“Elizadeth”, εμπνευσμένο από το έργο “Βασιλικοί μετά τρούλου” του Χάρη Ρώμα, διασκευή-σκηνοθεσία: Δημήτρης Καρατζιάς, πρωταγωνιστούν: Χριστίνα Σαμπανίκου, Εύη Τσάφου, Αναστάσιος Χριστοφιλόπουλος, Δήμητρα Κολλά, Στέλιος Ψαρουδάκης, Κική Μαυρίδου, Σωτήρης Μεντζέλος, Ορνέλα Λούτη, Γιώργος Ουκατσούκου.
Ένα τσούρμο ηθοποιών μαζεύεται ξανά μετά την απραξία της πανδημίας, με την πρωτοβουλία ενός συναδέλφου τους, ο οποίος τους ανακοινώνει πως ετοιμάζεται μια μεγάλη παραγωγή που και λεφτά θα τους φέρει και δόξα. Το θέμα είναι πως το έργο υπογράφει μια παντελώς ατάλαντη και εξωφρενικά μεγαλομανής συγγραφέας, η οποία τους είχε οδηγήσει στην τρέλα την προηγούμενη φορά που συνεργάστηκαν.
Τα λεφτά όμως είναι καλά, η ανεργία στα χρόνια του κορωνοϊού τούς είχε τσακίσει και η παραμικρή έστω υποψία επιτυχίας τούς πυροδοτεί τη φιλοδοξία να γίνουν μεγάλοι και τρανοί. Δέχονται λοιπόν να πρωταγωνιστήσουν σε μια σύγχρονη ανάγνωση της “Μαρίας Στιούαρτ” του Σίλερ και μάλιστα υπό μορφή μιούζικαλ, η οποία όμως καθώς χορηγείται από τον φιλοβασιλικό σύλλογο αποκατάστασης ιστορικών προσωπικοτήτων, καλείται να “βελτιώσει” την εικόνα της Ελισάβετ A’ ή με πιο απλά λόγια να την παρουσιάσει ως ένα καλόψυχο πλάσμα που έπεσε θύμα των περιστάσεων.
Ντελιριακή, politically wrong, καλοκουρδισμένη και με εξωφρενικούς ρυθμούς κωμωδία από αυτές που μας έχουν λείψει, το “Elizadeth” είναι ό,τι πιο υστερικά αστείο απόλαυσα τελευταία. Με πολλά χρόνια επιτυχημένης πορείας, η παράσταση εξακολουθεί να γεμίζει τη Σκηνή Α του Vault που αντηχεί τα ασταμάτητα γέλια των θεατών.
Δεν είναι μόνο το βασικό θέμα της ιστορίας που ενθουσιάζει, είναι και οι χαρακτήρες, είναι και οι καταιγιστικοί διάλογοι με ατάκες-πολυβόλο, είναι και όλοι αυτοί οι υπέροχοι ηθοποιοί που υποδύονται με τρομακτικό ταλέντο τους ατάλαντους. Ο Δημήτρης Καρατζιάς έχει στήσει μια συναρπαστική παράσταση (μέσα στην παράσταση) που πιάνει τα 100 σε τρία δευτερόλεπτα, από τη στιγμή που ανάβουν τα φώτα της σκηνής και συνεχίζει να επιταχύνει μέχρι το φινάλε (ειλικρινά, κρατιέμαι να μην αρχίσω να παραθέτω ατάκες και σκηνές), χωρίς όμως να χάνει ποτέ το μέτρο και τη σοβαρότητά της.
Την ίδια στιγμή, παρά την κωμική υπερβολή που βασίζεται στον λόγο αλλά φλερτάρει και με το slapstick, η “Elizadeth” αναδεικνύει χαρακτήρες και καταστάσεις, σχολιάζοντας καυστικά τη δημιουργική διαδικασία πίσω από τη σκηνή αλλά και τη ματαιοδοξία των ανθρώπων του θεάματος, εντός ενός πλαισίου διαχρονικού μεν αλλά απελπιστικά σύγχρονου.
Όσο για το καστ, τι άλλο να πω παρά πως είναι όλοι τους ένας κι ένας, έτσι όπως υποδύονται με ακομπλεξάριστο ταλέντο τους ακραίους χαρακτήρες που ανέλαβαν, προσδίδοντάς τους όμως ουσία πίσω από το κωμικό περιτύλιγμα. Η Χριστίνα Σαμπανίκου είναι απλά εξαιρετική στον ρόλο της αγγλοκυπραίας ηθοποιού (πόσο τέλειο το γλωσσικό της ιδίωμα) που ονειρεύεται να παίξει την Ελισάβετ και τελικά καταλήγει να υποδυθεί τη μουγγή κυρία των τιμών της.
