to top

Είδαμε την παράσταση | Η Δημοκρατία του Μπακλαβά

Η Δημοκρατία του Μπακλαβά

“Η Δημοκρατία του Μπακλαβά”, των Γεράσιμου Μπέκα, Μιχάλη Πητίδη, Ανέστη Αζά, σκηνοθεσία: Ανέστης Αζάς, πρωταγωνιστούν: Τζεμ Γιίτ Ουζούμογλου, Κατερίνα Μαυρογεώργη, Γιώργος Κατσής, Γκάρυ Σάλομον.

Η Σοφία και ο Φατίχ που γνωρίζονται και ερωτεύονται στο Λονδίνο, έρχονται να εγκατασταθούν στην Ελλάδα, όπου και ανοίγουν ένα ζαχαροπλαστείο με εξειδίκευση στον μπακλαβά, στο Μεσολόγγι. Παρά την “εξ αποστάσεως” αποδοχή των οικογενειών τους και τις άπειρες προσπάθειες που κάνουν αμφότεροι για να διατηρήσουν τη σχέση τους και την οικογένειά τους πολιτικά, θρησκευτικά και εθνικά ανεξάρτητη, οι εντάσεις δεν αργούν να έρθουν. Ο μικρός τους γιος που τον έχουν ονομάσει Μεζέ (λέξη κοινή και στις δύο γλώσσες, με ευχάριστη έννοια και χωρίς ίχνος εθνικής ή θρησκευτικής ταυτότητας) πέφτει κάποια στιγμή θύμα διάκρισης στο σχολείο, κατά τη διάρκεια μιας παράστασης για την επανάσταση του 1821.

Όταν οι γονείς του ζητούν εξηγήσεις ξεκινά μια λαίλαπα αντιδράσεων που οδηγούν τη Σοφία και τον Φατίχ σε μια πρωτόγνωρη απόφαση: έχοντας αποκτήσει την ιδιοκτησία ενός μικρού νησιού στη λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου, μεταφέρουν εκεί το σπίτι τους και την επιχείρησή τους, ανακηρύσσοντας την ίδρυση ενός ανεξάρτητου κρατιδίου, της Δημοκρατίας του Μπακλαβά, όπου οι άνθρωποι μπορούν να ζουν ελεύθεροι, μακριά από κάθε είδους διχαστική νοοτροπία, παράγοντας μπακλαβάδες για ολόκληρο τον κόσμο, απολαμβάνοντας τους καρπούς της δουλειάς τους και την ανεξαρτησία τους. Πόσο μπορεί όμως να διαρκέσει μια τέτοια ουτοπία;

 

 

Ανεβασμένο ως ψευδοντοκυμανταίρ που ερευνά τα γεγονότα που οδήγησαν στη δημιουργία, την άνοδο και την τραγική πτώση της “Δημοκρατίας του Μπακλαβά”, το εμπνευσμένο θεατρικό των Γεράσιμου Μπέκα, Μιχάλη Πητίδη και Ανέστη Αζά επιστρέφει για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων στην Αθήνα, μετά τη θριαμβευτική του πρώτη παρουσίαση το καλοκαίρι του 2021 στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Πραγματικό και αναπάντεχο δώρο για τον θεατή και ουσιαστική συνεισφορά στη σύγχρονη θεατρική δραματουργία, η “Δημοκρατία του Μπακλαβά” έχει μια απαράμιλλη φρεσκάδα και μια ματιά καθοριστικά σύγχρονη, καθώς αγκαλιάζει ιδέες, νοοτροπίες, συνήθειες και συνθήκες του σήμερα, κλείνοντας διαρκώς το μάτι στην ποπ κουλτούρα και τα σύμβολά της.

