“Απλή μετάβαση”, κείμενο-στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος, μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης, σκηνοθεσία: Μίνως Θεοχάρης, πρωταγωνιστούν: Κωνσταντίνος Ασπιώτης, Κωνσταντίνος Γαβαλάς, Γιάννης Καπελέρης, Χαρά Κεφαλά, Πέγκυ Μανωλά, Βασίλης Μηλιώνης, Μαρίζα Ρίζου, Αντιγόνη Ψυχράμη
Οκτώ άνθρωποι γνωρίζονται τυχαία στην πύλη αναχώρησης για Λονδίνο στο αεροδρόμιο της Αθήνας. Αποφασισμένοι (σχεδόν) να αφήσουν πίσω τους την Ελλάδα για μια νέα (καλύτερη) ζωή, εναποθέτουν σε αυτή τη low cost πτήση τα όνειρά τους. Μόνο που η αναχώρηση καθυστερεί διαρκώς, οι ώρες περνούν και αυτοί οι άγνωστοι γίνονται εν τέλει γνωστοί, τόσο μεταξύ τους όσο και δικοί μας, καθώς οι ιστορίες τους ξεδιπλώνονται και οι πληγές τους γιατρεύονται και αιμορραγούν ξανά έτσι όπως συγκρούονται με την αισιοδοξία, τον έρωτα, την απόγνωση και τη συνειδητοποίηση της πραγματικότητας.
Ανέβηκε για πρώτη φορά τον Φεβρουάριο του 2019 στη Σκηνή Νίκος Κούρκουλος του Εθνικού, έσπασε ταμεία και ράγισε καρδιές. Τέσσερα χρόνια και κάτι μήνες μετά, το υπέροχο μιούζικαλ του Γεράσιμου Ευαγγελάτου και του Θέμη Καραμουρατίδη επιστρέφει, αυτή τη φορά στο εμβληματικό Ακροπόλ, πάντα σε σκηνοθεσία του Μίνωα Θεοχάρη, με παλιούς και νέους συντελεστές.
Και πολύ καλά κάνει και επιστρέφει δηλαδή, γιατί χρειαζόμαστε τέτοιες παραστάσεις στην Αθήνα (μακάρι και αλλού), αφού πάνω από ψυχαγωγία και έξοδο προσφέρουν πρωτίστως αγαλλίαση στην ψυχή μας. Βλέπετε, μπορεί η μουσική, τα φώτα (Μίνως Θεοχάρης), τα χρώματα, η αισθητική των σκηνικών (Ηλένια Δουλαδίρη) και η υπέροχη εναλλαγή πρόζας και τραγουδιών να εγγυώνται μία υψηλού και διεθνούς επιπέδου θεατρική ψυχαγωγία, όμως στο τέλος είναι οι άνθρωποι που σου ζεσταίνουν την ψυχή, αυτοί οι ξεχωριστοί, αξιαγάπητοι άγνωστοι που φεύγοντας θα πάρεις για πάντα μαζί σου, στο μυαλό και στην καρδιά.
Το κείμενο του Γεράσιμου Ευαγγελάτου περιγράφει τόσο περιεκτικά αλλά και τόσο γλαφυρά τους ξεχωριστούς αυτούς ήρωες της καθημερινότητας (και της ζωής μας) που τους καθιστά σπαρακτικά οικείους και γνώριμους, καθώς όλοι τους λίγο ή πολύ κουβαλούν κομμάτια του δικού μας εαυτού. Εκεί που θαυμάζεις όμως τις λέξεις στην “Απλή μετάβαση” είναι στα τραγούδια, αφού κάθε στίχος, κάθε ρίμα και κάθε φθόγγος εμπλουτίζει το ψυχόγραμμα του χαρακτήρα που γνωρίσαμε στην πρόζα και αντίστροφα.
