“Εκείνος & Εκείνος” του Κώστα Μουρσελά, σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Ρήγας, πρωταγωνιστούν: Γιώργος Κωνσταντίνου, Λεωνίδας Κακούρης, Δημήτρης Σταρόβας, Σοφία Μανωλάκου.
Δύο κλοσάρ-φιλόσοφοι της σύγχρονης εποχής κυκλοφορούν στους δρόμους της Αθήνας και σχολιάζουν με τον δικό τους, φαινομενικά αφελή αλλά αθώα ειλικρινή τρόπο, τη ζωή τους, τη ζωή μας και τον κόσμο μας ολόκληρο. Εμβληματική σειρά της ελληνικής τηλεόρασης, ο “Εκείνος & Εκείνος” αποτέλεσε μεγάλο πείραμα και ενδεχομένως και επικίνδυνο εγχείρημα, αφού κατόρθωσε να ξεπεράσει το “ενδιαφέρον” της λογοκρισίας το μακρινό 1972 όταν ξεκίνησε να μεταδίδεται από το ΕΙΡΤ.
Μπορεί τα κείμενα του κάθε επεισοδίου (διάρκειας μόλις 15′) να ασχολούνταν με “ακίνδυνα” θέματα, όμως η σκωπτική γραφή του Κώστα Μουρσελά άφηνε χώρο για πολλές και διαφορετικές αναγνώσεις. Μεγάλη επιτυχία στην εποχή της, χάρη και στο εξαίρετο πρωταγωνιστικό δίδυμο του Βασίλη Διαμαντόπουλου και του Γιώργου Μιχαλακόπουλου, η σειρά παιζόταν για δύο χρόνια και ολοκληρώθηκε τον Φεβρουάριο του 1974 (πάντα εντός Χούντας) ύστερα από 103 επεισόδια. Το 1989 η σειρά επέστρεψε στην ΕΤ2 δια χειρός Κώστα Κουτσομύτη, με μόλις 13 επεισόδια, πάντα με τους ίδιους πρωταγωνιστές, στο remake που ευτυχώς διασώζεται σε αντίθεση με την πρώτη σειρά.
Από ό,τι διαβάζω, το μοναδικό επεισόδιο της αρχικής σειράς που υπάρχει μέχρι και σήμερα είναι “Το αυγό”, ίσως από τα πλέον εμβληματικά, καθώς η λογική του “αυγού” που μας περιβάλλει ως κοινωνικό κέλυφος είναι αυτή που οι δύο ήρωες προσπαθούν να αποφύγουν, προτιμώντας την εντός ένδειας ελευθερία, παρά το γεμάτο συνθηκολογήσεις βόλεμα. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, πως ο Αλέξανδρος Ρήγας ενέταξε το “Αυγό” στις ιστορίες που επέλεξε για τη θεατρική μεταφορά του “Εκείνος & Εκείνος”, η οποία μετά τη μεγάλη επιτυχία της καλοκαιρινής περιοδείας επιστρέφει στη σκηνή του θεάτρου Αργώ.
Φαντάζομαι, η δυσκολία του εγχειρήματος δεν ήταν μόνο η επιλογή των ιστοριών και ενδεχομένως το “πάντρεμά” τους με το σήμερα σε μια αφήγηση συνεχούς ροής, όσο πρωτίστως οι ηθοποιοί που θα αναλάμβαναν δύο ρόλους τόσο απαιτητικούς αλλά και τόσο χαρακτηριστικά και αξέχαστα “διδαγμένους”. Εκεί, ο Αλέξανδρος Ρήγας πραγματικά ευτύχησε.
Ο Λεωνίδας Κακούρης προτάσσει την εντυπωσιακή φωνή του και το βάθος στην αντίληψη του ρόλου για να μας παρουσιάσει μια ολοκληρωμένη εκδοχή του τραυματισμένου και εγωιστή ήρωα που υποδύεται, σε απόλυτη ταύτιση με το κείμενο και τις έννοιες του κάθε “επεισοδίου” (βλέπετε, με λογική εναλλασσόμενων επεισοδίων ξετυλίγεται η παράσταση). Όσο στυλιζαρισμένος χρειάζεται ώστε να αποδώσει την ακραία εκφορά λόγου και συμπεριφορά του ρόλου αλλά και σε ειλικρινή σύνδεση με το συναίσθημα που απαιτείται, ο Λεωνίδας Κακούρης ταξιδεύει σε κάθε πτυχή του χαρακτήρα του, μεταπηδώντας με άνεση από τον στόμφο και τη σοβαρότητα στο τραγελαφικό και από εκεί στις παρυφές του δράματος.
