“Φουέντε Οβεχούνα”, του Λόπε δε Βέγα, μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ, σκηνοθεσία: Ελένη Ευθυμίου, πρωταγωνιστούν: Γιώργος Κριθάρας, Χρήστος Κοντογεώργης, Δημήτρης Φουρλής, Μπάμπης Γαλιατσάτος, Μαρία Γεωργιάδου, Βασιλική Τρουφάκου, Δημήτρης Κίτσος, Νίκος Χατζόπουλος, Μαρία Σαββίδου.
Το φιλήσυχο χωριό Φουέντε Οβεχούνα στην Καστίλη βρίσκεται στο στόχαστρο του πολέμου μεταξύ δύο βασιλείων, καθώς η νόμιμη άρχουσα τάξη της Ισπανίας υπό την ηγεμονία της Ισαβέλλας και του Φερδινάνδου δέχεται επίθεση από τον βασιλιά της Πορτογαλίας που επιθυμούσε να φορέσει το στέμμα της Ισπανίας η ετεροθαλής ανιψιά της Βασίλισσας. Καθώς το χωριό κατείχε θέση στρατηγικής σημασίας, το καταλαμβάνει ο Διοικητής Φερνάν Γκόμεθ, στο όνομα της Χουάνα και του Αλφόνσου της Πορτογαλίας, υποσχόμενος πως θα σεβαστεί το νόμο και την τάξη των κατοίκων. Γρήγορα όμως φαίνονται οι πραγματικές προθέσεις του, καθώς ο αυταρχικός και βάναυσος χαρακτήρας του τον κάνει να ξεπεράσει κάθε όριο. Θεωρώντας τις γυναίκες του χωριού άβουλη ιδιοκτησία του, προκαλεί την οργή των κατοίκων που ξεσηκώνονται αδιαφορώντας για το τίμημα.
Πολυγραφότατος θεατρικός συγγραφέας, ποιητής και νοβελίστας, ο Λόπε δε Βέγα είναι από τους βασικούς εκφραστές της χρυσής εποχής του Μπαρόκ στην ισπανική λογοτεχνία, σχεδόν εφάμιλλος του Θερβάντες. Με τεράστιο όγκο έργων (ο ίδιος ο Θερβάντες τον αποκαλούσε Φοίνικα του Πνεύματος ή Τέρας της Φύσεως για την ικανότητά του να γράφει τόσο πολύ), ανανέωσε ουσιαστικά το ισπανικό θέατρο, ενώ σήμερα θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους δραματουργούς.
Πολυπρόσωπη, φιλόδοξη και με φροντισμένες ερμηνείες, η νέα παραγωγή του Εθνικού μάς επανασυστήνει το “Φουέντε Οβεχούνα” περίπου 45 χρόνια μετά το πρώτο του ανέβασμα από το ΚΘΒΕ, χωρίς όμως να έχει ξεκάθαρες προθέσεις. Κάπου μεταξύ πολιτικής σάτιρας και τραγωδίας, με κάμποσες δόσεις #metoo και με οπτική που κινείται από το δράμα στο φαιδρό και στο μιούζικαλ, το τελικό αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό αλλά και αμήχανο, ενώ την ίδια στιγμή δεν σου επιτρέπει να είσαι σίγουρος για τις προθέσεις του συγγραφέα, ειδικά εάν το παρακολουθείς για πρώτη φορά. Η κωμική αναπαράσταση του Φερδινάνδου και της Ισαβέλλας, μολονότι εξαιρετική από πλευράς ερμηνειών και συναισθηματικής αποφόρτισης από όσα τραγικά έχουν προηγηθεί, αισθάνθηκα πως εκτροχίαζε το έργο, ενώ η σχηματοποιημένη αναπαράσταση των βασανιστηρίων στερεί από τη σκηνή το τραγικό μεγαλείο της, μεταμορφώνοντάς τη σε απόσπασμα χορογραφημένο, χωρίς τον απαιτούμενο (κατ’ εμέ) ρεαλισμό.
Με μουσικά νούμερα γεμάτα πάθος, ένα καστ γεμάτο ορμή και ένα αμάλγαμα αισθητικής από κοστούμια εποχής, βιντεοπροβολές, βίνταζ μικρόφωνα και σκηνικές συνθέσεις ευφάνταστες και λειτουργικές, η παράσταση βγάζει γλώσσα στην εξουσία, αφηγείται με ροή και πρόθεση τον λόγο του συγγραφέα, επιτρέπει στους ηθοποιούς της μεμονωμένες δυνατές στιγμές, αλλά όλη μαζί μοιάζει με σύνολο πολλών καλών ιδεών που από μόνες τους δεν αναδείχθηκαν ποτέ.
Μολονότι δεν είναι παράσταση ερμηνειών, δεν μπορείς να μην εντοπίσεις την απειλητική και σατανική παρουσία του Γιώργου Κριθάρα, το κωμικό τέμπο του Μπάμπη Γαλιατσάτου, τη δεινή εμπειρία του Νίκου Χατζόπουλου, την ένταση του Χρήστου Κοντογεώργη και την ορμή της Μαρίας Σαββίδου. Πολύ μου άρεσε ο τρόπος που τα σκηνικά (Ζωή Μολυβδά-Φαμέλη) και οι φωτισμοί (Σάκης Μπιρμπίλης) αναδεικνύουν το μέγεθος του χώρου και το βάθος της αφήγησης.
• Εθνικό Θέατρο -Κτίριο Τσίλλερ, Κεντρική Σκηνή / Αγίου Κωνσταντίνου 22-24, Ομόνοια
Παραστάσεις: Τετάρτη στις 19:30, Πέμπτη έως Κυριακή στις 20:30 (μέχρι 23/1)