Προσθέστε στην εξίσωση τις εμπνευσμένες μελωδίες του Θέμη Καραμουρατίδη που είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τον κάθε ήρωα και την κάθε του στιγμή και έχετε ένα μιούζικαλ με την πλήρη έννοια του όρου, και όχι απλά μια παράθεση από μελωδίες. Τα πάντα εξυπηρετούν το έργο, την εξέλιξη, την ενηλικίωση και τη λύτρωση ηθοποιών και κοινού, με τον Μίνωα Θεοχάρη να ορίζει σκηνοθετικά το τέμπο στις ερμηνείες είτε στην πρόζα είτε στα μουσικά νούμερα με απόλυτη αρμονία και συνοχή.
Ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης στον ρόλο του Άρη συγκλονίζει με την αμηχανία, τον φόβο μπροστά στο άγνωστο αλλά και τη σταδιακή επίγνωση που αποκτά για τη ζωή που οφείλει να πάρει στα χέρια του, ξεπερνώντας το πληγωμένο πριν και το αβέβαιο παρόν για την ελπίδα του αύριο και τους σπαρακτικούς αποχαιρετισμούς. Στο πλευρό της ζωής του στο τώρα η Λένα της Μαρίζας Ρίζου δονεί το θέατρο με τη φωνή της και την ψυχή μας με τη σκηνική της ωριμότητα, ευαίσθητη, εύθραυστη αλλά και τόσο αξιοπρεπώς αποφασιστική. Κι έπειτα είναι η άλλη γυναίκα του τότε που όμως απαιτεί και το τώρα, καθώς η Αντιγόνη Ψυχράμη μάς συστήνει ενδελεχώς τη Μαρία, που υπήρξε κάποτε, χάθηκε στο μετά και σήμερα βλέπει ξαφνικά στο πρόσωπο του άντρα που αγάπησε τη ζωή που δεν έζησε εν τέλει ποτέ.
Συναρπαστικός και συνεπής στην ταυτότητα του ρόλου ο Κωνσταντίνος Γαβαλάς, είναι ο Γιώργος, αφημένος στις νέες γνωριμίες που απαλύνουν τη μοναξιά του σε αυτό το αέναο πήγαινε-έλα της ζωής του εκεί και της ψυχής του εδώ, έτσι όπως του λείπει το φως της πατρίδας και χωρίς να αντέχει την ιδέα ότι ο μικρός του γιος σκέφτεται στα Αγγλικά. Πληγωμένος ταξιδευτής, επαγγελματικός μετανάστης και ίσως πιο Έλληνας από τους Έλληνες, ο γάλλος Νταμόν του συντετριμμένου Βασίλη Μηλιώνη εγκαταλείπει την ξένη χώρα που αγάπησε για μια άλλη που δεν χώνεψε ποτέ, με συγκινησιακές μεταβάσεις που σου σφίγγουν τον λαιμό, χιούμορ και μαζί δύναμη, που μοιράζεται με τον απολαυστικά διστακτικό και φοβισμένο Σπύρο του Γιάννη Καπελέρη, ο οποίος δρα και αισθάνεται σαν το είδωλο στον καθρέφτη του άντρα που του έμαθε πώς να αγαπιέται.
Εφηβικά ορμητική και ειλικρινής η Νεφέλη της Πέγκυς Μανωλά διεκδικεί κυρίαρχα επί σκηνής την αυτονομία της αλλά και την ευτυχία της μητέρας της, με τη Χαρά Κεφαλά να δίνει ρεσιτάλ αυτοσυγκράτησης και συναισθηματικής έκρηξης. Το τελευταίο της σόλο στην παράσταση είναι show stopper που λέμε και στα Κάτω Πατήσια.
Είναι τόσο συγκινητική η “Απλή μετάβαση”, τόσο γνώριμη, τόσο σύγχρονη και συνεπής με την ίδια μας την ύπαρξη που πραγματικά αναρωτιέσαι γιατί έπρεπε να περάσουν τέσσερα χρόνια για να επιστρέψει. Αν κρίνω πάντως από το υπερ-ενθουσιώδες χειροκρότημα στο τέλος που έκανε το Ακροπόλ να σείεται, τότε μάλλον επέστρεψε για να μείνει. Το καλό που της θέλω.
• Ακροπόλ – Ιπποκράτους 9, Αθήνα
Παραστάσεις: Δευτέρα & Τρίτη στις 21:00
