to top

Eίδαμε την παράσταση | Η Μονίκ δραπετεύει

Eίδαμε την παράσταση | Η Μονίκ δραπετεύει

“Η Μονίκ δραπετεύει”, από το βιβλίο του Εντουάρ Λουί, σκηνοθεσία-διασκευή: Γιώργος Σουλεϊμάν, πρωταγωνιστούν: Θέμις Μπαζάκα, Δημήτρης Φουρλής, μουσικός επί σκηνής: Capétte.

Ένας νεαρός γάλλος συγγραφέας, ενόσω βρίσκεται στην Ελλάδα, δέχεται ένα πανικόβλητο τηλεφώνημα από τη μητέρα του στο Παρίσι, η οποία αντιμετωπίζει ακόμα μια φορά την ανεξέλεγκτη βία του συντρόφου της. Και κάπως έτσι, ενορχηστρώνεται η “απόδραση” της Μονίκ από έναν κόσμο βίας με κατεύθυνση ένα νέο ξεκίνημα, μια νέα ζωή και έναν πρωτόγνωρο σεβασμό για τον εαυτό της.

Μόνο που στην ουσία, όλα αυτά τα παρακολουθούμε σε flash back, όταν όλα έχουν τελειώσει και ο καθένας έχει βρει τη γαλήνη και τον δρόμο του, σε μια τρυφερή συνάντηση μάνας και γιου, σε ένα 24ωρο μπεργκεράδικο στη Γερμανία, εκεί όπου ήδη το βιβλίο του γιου, του Λουί, έχει διασκευαστεί για το θέατρο, και όπου η Μονίκ, λίγες ώρες νωρίτερα, είχε αποθεωθεί στη σκηνή ως αληθινή ηρωίδα, στο πλευρό της ηθοποιού που την ενσαρκώνει.

 

 

Είναι τόσο ανθρώπινα τρυφερή και θεατρικά συγκινητική η αντιμετώπιση του Γιώργου Σουλεϊμάν στο πνευματώδες και επίσης σκληρά συναισθηματικό κείμενο του Εντουάρ Λουί, που η παράσταση σε γοητεύει εξ αρχής και σε κρατά προσηλωμένο ενόσω ξετυλίγει μια ιστορία -αν μη τι άλλο- γνώριμη είτε στην Τέχνη είτε στη ζωή μας. Δεν είναι όμως τα γεγονότα αυτά καθ’ εαυτά που κρατούν δέσμια την προσοχή σου όσο ο δημιουργικός τρόπος της αφήγησης και η ευρηματική αντιμετώπιση της σκηνικής αναπαράστασης.

“Η Μονίκ δραπετεύει” και μαζί της δραπετεύουμε και εμείς από έναν κόσμο σωματικής και λεκτικής βίας σε μια γωνιά όπου όλα βρίσκουν τη θέση τους και οι ήρωές μας κάθονται αντικριστά μα και δίπλα, αναζωπυρώνοντας σχέσεις αίματος που είχαν πληγωθεί, καθώς ο ένας κουβαλάει πλέον το άλλον μέσα του χωρίς ενοχές κι όταν η ευτυχία κρύβεται σε έναν μικρό κήπο με λουλούδια. Ο Γιώργος Σουλεϊμάν μετατρέπει με κέφι και ενσυναίσθηση το βιβλίο σε θεατρικό, παίζοντας με τον χώρο και τον χρόνο, μέσω ευρηματικών εναλλαγών, έχοντας στο πλευρό του ως θεμελιώδεις αρωγούς τη Θάλεια Μέλισσα στα λιτά, ευρηματικά και απόλυτα λειτουργικά μέσα στην απλότητά τους σκηνικά και τη Ζωή Μολυβδά Φαμέλη στους υπαινικτικούς και πλήρους εσωτερικότητας φωτισμούς που λειτουργούν και ως μοντάζ μια παράστασης με κινηματογραφικούς ρυθμούς.

