“Killer Joe”, αστυνομικό δράμα του Τρέησυ Λετς, σκηνοθεσία: Γιάννης Στάνκογλου, παίζουν: Γιάννης Στάνκογλου, Κώστας Νικούλι, Κωνσταντίνος Σειραδάκης, Δήμητρα Λημνιού, Ναταλία Σουίφτ.
Με φόντο ένα πάρκο για τροχόσπιτα κάπου στο Δυτικό Ντάλας, ο αστυνομικός επιθεωρητής και επαγγελματίας εκτελεστής Τζο Κούπερ, αναλαμβάνει να βγάλει από τη μέση τη μητέρα ενός νεαρού, του Κρις, ο οποίος ποντάρει στα λεφτά από την ασφάλεια ζωής, τα οποία δικαιούται η αδελφή του. Ο πατέρας του, ο Άνσελ, είναι και αυτός στο κόλπο, όμως καθώς δεν έχουν τα χρήματα της αμοιβής του προκαταβολικά, δέχονται την πρόταση του Τζο να πάρει ως “ενέχυρο” την μικρή, αθώα κόρη, την Ντότι.
Έργο γραμμένο το 1993, το “Killer Joe” αναδείχθηκε σε παραγωγές Off Broadway στις ΗΠΑ, αλλά και σε ανεξάρτητες σκηνές του Ηνωμένου Βασιλείου, προτού καταλάβει και το West End, πάντοτε με διθυραμβικές κριτικές, και τον ενθουσιασμό του κοινού για την τόλμη και τη φρεσκάδα του κειμένου. Μετά την ταινία του 2011, έτυχε μιας δεύτερης επιτυχημένης ζωής στο Λονδίνο, αυτή τη φορά σε μεγάλη παραγωγή και με μεγάλα ονόματα στη μαρκίζα.
Μεγάλη είναι η παραγωγή και αυτού εδώ του “Killer Joe” που ανέβηκε στο θέατρο “Εμπορικόν” της Αθήνας, το οποίο σε υποδέχεται με ένα μεγάλο, ρεαλιστικό στη λεπτομέρειά του σκηνικό και εφφέ ατμοσφαιρικά που σε καθυποβάλλουν από τα πρώτα σου κιόλας βήματα στην αίθουσα. Θέλω να ξεκινήσω από εκεί, καθώς σε εποχές δύσκολες οικονομικά εδώ και αρκετά χρόνια, τα full representation σκηνικά έχουν σχετικά εκλείψει, με τους συμβολισμούς και τις αφαιρετικές κατασκευές να έχουν πάρει τη θέση τους. Είναι, λοιπόν, πολύ αναζωογονητικό αυτό το μέγεθος της παραγωγής και μάλιστα σε ένα έργο δύσκολο που δεν απευθύνεται ούτε στις μάζες ούτε σε ολόκληρη την οικογένεια.
Πέραν όμως του απλού εντυπωσιασμού, το σκηνικό της Αλεξίας Θεοδωράκη είναι και one way ticket για αυτό το χωνευτήρι ψυχών στο πάρκο για τροχόσπιτα του Ντάλας, δίνοντας εξ αρχής τον ορισμό του τόπου και του χρόνου -όπως και τα κοστούμια που είναι επίσης δική της δημιουργία. Την ίδια στιγμή, οι φωτισμοί του Γιώργου Καρβέλα συννεφιάζουν, ξημερώνουν, σκοτεινιάζουν ή καίνε από τον ήλιο τη σκηνή, παρέα με τα εξαιρετικής λεπτομέρειας εφφέ βροχής και τον κορυφαίο σχεδιασμό στους ήχους της παράστασης, μάλιστα από ηχοσύστημα που θα ζήλευαν μεγάλοι κινηματογράφοι.
