“Εγώ, εγώ… κι εγώ” του Φλόριαν Ζέλερ, μετάφραση-διασκευή: Λουίζα Μητσάκου, σκηνοθεσία-χορογραφία: Σοφία Σπυράτου, πρωταγωνιστούν: Φάνης Μουρατίδης, Εβελίνα Παπούλια, Γιώργος Συμεωνίδης, Χρήστος Σπανός, Ευγενία Παναγοπούλου, Γιάννης Ζαράγκαλης, Δημήτρης Ψύλλος.
Ένας παντρεμένος μεσήλικας, βρίσκει τυχαία κάποιο σαββατιάτικο πρωινό σε ένα παλαιοπωλείο έναν σπάνιο δίσκο τζαζ που τον έψαχνε χρόνια. Γυρίζει ενθουσιασμένος σπίτι του, αποζητώντας μία ώρα ησυχίας για να τον απολαύσει, αλλά, δεν…
Ενδεχομένως να θυμάστε την ταινία “Μην ενοχλείτε, παρακαλώ” που είχε προβληθεί πριν από κάποια χρόνια στα σινεμά και η οποία φυσικά αποτελούσε την κινηματογραφική διασκευή του θεατρικού “Μια ώρα ηρεμίας” του δημοφιλούς πλέον και στην Ελλάδα γάλλου συγγραφέα Φλόριαν Ζέλερ, που αποδεικνύει με το έργο αυτό πως μπορεί να γράψει και κάτι που να μην προκαλεί βαθεία κατάθλιψη. Στο Παρίσι είχε πρωτοανεβεί με τον Φαμπρίς Λυκινί να αποσπά διθυραμβικές κριτικές, ενώ στην ταινία τον ρόλο ανέλαβε ο Κριστιάν Κλαβιέ.
Ε, λοιπόν, μπορώ να σας εξομολογηθώ πως η ελληνική διασκευή που παρουσιάζεται στο (έξοχα ανακαινισμένο τα τελευταία χρόνια) θέατρο Αλάμπρα είναι πολύ-πολύ καλύτερη από την ταινία. Ο λόγος είναι απλός και ακούει στο όνομα του Φάνη Μουρατίδη που σαρώνει τη σκηνή με “γαλλική” φινέτσα αλλά και εκρηκτικό μεσογειακό ταμπεραμέντο, πιστός στις συνθήκες του ρόλου αλλά και ικανός να “κατεβάσει” το έργο στην πλατεία χωρίς να προδώσει την καταγωγή του.
Φυσικά, δεν το πράττει μόνος του, αφού τόσο η διασκευή στα ελληνικά της Λουίζας Μητσάκου όσο και η σκηνοθεσία της Σοφίας Σπυράτου συντελούν στην “καθ’ ημάς” αφομοίωση του έργου, χωρίς ωστόσο να το απομακρύνουν πιθαμή από αυτό το παριζιάνικο πολυτελές διαμέρισμα-κέντρο διερχομένων, διατηρώντας όλες αυτές τις λεκτικές και ερμηνευτικές συμβάσεις που συντελούν στη γαλλική ταυτότητα της παράστασης.
Στα όρια της φάρσας και του μπουλβάρ, το “Εγώ, εγώ… κι εγώ” (ο ελληνικός τίτλος δανείζεται αυτόν του σπάνιου άλμπουμ που ο ήρωάς μας ανακαλύπτει σε παλαιοπωλείο) εκμεταλλεύεται επιπλέον το δεινό ταλέντο στη χορογραφία της Σοφίας Σπυράτου που προσδίδει έξτρα δόσεις αλεγκρίας στην κίνηση των ηθοποιών επί σκηνής, ενώ δεν διστάζει να προσθέσει κι ένα μουσικό νούμερο στην έναρξη της παράστασης που ενισχύει το αίσθημα της ανάλαφρης -αλλά πάντα φροντισμένης- θεατρικής ψυχαγωγίας.
Αν κάτι εκτιμάς περισσότερο στη σκηνοθεσία της είναι πως το “Εγώ, εγώ… κι εγώ” φαίνεται πως δεν παίρνει τον εαυτό του πολύ στα σοβαρά -γεγονός που ενισχύεται και από κάποια πολύ αστεία ομολογουμένως τεχνικά, δήθεν “λάθη” στην παράσταση- την ίδια στιγμή όμως που χειρίζεται με αμέριστη σοβαρότητα το θέμα, τις συμβάσεις και την καθοδήγηση των πάντων, τόσο των ηθοποιών όσο και των λεπτομερειών στην καλλιτεχνική διεύθυνση.
Πολύ καλό και εντυπωσιακό το σκηνικό του Μανόλη Παντελιδάκη, επιφυλάσσει και αυτό το ίδιο εκπλήξεις, με τους φωτισμούς του Περικλή Μαθιέλλη να αναδεικνύουν την αληθοφάνεια μα και την κωμική υστερία της παράστασης.
Ιδανική στον ρόλο της χτυπημένης από τις τύψεις και τη διάθεση ξαφνικής αυτοκριτικής η Εβελίνα Παπούλια στον ρόλο της συζύγου του ήρωά μας, διαχειρίζεται στην εντέλεια και με έμφυτο κωμικό τέμπο την αλλού γι’ αλλού προσωπικότητα που υποδύεται, με γαλλικό μπρίο και το κυριότερο μέσα από τη σοβαρή διαχείριση των κωμικών καταστάσεων.
Εντός κλίματος και απολαυστικά αστείος ο πολωνικής καταγωγής γείτονας του κάτω ορόφου, χάρη στη μετρημένη και γαλήνια εξωστρεφή ερμηνεία του Γιώργου Συμεωνίδη, εξαίρετος στις συναισθηματικές μεταστροφές του ο Δημήτρης Ψύλλος στον ρόλο του γιου, χαρίζει την πιο συγκινητική στιγμή της παράστασης με έναν απλό αποχαιρετισμό.
Δουλεμένα αστείες και εξίσου προσεγμένες οι ερμηνείες του Χρήστου Σπανού και της Ευγενίας Παναγοπούλου έτσι όπως αποδίδουν τους καλύτερους φίλους του ζευγαριού, έξοχος και σημείο αναφοράς της παράστασης ο Γιάννης Ζαράγκαλης στον ρόλο του πολωνού (λέμε τώρα) εργάτη.
• Θέατρο Αλάμπρα – Στουρνάρη 53, Πολυτεχνείο
Παραστάσεις: Τετάρτη στις 19:00, Πέμπτη στις 20:00, Παρασκευή στις 21:00, Σάββατο στις 18:00 & 21:00, Κυριακή στις 19:00