Ο Αναστάσιος Χριστοφιλόπουλος μας χαρίζει μια εξαιρετική μεταστροφή καθώς από συνεσταλμένος ηθοποιός βρίσκεται να χάνει τον μπούσουλα όταν αναλαμβάνει να σκηνοθετήσει την παράσταση, με μα εξαιρετική σωματική και φωνητική ερμηνεία, ειδικά στις σκηνές του με την επίσης υπέροχη Δήμητρα Κολλά που υποδύεται την ταλαντούχα Λυδία Λενιόρδου, κλαίουσα χήρα που από τον πόνο της έβαλε 55 κιλά τα οποία όμως σκοπεύει να χάσει όσο διαρκούν οι πρόβες.
Το τραγουδιστικό της σόλο ως Μαρία Στιούαρτ (όπως και το ντουέτο που ακολουθεί) στο κελί της φυλακής είναι βασανιστικά αστείο για την ουροδόχο κύστη σας. Ο Στέλιος Ψαρουδάκης με την υπέροχη φωνή του και τον σοβαρό, ειρωνικά κωμικό του τόνο είναι ο ανάγκα και οι θεοί πείθονται Άρης Λυμπερόπουλος (“έχω παίξει Άμλετ στη Μόσχα με τον Τερζόπουλο εγώ”) που οδηγείται σταδιακά στην τρέλα και το αλκοόλ, καθώς αδυνατεί να αντιμετωπίσει όσα συμβαίνουν μπροστά του.
Στον ρόλο της παρθένας βασίλισσας Ελισάβετ Α’ που την υποδύεται η ετοιμόγεννη ηθοποιός και κολλητή της συγγραφέως Ντέπυ Καρατζιά, απολαμβάνουμε την Ορνέλα Λούτη που επενδύει ερμηνευτικά πρωτίστως στο βλέμμα και στη φωνή, τόσο κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας όσο και με το κοστούμι και την περούκα της Ελισάβετ. Καταιγιστική στην υστερική μεγαλομανία της αλλά και στους οικογενειακούς καυγάδες της με τον συνεσταλμένα εκρηκτικό και φοβισμένο Γιώργο Ουκατσούκου, στο ρόλο του συζύγου της, ο οποίος έχει να ανταγωνιστεί και το πέσιμο που κάνει στη γυναίκα του η Ελένη, η τεχνικός σκηνής (αντράκι με τα όλα της η Εύη Τσάφου).
Με αέρα Νόρμα Ντέσμοντ εισβάλλει στη σκηνή η Κική Μαυρίδου που υποδύεται με ερμηνευτική αυτογνωσία τη μεγαλομανή συγγραφέα, με στόμφο στη φωνή και μάτι φευγάτο κάθε φορά που μια νέα έμπνευση την χτυπάει (σχεδόν κυριολεκτικά) στο μυαλό αλλά και με εντυπωσιακές νότες συντριβής. Τέλος, ο εξ Ισπανίας σπουδαγμένος συνθέτης των “ορίδιναλ” τραγουδιών της παράστασης και ανιψιός της συγγραφέως Έλτον Λεμπέσης αποκτά σάρκα και οστά στο πρόσωπο (και πάνω από όλα σε αυτό το παιδιάστικα περιπαιχτικό βλέμμα που μονίμως χαμογελά) του Σωτήρη Μεντζέλου.
Ειδική μνεία αξίζει στα κοστούμια της “Elizadeth” (τα πριν και τα μετά), όλα τους επιλεγμένα με τη φροντίδα της ομάδας του Vault, στις περούκες-υπερπαραγωγή (Γιώργος Νικολαΐδης, Αχιλλέας Κοντοβαίος, Αλέξανδρος Λύκος), στις χορογραφίες της Δήμητρας Κολλά και φυσικά στον Μάνο Αντωνιάδη για την εξαιρετική δουλειά στην πρωτότυπη μουσική της παράστασης αλλά και στις ευφυείς διασκευές. Παράσταση-παυσίλυπον δια πάσαν χρήση, η “Elizadeth” λαμβάνεται χωρίς συνταγή γιατρού κάθε φορά που θέλετε να γελάσετε.
• Πολυχώρος Vault – Σκηνή Α -Μελενίκου 26, Βοτανικός
Παραστάσεις: Παρασκευή & Σάββατο στις 21:15, Κυριακή στις 18:15.
