Balance της Νάνσυς Σπετσιώτη, Απόδοση-Σκηνοθεσία: Θοδωρής Βουρνάς, πρωταγωνιστούν: Θάνος Κρομμύδας, Αντιγόνη Μακρή.
Ένα νεαρό ζευγάρι μετακομίζει κάποια άνοιξη σε ένα σπίτι δίπλα στη θάλασσα, μακριά από την πόλη τους, με σκοπό να ξεκινήσουν μια νέα ζωή. Εκείνη, μετά από έναν τραυματισμό στο πόδι, έχει μόλις ανακτήσει και πάλι την ισορροπία της ώστε να μπορεί να στέκεται και να περπατά, με εκείνον να τη διαβεβαιώνει πως θα τη βοηθά σε κάθε βήμα. Οι μέρες περνούν, το καλοκαίρι υπόσχεται μια επιπόλαια ξεγνοιασιά, καθώς όλα είναι λουσμένα στο φως, με τους δυο τους να κάνουν σχέδια για το μέλλον, χωρίς όμως να υπολογίζουν πως αυτό ακριβώς το μέλλον επιφυλάσσει το φθινόπωρο και έναν ακόμα πιο αμείλικτο χειμώνα.
Γραμμένο το 2006 από τη Νάνσυ Σπετσιώτη, το “Balance” είναι έργο σκληρό μα βαθιά ειλικρινές, ρεαλιστικό μέσα την αλληγορία του και συνάμα πλήρες προκλήσεων για το κοινό και τους συντελεστές του. Γνωστή και διακεκριμένη για τις ταινίες μικρού μήκους της, η Νάνσυ Σπετσιώτη, διατηρεί και στο θεατρικό της αυτή τη “μικρομηκάδικη” οπτική, καθώς αφηγείται την ιστορία της μέσα από διαδοχικές, σύντομης διάρκειας εικόνες που μας ταξιδεύουν στα στιγμιότυπα της ζωής του ζευγαριού μέσα στον χρόνο. Κι αν στη θεωρία ο συγκεκριμένος τρόπος προσέγγισης φαίνεται πως εξυπηρετεί τη σκηνική οικονομία χρόνου και την ταχύτητα του ρυθμού της παράστασης, στην πράξη θέτει ζήτημα αντίληψης στη σκηνοθεσία που πρέπει να βρει τα κλειδιά εκείνα που όχι μόνο θα κρατήσουν σταθερό τον ρυθμό μεταξύ των τόσων πολλών αλλαγών, αλλά και θα τον κλιμακώνουν σταδιακά όσο το έργο οδηγείται προς την κορύφωσή του.
Ευτυχώς, όμως, ο Θοδωρής Βουρνάς ξέρει πώς μπορεί να διαχειριστεί με κινηματογραφική ματιά τις παραστάσεις που σκηνοθετεί (περίτρανο παράδειγμα τα “Οργισμένα Νιάτα” του το 2021). Έτσι, καθώς στο θέατρο δεν υπάρχει δυνατότητα για “cut” στο μοντάζ, επιστρατεύει τα “fades”, συνεπικουρούμενος από τους φωτισμούς του Γιώργου Αγιαννίτη για μια ποιητικά δυσοίωνη μετάβαση από τη μια εικόνα στην άλλη, που εγγυάται την ισορροπία της αφήγησης.
Τα πάντα είναι άλλωστε θέμα ισορροπίας σε τούτην εδώ την παράσταση, από το ρυθμό της που πρέπει να μείνει σταθερά κλιμακούμενος, μέχρι την ένταση των ερμηνειών και τη σχέση των δύο πρωταγωνιστών επί σκηνής. Η εγγύτητα και το μέγεθος του χώρου στο Vault καθώς και η διάταξη των θέσεων σε σχήμα “Π”, με τους ήρωες του έργου να βρίσκονται μόλις ένα βήμα μακριά από εσένα, απαιτούν ερμηνεία “κάμερας” αφού κάθε ίχνος στόμφου και υπερβολής θα τίναζε την ατμόσφαιρα στον αέρα.
