“Έρωτας-Κόκκινο Φιλί”, βασισμένο στο “Unbelievable Kiss” του Τέρενς ΜακΓκίνις, διασκευή-σενάριο-σκηνοθεσία: Βασίλης Βουτετάκης, πρωταγωνιστούν: Βασίλης Βουτετάκης, Παναγιώτης Γερακάρης, Άντζυ Μπαρμπουνάκη.
Ο Φίλιππος και η Χριστίνα απολαμβάνουν τη ζωή και τον έρωτά τους σε κάθε μικρή, καθημερινή στιγμή που περνούν μαζί, μακριά από τις υποχρεώσεις τους. Παρ’ ότι εκείνος είναι έτοιμος να περάσουν στο επόμενο στάδιο τη σχέση τους και να συγκατοικήσουν, κάθε φορά που της το προτείνει βρίσκεται αντιμέτωπος με τη διστακτική στάση της και την επιμονή της να κρατήσει ο καθένας τον χώρο του, έως ότου να νιώσει και εκείνη πως ήρθε η κατάλληλη στιγμή να προχωρήσουν.
Κι όσο ο Φίλιππος κάνει ό,τι περνά από το χέρι του για να εξασφαλίζουν περισσότερες ώρες μαζί, η ξαφνική άφιξη από το Λονδίνο του παιδικού φίλου της Χριστίνας, του Ορέστη, πυροδοτεί ανασφάλειες και εντάσεις που σταδιακά κλιμακώνονται.
Μετά το συνταρακτικό “Μια Ωραία Πεταλούδα” που απολαύσαμε πέρυσι τέτοια εποχή σχεδόν, η Ομάδα Mirakuru επιστρέφει δυναμικά στη μικρή σκηνή του Nous Creative Space με το Κεφάλαιο ΙΙΙ των θεατρικών της διαδρομών, το “Κόκκινο Φιλί”. Χρώμα του έρωτα, του πάθους και του αίματος, αλλά και του τέλους της υπομονής σε ένα σχεδόν άδειο από αντοχές ρεζερβουάρ, το κόκκινο μοιάζει να καλύπτει τη λογική, να θολώνει το βλέμμα και να λεκιάζει στιγμές.
Και κάπως έτσι, τα πάντα χτυπάνε κόκκινο στην παράσταση που πιάνει τα 100 σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, έτσι όπως ξετυλίγεται με ρυθμούς γρήγορους, ερμηνείες νευρώδεις και χαρακτήρες στα όρια της έκρηξης. Με σύγχρονο θέμα και αντίληψη, βγαλμένο λες από την κλασική δραματουργία αλλά και από τα δελτία ειδήσεων, το “Κόκκινο Φιλί” σε γραπώνει από τον λαιμό από τα πρώτα κιόλας, ανέμελα, λεπτά του για να σε κρατήσει με την ανάσα κομμένη μέχρι την κορύφωση του φινάλε και αυτή την εικόνα που μένει ανεξίτηλα γραμμένη στο μυαλό.
Εύστοχα γραμμένο, με καθημερινούς αλλά στρωτής θεατρικής δομής διαλόγους, το κείμενο δεν αργεί διόλου να σκιαγραφήσει λεπτό προς λεπτό τους τρεις δραματικούς χαρακτήρες που καταθέτουν κιμπάρικα τα σώψυχά τους επί σκηνής.
Ταλαντούχο πλάσμα ο Βασίλης Βουτετάκης και με αντίληψη του λόγου των λέξεων και των ρόλων, προσαρμόζει κείμενο και σκηνοθεσία στο κλειστοφοβικό μαύρο φόντο της σκηνής, ώστε να αναδείξει συναισθήματα, να κορυφώσει αντιδράσεις και να κλιμακώσει εξελίξεις σε ένα σκηνικό αποτέλεσμα θεατρικής αφαιρετικότητας και κινηματογραφικού ρυθμού. Παίζοντας δημιουργικά με τους φωτισμούς (Ιωάννα Ζέρβα) και με τα μίνιμαλ σκηνικά (Γιώργος Βουτετάκης), ταξιδεύει με κατανοητή ταχύτητα σε σκηνές, τόπους και χρόνο, κρατώντας το τέμπο και τους θεατές σε διαρκή εγρήγορση, έχοντας ως βασικό όπλο στη φαρέτρα του τις ερμηνείες και την υπόσταση των τριών χαρακτήρων.
Κρατώντας για τον εαυτό του τον ρόλο του Φίλιππου που έχει να αντιμετωπίσει το ξαφνικό ερχομό του εξ Αγγλίας παιδικού φίλου της αγαπημένης του, παραδίδεται σε έναν διαρκή συναισθηματικό στρόβιλο που εξελίσσεται στον τυφώνα που (μας) παρασέρνει όλους. Βουτώντας στα βάθη αυτής της ανασφαλούς και προβληματικής ψυχής, ο Βασίλης Βουτετάκης προσθέτει έναν ακόμα αξέχαστο ρόλο στο πολύ πρόσφατο βιογραφικό του, εξερευνώντας επικίνδυνα μονοπάτια εκφραστικών μέσων που μετατρέπονται σε στιγμές συγκλονιστικές.
Έχοντας το μέτρο και την πλήρη αντίληψη του χαρακτήρα που υποδύεται, χαρίζει εύστροφες συναισθηματικές μεταστροφές και ψυχικές μεταπτώσεις, κρατώντας τα καλύτερα για το βλέμμα του που σε διαπερνά.
Ο επί σειρά ετών “Mirakuru” συνοδοιπόρος του Παναγιώτης Γερακάρης, αναδεικνύεται για μια ακόμα φορά σε ιδεατό συνεργό επί σκηνής, ερμηνεύοντας έναν χαρακτήρα εκ διαμέτρου αντίθετο, περισσότερο ανάλαφρο και αισιόδοξο αλλά με το ίδιο συναισθηματικό βάθος μολονότι σε διαφορετικές γεωγραφικές συντεταγμένες.
Με μια ρομαντική -οριακά εφηβική- πραότητα που τον τοποθετεί εκ διαμέτρου απέναντι από τον εξωστρεφή Φίλιππο, ο Ορέστης του Παναγιώτη Γερακάρη συνδυάζει αρμονικά την εσωτερικότητα στην έκφραση με μια περιπαικτική διάθεση στο βλέμμα. Η μεταξύ τους χημεία επί σκηνής (που σε κάνει να θέλεις τουλάχιστον μία σκηνή ακόμα με Φίλιππο και Ορέστη) ενεργοποιεί έναν πυροδοτικό μηχανισμό βραδείας ανάφλεξης, θύμα του οποίου πέφτει η Χριστίνα, έτσι όπως συνθλίβεται ανάμεσά τους. Πολύ ευχάριστη έκπληξη η Άντζυ Μπαρμπουνάκη, η οποία διαχειρίζεται με ωριμότητα έναν ρόλο δύσκολο και χαμένο σε λάθη, πάθη και φόβο.
Εγκρατής και συνάμα αυθύπαρκτη, η Χριστίνα της σκιαγραφείται με πληρότητα τόσο ως πρόσωπο όσο και ως σύμβολο ή σημείο αναφοράς. Λάτρεψα την ερωτική σκηνή κάτω από το νάυλον που κάλυπτε το κρεβάτι σε αυτό το κλειστό για μήνες σπίτι, με όλους τους συνειρμούς της. Πάγωσα με το φινάλε.
• Theatre Nous-Creative Space – Τροίας 34, Πατησίων
Παραστάσεις: Παρασκευή στις 21:15
