“Boston Marriage -Round 2”, του Ντέηβιντ Μάμετ, μετάφραση: Φιόρη Στεφανάκου, σκηνοθεσία-καλλιτεχνική επιμέλεια: Κρυστάλλη Ζαχαριουδάκη, Ανθούλα Χαιροπούλου, πρωταγωνιστούν: Κρυστάλλη Ζαχαριουδάκη, Αγγελική Ζησούδη, Ανθούλα Χαιροπούλου.

Μέσα στα χρόνια της σεμνοτυφίας και του καθωσπρεπισμού της βικτωριανής εποχής, η Κλαιρ και η Άννα είναι δυο τολμηρές, ανεξάρτητες, φιλήδονες μα και αρκούντως δολοπλόκες γυναίκες, οι οποίες ζουν χρόνια μαζί, χωρίς να εξαρτώνται από συζύγους, έχοντας συνάψει μεταξύ τους αυτό που στην εποχή τους αποκαλούσαν “Γάμο της Βοστώνης”. Ο όρος που φαίνεται ότι γεννήθηκε στη Νέα Αγγλία στα τέλη του 19ου με αρχές του 20ού αιώνα, περιγράφει ακριβώς τη συνύπαρξη δύο γυναικών κάτω από την ίδια στέγη, χωρίς απαραίτητα να είναι ζευγάρι, μολονότι σε πλείστες των περιπτώσεων, όπως ας πούμε συμβαίνει με τις δύο ηρωίδες μας, η σχέση ήταν αισθηματική.

Και όπως κάθε αισθηματική σχέση που σέβεται τον εαυτό της, περνάει κι αυτή εδώ από μεγάλα ζόρια. Πάρτε για παράδειγμα την Άννα, η οποία αποφάσισε να βρει εραστή, έναν πλούσιο, παντρεμένο άνδρα, από τον οποίο περιμένει να γίνει ο χρυσός χορηγός τους. Παρά τις “αγνές” προθέσεις της Άννας, η Κλαιρ καθόλου δεν ενθουσιάζεται με την ιδέα η καλή της να συνευρίσκεται μαζί του, χωρίς όμως να έχει φροντίσει και η ίδια να μην έχει τη φωλιά της λερωμένη.

Βλέπετε, η Κλαιρ είναι ερωτευμένη με μια κοπέλα μόλις 19 ετών, την οποία μάλιστα είχε το θράσος να καλέσει στο σπίτι της Άννας, αφού δεν υπήρχε άλλος χώρος να στεγάσει το ερωτικό τους πάθος. Και κάπου εκεί ανάμεσα, η Μαίρη, η υπηρέτρια του σπιτιού, έχει να λύσει τα δικά της προβλήματα.

 

 

Από τα λιγότερα γνωστά έργα του πολυγραφότατου συγγραφέα και σκηνοθέτη Ντέηβιντ Μάμετ, το “Boston Marriage” είναι ταυτόχρονα και από τα πιο αστεία του. Ευφυώς γραμμένο με γλώσσα που παραπέμπει στο ύφος της εποχής, αλλά με ματιά ειρωνικά σημερινή (το έργο γράφτηκε το 1999), μας ταξιδεύει στο σύμπαν του με λέξεις ευρηματικά επιλεγμένες (κλείνοντας διαρκώς το μάτι στον Όσκαρ Γουάιλντ), αλλά και με έναν φρενήρη κωμικό ρυθμό που όμως δεν στερεί ουσία από τη διαχείριση των χαρακτήρων.

Οι δυο τσαούσες γυναίκες του “Boston Marriage” χαίρουν πλήρους υπόστασης καθώς αναδεικνύουν μέσα από την κωμική σύμβαση τη σοβαρότητα του φόβου της απόρριψης και της μοναξιάς. Αλαζονικές μα ευάλωτες, επιδέξιες μαστόρισσες της μηχανορραφίας αλλά και συναισθηματικά ανασφαλείς με αποτέλεσμα να μην εκφράζουν την αλήθεια τους, καταφεύγουν σε διαρκή τεχνάσματα για να διατηρήσουν ό,τι καλύτερο έχουν στη ζωή -η μία την άλλη. Φαινομενικά στην αντίθετη όχθη κοινωνικά, αλλά κατ’ ουσίαν συνοδοιπόρος στα γυναικεία ζόρια τους κόντρα στις συμβάσεις της εποχής, στέκει η Μαίρη, η σκωτσέζα υπηρέτρια της Άννας, της οποίας το όνομα και την καταγωγή η αφεντικίνα της αδυνατεί να θυμηθεί.