Εκείνος βέβαια που συγκλονίζει είναι ο Γιώργος Κωνσταντίνου, όχι απλά επειδή είναι ο Γιώργος Κωνσταντίνου αλλά επειδή αποδεικνύει με μια τεράστια ευκολία πως το ταλέντο δεν αποτελεί παράμετρο της ηλικίας. Εδώ, οφείλω να εξηγηθώ. Δεν χειροκροτούμε τον Γιώργο Κωνσταντίνου επειδή παίζει στο θέατρο σε αυτήν την ηλικία (μακριά από εμένα το “επιβεβλημένο” χειροκρότημα σε κάποτε εγνωσμένους καλλιτέχνες που σήμερα όμως απλά εκτίθενται όταν βγαίνουν στη σκηνή). Τον χειροκροτούμε επειδή ανέκαθεν ήταν και σήμερα είναι ακόμα ένας τεράστιος ηθοποιός που τον σπατάλησε η ημιμάθεια κοινού, παραγωγών και σκηνοθετών. Τα τελευταία χρόνια όμως, έχει το κέφι, τη διάθεση και την καλοσύνη απέναντί μας να επιστρέψει δυναμικά και να βάλει την ημιμάθεια στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Είναι συγκλονιστικός -θα το ξαναπώ- ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεται τον ρόλο αλλά και που ταξιδεύει μέσα στους διαρκείς υπαινιγμούς λογικής, ευαισθησίας και ακραίου κυνισμού, με κόντρα φωνή και βλέμμα που μοιάζει να κοιτάζει προς τα μέσα.
Η σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Ρήγα αποτυπώνει τον σεβασμό που πάντοτε δείχνει ως σκηνοθέτης στο κείμενο που έχει στα χέρια του (να τα λέμε κι αυτά, τα αυτονόητα, γιατί τίποτα δεν είναι δεδομένο πια) ενώ ταυτόχρονα εμφανώς μοιράζεται με το κοινό τη χαρά του για τους δύο εξαιρετικούς ηθοποιούς με τους οποίους συνεργάζεται. Κι αυτή η χαρά στη συνεργασία φαίνεται από τη λιτή, διακριτική αλλά άριστα χρονισμένη σκηνοθεσία, που αφήνει όλον τον διαθέσιμο χώρο και χρόνο στο κείμενο και στις ερμηνείες.
Το εμπόδιο της “επεισοδιακής” αφήγησης το ξεπερνά με έξυπνες αναφορές από ιστορία σε ιστορία και με χαριτωμένες σκηνικές αλλαγές (σκηνικά-κοστούμια: Αντώνης Χαλκιάς, φωτισμοί: Θοδωρής Γκόγκος), ενώ είναι εμφανής η ματιά του στις αναφορές του σήμερα. Όπως, ας πούμε, οι ευρηματικές αλλά τόσο κομψές χιουμοριστικές αναφορές στην πρόσφατη περιπέτεια που είχε με την υγεία του ο απολαυστικότατος στην παράσταση Δημήτρης Σταρόβας, οι οποίες προσθέτουν το απαιτούμενο αλατοπίπερο και μαζί λειτουργούν ως συνδετικός κρίκος μεταξύ δύο ιστοριών. Η καλύτερη στιγμή της Σοφίας Μανωλάκου ήταν στον ρόλο της αστυνομικίνας με το επαρχιώτικο αξάν.
• Θέατρο Αργώ – Ελευσινίων 13-15, Μεταξουργείο
Παραστάσεις: Πέμπτη στις 20:00, Παρασκευή στις 21:00, Σάββατο στις 18:00 & 21:00, Κυριακή στις 19:00.
