπως και οι φωτισμοί της Κατερίνας Μαραγκουδάκη. Θα μου επιτρέψετε στο σημείο αυτό να αναφερθώ και στον ήχο της παράστασης, τομέα που πληγώνει όχι μόνο στο θέατρο αλλά και στο σινεμά στην Ελλάδα.
Λοιπόν, ο ήχος στον “Τσάρλι και το Εργοστάσιο Σοκολάτας” είναι κρυστάλλινα συναρπαστικός. Οι στάθμες της πρόζας είναι ρυθμισμένες στην εντέλεια, ενώ στα μουσικά μέρη η (αόρατη, κρυμμένη στον χώρο) πολυμελής ορχήστρα και οι φωνές όχι μόνο ακούγονται με ένταση που δονεί την αίθουσα αλλά και πεντακάθαρα, χωρίς να χάνεις στίχο. Μπορεί να επαινώ τα αυτονόητα αλλά, πιστέψτε με, η ποιότητα του ήχου μόνο αυτονόητη δεν είναι στην Ελλάδα.
Ως αποτέλεσμα, οι άνθρωποι της παράστασης εκμεταλλεύονται στο έπακρο τις δυνατότητες που τους παρέχονται και αποδίδουν τον καλύτερό τους εαυτό. Ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης είναι ένας υπέροχος Γουίλυ Γουόνκα, τόσο στην πρόζα όσο και στο τραγούδι, με επιβλητική παρουσία, πονηριά (και ολίγη από τρέλα) στο βλέμμα, έτσι όπως οδηγεί τις εξελίξεις και την παράσταση στην κορύφωσή της. Μάλιστα, δεν είναι λίγες οι φορές που χάνεται τόσο πολύ στις μεταμορφώσεις του ρόλου που κυριολεκτικά δεν τον αναγνωρίζεις.
Απολαυστικός ο Πέτρος Ξεκούκης στον ρόλο του παππού Τζο, χαρίζει γέλιο, σπιρτάδα και τρυφερότητα στον χαρακτήρα του, όπως και η Άννα Φιλιππάκη, ως μητέρα του Τσάρλι, της οποίας η φωνή γίνεται αγάπη, ζεστασιά και φροντίδα. Η Λία Ζάιου μοιάζει με υπέροχο, ολοζώντανο καρτούν ως μις Τιβί, όπως φυσικά και το σύνολο των ταλαντούχων ηθοποιών και χορευτών που υποδύονται τους Ούμπα Λούμπα. Βέβαια, αυτός που σε μαγεύει από κάθε άποψη είναι ο μικρούλης (στο μάτι) Σπύρος Ντούγιας στον μεγάλο (κυριολεκτικά) ρόλο του Τσάρλι.
Μα τι υπέροχο πλασματάκι είναι αυτό, πόσο ταλαντούχο, πόσο προσηλωμένο και πόσο ακούραστο, έτσι όπως παραμένει στη σκηνή καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης. Το υπέροχο που συμβαίνει μαζί του είναι πως ούτε παίζει “μεγαλίστικα” ούτε είναι απλά χαριτωμένος επειδή είναι μικρός σε ηλικία. Ο Σπύρος Ντούγιας ΕΙΝΑΙ ο Τσάρλι, έτσι όπως μοιράζεται τον δικό του ενθουσιασμό και τη δική του συγκίνηση με του ήρωα που υποδύεται. Προφανώς το ίδιο καλός θα είναι και ο Γιώργος Καραμολέγκος που παίζει τον Τσάρλι στις μισές παραστάσεις, αλλά την ημέρα που την είδα εγώ έτυχε να είναι ο Σπύρος Ντούγιας. Φανταστείτε τώρα τι υπέροχη ανάμνηση θα έχει όταν μεγαλώσει.
Κλείνοντας, θα πρέπει να οπωσδήποτε να σας μιλήσω εν συντομία και για το Embassy, το οποίο μπορεί να μας αποχαιρέτησε ως κινηματογράφος αλλά μας συστήνεται ξανά ως θέατρο που θα μπορούσε να βρίσκεται και στο Γουέστ Εντ του Λονδίνου. Δεν είναι μόνο η (ήσυχη, όπως την αποκάλεσε μια φίλη μου) πολυτέλεια που αποπνέει ο χώρος, ούτε απλά ο σεβασμός στο ιστορικό παρελθόν του, αλλά η ουσία της (πανάκριβης προφανώς) ανακαίνισης και μετατροπής του που φτάνει μέχρι και να συγκινεί, ιδιαίτερα όλους εμάς που μεγαλώσαμε μέσα στην αίθουσα αυτή.
Εκτυφλωτικά λευκά και κόκκινα συνοδεύουν τις αριστοκρατικές μαρμάρινες επιφάνειες του χώρου, παντρεύοντας αρμονικά την art deco διακόσμηση του σήμερα με το παρελθόν του, εντάσσοντας διακριτικά τις hi-tech λεπτομέρειες. Η διαμόρφωση -για όσους γνωρίζατε τον χώρο- παραμένει η ίδια, με το μπαρ να έχει μεταφερθεί δίπλα στα ταμεία με την παλιά θέση του να ανήκει πλέον στην γκαρνταρόμπα και σε καμαρίνια. Η αίθουσα αυτή καθ’ εαυτή τώρα, που λάμπει από τις νέες φωτιστικές επιφάνειες στην οροφή και στους πλαϊνούς τοίχους, έχει κοντύνει για να χωρέσει το βάθος που απαιτούν η σκηνή και τα παρασκήνια, εκμεταλλευόμενη όσο το δυνατόν το “φαρδύ” μέρος της.
Αν θυμάστε το Embassy ως σινεμά, είχε σχήμα τραπέζιου, με την οθόνη να βρίσκεται στο στενό μέρος της. Τώρα, με τη σκηνή πιο μπροστά, η πολυτελής λευκή αίθουσα με τις κατακόκκινες αναπαυτικές πολυθρόνες φαντάζει περισσότερο ισομερής και εντυπωσιακή. Δύο κομψά ψευδο-θεωρεία στο μπροστινό δεξί και αριστερό μέρος εξυπηρετούν τις ανάγκες των φωτιστών με τους προβολείς που φωτίζουν την εξελιγμένη τεχνικά σκηνή, με το διπλά περιστρεφόμενο δάπεδο που προσφέρει και δυνατότητα ανύψωσης.
Το όλο ύφος, η λειτουργία του χώρου αλλά και η ευγένεια του προσωπικού θα σας θυμίσουν σπουδαία θέατρα του εξωτερικού. Το Embassy εύχομαι να επενδύσει σε αντίστοιχη υψηλού επιπέδου ψυχαγωγία και μετά τον “Τσάρλι”, καθώς θα ήταν ιδανικό για μια “Εβίτα” ή για κανένα “Sunset Boulevard” (ιδέες ρίχνω τώρα), ενώ εάν μας έκανε τη χάρη να φιλοξενεί κατά καιρούς και κινηματογραφικές προβολές, πάρα πολύ θα μας συγκινούσε.
• Embassy Theater – Πατριάρχου Ιωακείμ 5, Κολωνάκι
Παραστάσεις: Πέμπτη στις 19:00, Παρασκευή στις 20:00, Σάββατο στις 16:00 & 20:00, Κυριακή στις 15:00 & 19:00