Αγχωμένη, αφελής μα κουτοπόνηρη, η φιγούρα της Μαίρης κουβαλάει στους ώμους της την κουλτούρα της εργατικής τάξης που δεν ξέρω αν πάει στον Παράδεισο, αλλά σίγουρα παραπέμπει σε φιγούρα του Παζολίνι λες και παρακολουθείς το “Θεώρημα” μέσα από παραμορφωτικό καθρέφτη.

 

Εξίσου ευφυής, μεστή σε ουσία και με εξαιρετικό συγχρονισμό είναι και η απόδοση του “Boston Marriage” στη σκηνή του θεάτρου Σταθμός, όπου επιστρέφει και φέτος με τον δεύτερο γύρο, όπως δηλώνεται και στον τίτλο. Προσωπικό δημιουργικό πόνημα της Κρυστάλλης Ζαχαριουδάκη και της Ανθούλας Χαιροπούλου (οι οποίες φέτος παίζουν αντίστροφα τους ρόλους της Κλαιρ και της Άννας σε σχέση με πέρυσι) αλλά και με τα συναρπαστικά οφέλη της άριστης χημείας μεταξύ όλων των συντελεστών, η παράσταση αποτελεί σκέτη απόλαυση, γρήγορη καθώς είναι, ουσιωδώς ψυχαγωγική και με συνεχή κωμικά απρόοπτα.

Οι τρεις πρωταγωνίστριες σαρώνουν ακατάπαυστα τη σκηνή, ερμηνεύοντας με απίστευτη σοβαρότητα τους κωμικούς ρόλους που υποδύονται, προσφέροντας άπλετο γέλιο αλλά την ίδια στιγμή βάθος χαρακτήρα και συναισθήματος. Η Κλαιρ της Κρυστάλλης Ζαχαριουδάκη έχει τσαγανό, αποφασιστικότητα και θράσος, είναι γυναίκα πλασμένη από χώμα και νερό που την παρασύρει ο πόθος, μα ταυτόχρονα κτητική και έτοιμη να πολεμήσει μέχρι τέλους. Κι όσο το σώμα της αποφασίζει να πατά γερά και με πείσμα στα πόδια του, το βλέμμα της αποκαλύπτει φευγαλέα φοβίες και ανασφάλειες που δεν τολμά να εκφράσει.

Στο πλευρό της, η Άννα της Ανθούλας Χαιροπούλου είναι η ξιπασμένη (και ξεπεσμένη) αριστοκράτισσα που γνωρίζει στην εντέλεια πώς να ασχολείται με τον εαυτό της με τόση τελειομανία ώστε να ξεχνά (μεταξύ άλλων) το όνομα της υπηρέτριάς της. Μια ρομαντική και τρισεύγενη μαντάμ Σουσού, γεμάτη νάζι και πονηριά, λάγνες ματιές και πρωτόγνωρα χειριστική, επενδύει στη φωνή και στα μάτια της που αντιτίθενται σε όσα τα χείλη ξεστομίζουν.

Και σαν να μην ήταν αρκετή η συνύπαρξη των δύο υπέροχων ηθοποιών για να ανάψουν σπίθες στη σκηνή, προσθέστε στην εξίσωση την υπηρέτρια (Μαίρη είναι το όνομά μου) της Αγγελικής Ζησούδη. Νταρντάνα σκωτσέζα από κάτι νησιά που καμιά τους δεν γνωρίζει, αφοσιωμένη αφελώς στα καθήκοντά της για τα οποία ουδείς νοιάζεται, καλόψυχη και πονηρούλα, δεν χάνει ουδέποτε το ερμηνευτικό της μέτρο, επενδύοντας στη σωματική πραγματικότητα του ρόλου. Αξιοθαύμαστες η κάθε μια ξεχωριστά, υπέροχες και οι τρεις στη μεταξύ τους συνέργεια.

Στα υπόλοιπα συν της παράστασης συμπεριλαμβάνονται η διδασκαλία της κίνησης που προσδίδει ενέργεια στον κάθε ρόλο (Δανάη Παζιργιαννίδη) καθώς και οι ενδυματολογικές επιλογές (από τη συλλογή Eating +he Goober). Αν κάτι εκτίμησα ακόμη περισσότερο στο “Boston Marriage” είναι το πόσο ορθά εξελληνίστηκε σε ύφος, γλώσσα και συμπεριφορές, καθώς απέπνεε μια διακριτική οικειότητα, χωρίς να εκτροχιάζεται σε λεκτικές ή υποκριτικές ελληνικούρες.

 

• Θέατρο Σταθμός – Βίκτωρος Ουγκώ 55, Μεταξουργείο
Παραστάσεις: Δευτέρα & Τρίτη στις 21:05