Έτσι, ο Θοδωρής Βουρνάς, καθοδηγεί τους δύο ταλαντούχους ηθοποιούς του σαν σε μονοπλάνο σε στούντιο, με εμάς τους θεατές στη θέση της κάμερας, και τις ερμηνείες να εναλλάσσονται περίτεχνα από τα γενικά σε “γκρο”, εξαναγκάζοντας το βλέμμα μας κάποιες φορές να εστιάσει στα μάτια τους και μόνο. Θα επιστρέψω στο σημείο αυτό στον φωτισμό της παράστασης, καθώς όχι μόνο κατευθύνει τη ματιά του θεατή, καθορίζοντας αόρατα το “κάδρο” του οπτικού μας πεδίου, αλλά υπογραμμίζει σε ένταση και υφή το πέρασμα των εποχών του χρόνου.
Και αφού περί ισορροπίας ο λόγος, πώς μπορείς να μην αναγνωρίσεις στην Αντιγόνη Μακρή και στον Θανάση Κρομμύδα το κουράγιο τους να διατηρήσουν στο ακέραιο τη δική τους ισορροπία στο λόγο και στην έκφραση, σε ένα έργο που απαιτεί περίσσευμα ψυχικού σθένους και αντοχών. Είναι να τους θαυμάζεις για την ικανότητά τους να προσδώσουν εξ αρχής τον τόνο της σχέσης τους από την είσοδό τους κιόλας στη σκηνή, αλλά και για την ευελιξία με την οποία διαχειρίζονται τη διελκυστίνδα που ακολουθεί, δίνοντας και παίρνοντας δύναμη ο ένας από τον άλλον.
Εύθραυστη μα και αποφασιστική, με φωνή αισθαντική γεμάτη έρωτα και ανησυχία συνάμα, η Αντιγόνη Μακρή παλεύει όσο κάνει τα πονεμένα της βήματα να βοηθήσει αυτόν που αγαπά να σταθεί στα δικά του πόδια, αποδίδοντας ξεκάθαρα με σώμα και λόγο τη σχέση συμβίωσης (κυριολεκτικά) που έχει αναπτύξει με τον αγαπημένο της. Στο πλευρό της αλλά και απέναντι, ο σίφουνας Θανάσης Κρομμύδας (αποκάλυψη σε ό,τι με αφορά, καθώς τον έβλεπα για πρώτη φορά στη σκηνή) ταξιδεύει με άνεση από την τρυφερότητα στην έπαρση και από τη δοτικότητα στον κοινό τους κατήφορο, περήφανος άντρας, αφοσιωμένος σύντροφος και πληγωμένο ζώο, με μάτια που γυαλίζουν κόντρα στις σκιές που καραδοκούν.
Όταν δείτε την παράσταση, θα καταλάβετε την ώσμωση στη σχέση τους, την ισορροπία και τη μεταξύ τους επιρροή. “Μαζί θα προσπαθήσουμε, δεν είπαμε; Είναι δύσκολο, αλλά είμαστε μαζί. Ο ένας βοηθάει, ο άλλος διορθώνει και το ανάποδο”, λένε κάποια στιγμή στο “Balance”. Αυτή είναι και η επιτομή της συνύπαρξης των δύο ηθοποιών, που επιστρατεύουν ταλέντο, κουράγιο και θάρρος για να ανταπεξέλθουν με ορμή και ευαισθησία σε ένα τόσο δύσκολο και σκληρό εγχείρημα. Σημειώστε, πως η παράσταση είναι αυστηρώς ακατάλληλη για ανήλικους.
• Πολυχώρος Vault – Σκηνή Β – Μελενίκου 26, Βοτανικός
Παραστάσεις: Τετάρτη & Πέμπτη στις 21:00