Είναι βασικός πρωταγωνιστής του “Killer Joe” αυτός ο φροντισμένος σχεδιασμός παραγωγής, καθώς λειτουργεί σαν αόρατος αφηγητής που χωρίς πολλά-πολλά σε βάζει στο κλίμα, ενισχύει τον ρεαλισμό και μετατρέπει τη σκηνή του θεάτρου σε οθόνη σινεμά, όπου τα πάντα μπορούν να συμβούν. Σε κινηματογραφικό ρυθμό κινείται και η σκηνοθεσία του Γιάννη Στάνκογλου που επιλέγει να καθοδηγήσει τον ίδιο και τον θίασο των φροντισμένα επιλεγμένων για τον κάθε ρόλο ηθοποιών σε μονοπάτια ανεπιτήδευτα και ερμηνείες κατά το δυνατόν φυσικές και ρεαλιστικές.
Γι’ αυτό, όμως, μού κλώτσησε ως κάπως εκτός θέματος η επιλογή του να υπερ-τονίσει με φωτισμό και μουσική κάποιους μονολόγους της Ντότι, της μικρής αδελφής, αφαιρώντας από τις στιγμές αυτές τον ωμό ρεαλισμό που ο ίδιος είχε επιλέξει για το σύνολο της παράστασης. Μιας παράστασης, άλλωστε που τόσο ο ίδιος όσο και το υπόλοιπο καστ υπηρετούν με συνέπεια, δυναμισμό και άλγος, ψυχικό αλλά και σωματικό. Οι ρυθμοί είναι ταχύτατοι, βλέπετε, οι αλλαγές συχνές και οι απαιτήσεις από κάθε ρόλο μεγάλες, αφού η βία δεν είναι μόνο λεκτική μα και σωματική.
Θα μου επιτρέψετε να αναφερθώ λοιπόν πρώτα στον Κώστα Νικούλι, ο οποίος ερμηνεύει με πάθος τον Κρις, τον απελπισμένο πιτσιρικά που βλέπει τη δολοφονία της ναρκομανούς μάνας του και την εκπόρνευση της μικρής του αδελφής ως τη μοναδική διέξοδο από εκείνο τον σκουπιδότοπο που αποκαλεί “σπίτι” και από αυτούς που τον κυνηγούν για τα χρωστούμενα. Με μάτια, φωνή και σώμα, ο Κρις του Κώστα Νικούλι παλεύει να κινήσει τα νήματα για να δεχτεί τη συντριβή της αποτυχίας του, με ψυχή που πάλλεται και μια διαδικασία του επείγοντος να καθορίζει την παρουσία του στη σκηνή.
Αέρινη και αλαφροΐσκιωτη η Ντότι της Ναταλίας Σουίφτ, μεταμορφώνεται (ή αποτρελαίνεται) μπροστά στα μάτια μας αποδεχόμενη την αλήθεια για όσους αγάπησε και όσους είπαν πως την αγάπησαν. Απίστευτα ταιριαστός με τον ρόλο του παραιτημένου από όλα Άνσελ, του πατέρα που ζει βιδωμένος στην πολυθρόνα του απέναντι από την τηλεόραση, ο Κωνσταντίνος Σειραδάκης που ενδύεται στο βάθος της την κουλτούρα του white trash πάτερ-φαμίλια, όπως και η Δήμητρα Λημνιού που επίσης αντιλαμβάνεται και διαχειρίζεται με μέτρο την αδίστακτη τσούλα-μητριά που υποδύεται.
Ο Γιάννης Στάνκογλου έχει την ιδανική εμφάνιση και το υποκριτικό εκτόπισμα για τον ρόλο του “Killer Joe” Κούπερ, με όλες αυτές τις συναισθηματικές διαβαθμίσεις που τον καθιστούν πιο ανθρώπινο, αλλά ταυτόχρονα πιο απειλητικό.
Θέατρο σαν σινεμά, ακατάλληλον δι’ ανηλίκους, πλήρως κατάλληλο για όσους ζητούν μια παράσταση με ρυθμό, πάθος και με μια ιστορία βίαιη, απρόσμενη και ταραντινική -ειδικά στον τρόπο που μεταχειρίζεται ένα μπουτάκι τηγανητού κοτόπουλου.
• Εμπορικόν – Σαρρή 11, Ψυρρή
Παραστάσεις: Τετάρτη στις 20:00, Πέμπτη & Παρασκευή στις 21:00, Σάββατο στις 18:00 & 21:00, Κυριακή στις 20:00