Μέγιστο ατού της σκηνοθεσίας αποτελεί η παρουσία του μουσικού Capétte, ο οποίος φαντάζει -κυριολεκτικά- ως μαέστρος της δράσης, με τη μουσική του να υπογραμμίζει, να τονίζει και να ξεχωρίζει στιγμές, την ίδια στιγμή που μαγικά εξαφανίζεται για να δώσει χώρο στην ψυχή, προτού καταλάβεις πως ακούγεται ακόμα, κι ας μην την αντιλαμβάνεσαι με το αυτί, αλλά με το συναίσθημα.

Βέβαια, κακά τα ψέματα, τίποτα από όλα τα παραπάνω δεν θα μπορούσε να αναδειχθεί όπως συμβαίνει τώρα στη σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας, αν δεν υπήρχε η Θέμις Μπαζάκα. Δεν περιμένατε, προφανώς, εμένα να σας πω πόσο σπουδαία ηθοποιός είναι, όμως δεν γίνεται να μην τη θαυμάζεις κάθε φορά σαν να είναι η πρώτη φορά.

Η Μονίκ της Θέμιδας Μπαζάκα δεν είναι απλά εξαιρετική, δεν χαίρει μόνο μιας άρτιας ερμηνείας σε τονισμό, βλέμμα και κίνηση, ούτε περιορίζεται απλά στη χρονική διάρκεια της παράστασης. Το μαγικό που συμβαίνει με τη δική της Μονίκ είναι πως κουβαλάει επάνω της, με κάθε κίνηση, με κάθε έκφραση, με κάθε συλλαβή, όλο το παρελθόν της τραυματισμένης αυτής γυναίκας και μαζί το μέλλον της. Η Θέμις Μπαζάκα δεν ζωντανεύει απλά εντός της θεατρικής σύμβασης τον χαρακτήρα της Μονίκ, αλλά της προσδίδει τέτοια ουσία που παίρνεις την εικόνα της μαζί σου κι αφού έχεις φύγει από το θέατρο, έτσι όπως τη σκέφτεσαι στη νέα της ζωή, μέσα στον αγαπημένο της και γεμάτο λουλούδια κήπο (από τις πιο όμορφες σκηνές που έχω δει πρόσφατα στο θέατρο).

Στο πλευρό της, ο Δημήτρης Φουρλής, ανταποκρίνεται με ρυθμό και ένταση στον -μέχρι ενός βαθμού- στυλιζαρισμένο ρόλο του γιου-συγγραφέα, με πάθος στη φωνή, νεύρο στην κίνηση και ειλικρινές συναίσθημα όταν νιώθεις πως δεν αφήνεται να κουρνιάσει στην αγκαλιά της, όσο πολύ κι αν το θέλει.

 

• Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας – Κεφαλληνίας 18, Κυψέλη
Παραστάσεις: Πέμπτη & Παρασκευή στις 20:30, Σάββατο στις 21:00, Κυριακή στις 19:00.

Μάνος Θηραίος

Δεν ξέρω αν φταίει το ότι γύρω από τα Κάτω Πατήσια όπου γεννήθηκα και ζω υπήρχαν πολλοί κινηματογράφοι, το ότι είμαι μοναχοπαίδι ή ότι οι γονείς μου είχαν πάρει είδηση πως τους άφηνα στην ησυχία τους όταν έβλεπα ταινία. Κάπου εκεί πάντως έγινε η ζημιά, στα σίγουρα. Κι όσο, μεγαλώνοντας, ανακάλυπτα πως το σινεμά ήταν κάτι περισσότερο από περιπέτειες, κωμωδίες, από την Αλίκη ή την Έλενα Ναθαναήλ εκείνο το καλοκαίρι, τόσο μεγάλωνε και το ταξίδι. Πάντα γούσταρα να βλέπω ταινίες κι ύστερα να τις αφηγούμαι στους δικούς μου ανθρώπους. Κι ας μην τους γνώριζα όλους με το όνομά τους.

A
A
 Photos
A
 Followers
A
 Following