 

Τι τα θες, τι τα γυρεύεις, όμως… Όσα και να γράψει κανείς, όσα και να μπορέσουν να χωρέσουν σε μια κριτική για τα όσα θαυμαστά συμβαίνουν επάνω στη σκηνή, η ουσιαστική αλήθεια είναι μία: Η “Δημοκρατία του Μπακλαβά” είναι σκέτη απόλαυση και μια ευφυής θεατρική ψυχαγωγία που προσφέρει απλόχερα γέλιο την ίδια στιγμή που γίνεται τραγωδία. Σε έναν άπλετο σκηνικό χώρο (Ελένη Στρούλια σε προσαρμογή Ντέηβιντ Νέγκριν και Γεώργιου Κολιού), κάτω από αδυσώπητους μα και παιχνιδιάρικους φωτισμούς (Ελίζα Αλεξανδροπούλου), τέσσερις λαμπεροί ερμηνευτές ενδύονται όλους τους ρόλους της (ανα)παράστασης αυτών των ασύλληπτων γεγονότων, με ένα κέφι που σε συμπαρασύρει στον κόσμο τους και μια ορμή εκκωφαντική, πλήρη συναισθημάτων και εντάσεων.

Ρομαντική, τρυφερή μα αμείλικτα αποφασιστική η Κατερίνα Μαυρογεώργη, κουβαλάει επάνω της το αίμα των γυναικών αυτού του τόπου που πολέμησαν για το δίκιο τους, στο πλευρό του αισθαντικού, τρυφερού, ευαίσθητου Τζεμ Γιίτ Ουζούμογλου, κατακτητή της καρδιάς της και φοβισμένου πολεμιστή της αδικίας, μικρό παιδί που γίνεται άντρας ξαφνικά. Ο εκρηκτικός Γιώργος Κατσής συμπαρασύρει τα πάντα στο πέρασμά του, σαν ξέφρενο, υπερφορτισμένο παιχνίδι που δεν λέει να σταματήσει, με μεταστροφές που συνταράσσουν και ύφος που μοιάζει με πρόσωπο ψηφιακό που μεταμορφώνεται μπροστά στα μάτια σου. Ως σύγχρονος περιπατητής και Λόρδος Βύρων ενός άχρονου σήμερα, ο Γκάρυ Σάλομον είναι καταλυτικός σαν καρτούν και μαζί θύμα μιας επανάστασης που τον γοητεύει αλλά που μάλλον δεν αντιλαμβάνεται, χαμένος στη μετάφραση.

Τελειώνοντας η παράσταση και εν μέσω του θυελλώδους χειροκροτήματος ενός ενθουσιασμένου κοινού, δεν μπορείς να μην αφήσεις το βλέμμα σου να πλανηθεί στη σκηνή και να διαπιστώσεις με συγκίνηση, ενόσω βγαίνεις από την αίθουσα, πως αυτό που έμοιαζε με απομεινάρι μιας ατέλειωτης γιορτής, τώρα ξαφνικά μοιάζει με τα συντρίμμια ενός ονείρου. Υπέροχο.

 

• Αμφι-Θέατρο – Αγγελικής Χατζημιχάλη 15 & Αδριανού 111, Πλάκα

Παραστάσεις: Πέμπτη-Παρασκευή στις 21:00, Σάββατο στις 17:00 & 21:00, Κυριακή στις 19:00

Μάνος Θηραίος

Δεν ξέρω αν φταίει το ότι γύρω από τα Κάτω Πατήσια όπου γεννήθηκα και ζω υπήρχαν πολλοί κινηματογράφοι, το ότι είμαι μοναχοπαίδι ή ότι οι γονείς μου είχαν πάρει είδηση πως τους άφηνα στην ησυχία τους όταν έβλεπα ταινία. Κάπου εκεί πάντως έγινε η ζημιά, στα σίγουρα. Κι όσο, μεγαλώνοντας, ανακάλυπτα πως το σινεμά ήταν κάτι περισσότερο από περιπέτειες, κωμωδίες, από την Αλίκη ή την Έλενα Ναθαναήλ εκείνο το καλοκαίρι, τόσο μεγάλωνε και το ταξίδι. Πάντα γούσταρα να βλέπω ταινίες κι ύστερα να τις αφηγούμαι στους δικούς μου ανθρώπους. Κι ας μην τους γνώριζα όλους με το όνομά τους.

A
A
 Photos
A
 Followers
A
 Following