“Moral rules”, εμπνευσμένο από το “Ξύπνημα της άνοιξης” του Φρανκ Βέντεκιντ και βασισμένο στους “Kανόνες ηθικής” του Βασίλη Τζιώκα, σκηνοθεσία-απόδοση: Θοδωρής Βουρνάς, πρωταγωνιστούν: Κωσταντίνος Μητράκας, Δημήτρης Νάστος, Βαγγέλης Ξημεράκης, Ειρήνη Στεριανού.
Δυο αγόρια, συμμαθητές στο σχολείο, μόνοι ενάντια στον κόσμο ή έτσι τουλάχιστον νομίζουν. Ο Μιχάλης θέλει να βλέπει τον εαυτό του ως επαναστάτη που αγνοεί τους κανόνες και τολμά -άτρωτος λες- να αψηφά το σύστημα. Ο Ανδρέας, ο κολλητός του, ευαίσθητος στα όρια της καταπίεσης, βλέπει στα μάτια του Μιχάλη τον κόσμο όλο και νομίζει πως εκείνος είναι που θα τον πάρει από το χέρι για να τον ταξιδέψουν μαζί. Μόνο που οι προθέσεις, μολονότι καλοπροαίρετες, εν τέλει αποδεικνύονται κούφιες, σε έναν κόσμο όπου το εγώ υπερτερεί του συνόλου, η βία ισοπεδώνει τα πάντα και η εξουσία παρακολουθεί υπό την πρόφαση της προστασίας.
Η δημιουργική διαδικασία της έμπνευσης και της επιρροής συντελεί πάντα σε ένα απολαυστικό ταξίδι γεμάτο συναντήσεις που καθορίζουν αυτό που πρόκειται να γεννηθεί, με το αποτέλεσμα να μεταμορφώνεται σε αμάλγαμα σκέψεων, ιδεών και εμμονών που μένουν αναλλοίωτες στον χρόνο. Και κάπως έτσι, το εμβληματικό, πρωτοπόρο και σκανδαλώδες για την εποχή του (λες και σήμερα δεν είναι) “Ξύπνημα της άνοιξης” του Φρανκ Βέντεκιντ συνάντησε κάπου στον δρόμο τον Βασίλη Τζιώκα που το διασκεύασε σε ένα νέο θεατρικό, το οποίο αργότερα μεταφέρθηκε στο σινεμά σε ακόμα πιο μίνιμαλ εκδοχή από τον Θοδωρή Βουρνά (που είχε σκηνοθετήσει και την παράσταση), ο οποίος φέτος το παρουσιάζει σε μια ακόμη πιο διυλισμένη και πυρηνική εκδοχή στη σκηνή του Vault.
Το εντυπωσιακό μέσα σε όλο αυτό το μπαράζ συναντήσεων και αναδιατυπώσεων είναι πως η ουσία παραμένει αναλλοίωτη, μαζί με τον λόγο που ξεχύνεται ποιητικά συντριπτικός, αλλόχρονος μα καθηλωτικά σημερινός σε ένα διαρκές μπες-βγες από το παρόν στο άπειρο της ύπαρξης. Με ρόλους που κοντράρουν ενδεχομένως τις ηλικίες των ηρώων, όπως άλλωστε οι συνειρμοί και οι λέξεις που τους εκφράζουν, μια αφοπλιστικά απογυμνωμένη οπτική αναπαράσταση με ένα τραπέζι και δύο καρέκλες που αναπαριστούν χώρους, τόπους και εποχές και απογυμνωμένες από ερμηνευτικά τερτίπια ερμηνείες που όμως συγκινούν βαθύτατα με τον πρωτόγονο ρεαλισμό τους, το “Moral rules” καθηλώνει υπνωτιστικά και σου γδέρνει την ψυχή, έτσι καθώς κουβαλάει αρχέγονες θύμησες, στιγμές φευγαλέες και επιθυμίες απαγορευμένες, έστω και μέσα από την επιτήδευση.
Ο Θοδωρής Βουρνάς εκμεταλλεύεται στο έπακρο την in your face οικειότητα της Σκηνής Β του Vault για μια εξίσου in your face παράσταση που σχεδόν την αγγίζεις ενόσω εκείνη σκαλίζει το προσωπικό σου άδυτο. Περισσότερο συγκρατημένος από την κινηματογραφική διασκευή του 2022 (για την οποία επιφυλάσσω ξεχωριστό κείμενο τις επόμενες ημέρες), αφήνει σε δεύτερη μοίρα το απτό σοκ για το δέος των ιδεών που ενδεχομένως να σοκάρουν περισσότερο. Επί αυτού ορίζει και τις ερμηνείες, περιορίζει τα πρόσωπα και μεταφέρει τη μορφή της εξουσίας (και της προστασίας) στο κοινό, να παρακολουθεί προτού σχολιάσει και εν τέλει προτού επέμβει.
Ψυχή και σώμα του “Moral rules” o Δημήτρης Νάστος, επιβλητικός, με φωνή και σκηνική άνεση που δίνουν στίγμα από το έμπα του στη σκηνή, είναι ένας ιδανικός Μιχάλης, παραδομένος στο θράσος, στην επανάσταση (my ass) και στη σαγήνη, με την πεποίθηση πως τα πάντα μπορεί και τα πάντα αμφισβητεί, αδιαφορώντας για τις συνέπειες (που όμως προκαλεί στους άλλους). Ποιητικά συγκλονιστικός στη σκηνή του φινάλε, αποδεικνύει ψήγματα συναισθήματος και ωριμότητας, όταν τελικά αποδέχεται τον εγωισμό ως ίδιον του εαυτού του, χαρίζοντας όμως για πρώτη φορά ένα βλέμμα πραγματικής αγάπης στον Ανδρέα αλλά και οίκτου απέναντι στον φόβο.
Παραδομένος στο ακαταμάχητο της ιδέας του Μιχάλη, ο Ανδρέας του Κωνσταντίνου Μητράκα είναι ένα φοβισμένο παιδί σε ρόλο μπερδεμένου εφήβου αλλά με σώμα ενήλικα άντρα που συγκρούεται με τη δίνη της πραγματικότητας μέσα από έναν καλοδεχούμενα επιτηδευμένο ρεαλισμό απόγνωσης και ευαισθησίας. Αφοπλιστικά αποστασιοποιημένος μα εξίσου απειλητικός o Βαγγέλης Ξημεράκης φαίνεται να τιμωρεί εμάς για τις δικές μας, ενδόμυχες σκέψεις. Η Ειρήνη Στεριανού αποδίδει διακριτά και με άνεση τις δύο διαφορετικές γυναίκες που υποδύεται, πολύ πιο ώριμη υποκριτικά από το “Guilty choices” όπου την είχα πρωτοδεί, αποδεικνύοντας την αφοσίωση, το πείσμα και τη δουλειά που έχει κάνει.
•Πολυχώρος Vault – Σκηνή Β – Μελενίκου 26, Βοτανικός
Παραστάσεις: Δευτέρα & Τρίτη στις 21:00
