“F-X” του Μίχαελ Στάμπε, μετάφραση: Πόπη Μόρφη, δραματουργική επεξεργασία: Κορίνα Βασιλειάδου, σκηνοθεσία: Νίκος Νικολαΐδης, πρωταγωνιστεί ο Βασίλης Λιάκος.
Ένα διαμέρισμα στο προάστιο του Ιβρύ, λίγο έξω από το Παρίσι. Ένας άντρας μόνος απέναντι από ένα κινητό τηλέφωνο μέσα σε ring light. Ολόγυρα εκτυπώσεις από πίνακες μεγάλων ζωγράφων, σημειώσεις, post-it παντού στους τοίχους, ένα χάος από σχόλια δικά του και των ακολούθων του στα social media που μοιάζουν να αντιπαρατίθενται μεταξύ τους, μέσα σε αυτό ακριβώς το χάος της ζωής και της ψυχής του, όπου ο ίδιος εκτίθεται γυμνός, ρέπλικα των έργων τέχνης που πνίγουν το διαμέρισμά του, σε μια ερζάτς αναπαράσταση της ύπαρξής του.
Μοναξιά. Σπαρακτική μοναξιά που ξεχειλίζει από παντού. Από τη σκηνοθετική αντίληψη του χώρου (σκηνικά-κοστούμια: Δημοσθένης Κλημενώφ, φωτισμοί: Ελένη Χούμου), από τον λαβύρινθο των λέξεων και των εικόνων που σε χαστουκίζουν από παντού και από τη γύμνια του διαμερίσματος που μοιάζει να στήθηκε για να προσποιείται κάτι άλλο. Κι όταν ο Βασίλης Λιάκος μπαίνει στο διαμέρισμα, επιστρέφοντας από τη δουλειά, για να καταπιαστεί με τη ρουτίνα του, αυτή η μοναξιά γεμίζει ασφυκτικά τον χώρο, σαν ατμός σε χύτρα ταχύτητας έτοιμη να εκραγεί. Σαν να ακολουθεί ρυθμούς ιεροτελεστίας, γδύνεται, ζυγίζεται, βάζει μουσική, γυμνάζεται, εξακολουθεί να γυμνάζεται, ντύνεται κι έπειτα -έτοιμος πια- παραδίδεται βορρά στα αρπακτικά που καραδοκούν να τον δουν και να του “μιλήσουν” μέσα από τα σχόλια που του αφήνουν στον λογαριασμό του.
Προβάροντας και διορθώνοντας προσεκτικά τα σαρδάμ, τον τονισμό και την εικόνα του στην κάμερα του κινητού του, ο άντρας απέναντί μας δίνει συμβουλές αυτοπεποίθησης και δημόσιας εικόνας, ως μαικήνας της εικονικής πραγματικότητας και της σιγουριάς για τον ίδιο του τον εαυτό. Δεν χρειάζεται παρά να περάσουν ελάχιστα μόλις λεπτά για να αντiληφθείς πως ολόκληρο το εικοσιτετράωρο αυτού του άνδρα είναι δομημένο να οδηγεί σε αυτές τις μετρημένες στιγμές της live μετάδοσης στον ίντερνετ και της άριστα προετοιμασμένης φωτογράφισης που έχει προηγηθεί. Δεν υπάρχει πριν. Δεν υπάρχει μετά. Δεν υπάρχει κανείς.
Ηδονοβλεπτικό, σπαρακτικό, αγχώδες και εξωστρεφές, το “F-X” είναι το σύγχρονο εικονικό αποτύπωμα μιας προσποιητής, εικονικής ζωής που αν δεν είναι online τότε δεν υφίσταται. Η αποπνικτική ανάγκη για αποδοχή και αναγνώριση, η απόλυτη διαγραφή του “είναι” προς τέρψιν του φαίνεσθαι, η ύβρις της αντιγραφής της Τέχνης για θέαση μέσα από την ψηφιακή κλειδαρότρυπα και η απόγνωση ενός καταδικασμένου σε θλίψη influencer (ή digital content creator, όπως αποκαλούνται σήμερα) ξεδιπλώνονται επί 80 σχεδόν λεπτά στην κάτω σκηνή του Θεάτρου 104, με μια κατάφορη ειλικρίνεια κρυμμένη στα οπτικά εφφέ των φίλτρων στις φωτογραφίες, στις σκιές και στο προφίλ 3/4 που κολακεύει αυτόν τον άνδρα στον φακό.
Εξαιρετικός μέσα σε όλο αυτό το αλισιβερίσι ψεύδους, εθισμού, απόγνωσης και καταλυτικής ερημιάς, ο Βασίλης Λιάκος, ολομόναχος και απογυμνωμένος σε αυτό το διαμέρισμα-αποτύπωμα του τραυματισμένου του μυαλού, εκτίθεται με θάρρος αντιλαμβανόμενος πλήρως τη νοητή διελκυστίνδα ρεαλισμού και προσποίησης. Με οδηγό του ένα κείμενο που για τις ανάγκες της συγκεκριμένης παράστασης έχει έρθει δραματουργικά και σκηνοθετικά λίγο πιο κοντά στο σήμερα (σε σχέση με τις ιντερνετικές συνθήκες και συνήθειες του 2012, όταν γράφτηκε το έργο), διαστρεβλώνει το είναι του ακριβώς για να ταξιδέψει στον διαστρεβλωμένο κόσμο του ανθρώπου που υποδύεται, τσαλαπατώντας σε απανωτές μεταπτώσεις αντίληψης και συμπεριφοράς, αλλά πάντοτε βυθισμένος στην ατέρμονη μοναξιά του.
Σε ένα δωμάτιο (και έναν κόσμο) χωρίς παράθυρα, θαυμάζει τον ουρανό του (υποβαθμισμένου) Ιβρύ από τα βίντεο στο κινητό του, θαυμάζει τον εαυτό του αγωνιώντας να προσομοιάσει στα εμβληματικά κορμιά της Αναγέννησης και του Ροντέν (όσο κι αν στην πραγματικότητα, οι κώλοι του Ροντέν δεν υπάρχουν, όπως επαναλαμβάνει επίμονα), ο άγνωστος αυτός άντρας που υπογράφει ως “F-X” το προφίλ του στο ίντερνετ ζει τη δική του Καπέλα Σιξτίνα, ως αυτόκλητος δημιουργός μιας άλλης Δευτέρας Παρουσίας, καλλιτέχνης και μαζί έργο τέχνης, Θεός και μαζί Αδάμ.
Από τα live στα social media στους μονολόγους που φαίνεται να απευθύνει στον εαυτό του, ο Βασίλης Λιάκος ξετυλίγει ένα πλήρες φάσμα λόγου, κίνησης και σωματικής έκθεσης, βαθιά εσωτερικός και μαζί ευσυγκίνητα εξωστρεφής, με βλέμμα που εστιάζει καθάριο στην κάμερα του κινητού, για να χαθεί στα offline σκοτάδια του αμέσως μετά. Με κορυφαία στιγμή τη σκηνή των γενεθλίων του, όπου πραγματικά θαυμάζεις την ακεραιότητα της φευγαλέας συναισθηματικής μεταστροφής του, παίρνει επάνω του ένα κείμενο από το οποίο δεν λείπουν τα κλισέ, για να το απογειώσει προσδίδοντας ουσία και ολότητα στον ατελή άνθρωπο που καλείται να ενσαρκώσει.
Δεν είναι εύκολο το εγχείρημα, δεδομένης της τραυματισμένης (και διαταραγμένης) φύσης του ρόλου, που εύκολα θα μπορούσε να εκτροχιαστεί σε απρόσωπη φιγούρα. Όμως, ο Βασίλης Λιάκος όχι μόνο δείχνει κατανόηση αλλά δείχνει και να κατανοεί αυτόν τον καταδικασμένο στην ασημαντότητα και στη μοναξιά άντρα και να προσδίδει ένα θρασύ ρεαλισμό στον λόγο και στην κινησιολογία του, μέσα σε ένα σύμπαν από μνήμες, οργή, πόνο, εγκατάλειψη και φρούδες ελπίδες, ώστε απογυμνωμένος από τα πάντα, στο τέλος να μας συστηθεί με το πραγματικό του όνομα. “F-X” όπως Οπτικά Εφφέ. “F-X” όπως φιξάκι. “F-X” όπως η απροσδιόριστη τιμή του άγνωστου Χ στη φιλοσοφία του απείρου. “F-X” όπως Φρανσουά-Ξαβιέ. Χειροκρότημα.
• Θέατρο 104- Ευμολπιδών 41, Γκάζι
Παραστάσεις: Δευτέρα & Τρίτη στις 21:15.
