“Αντιγόνη” του Σοφοκλή, μετάφραση: Παναγιώτα Πανταζή, σκηνοθεσία: Θέμης Μουμουλίδης, πρωταγωνιστούν: Λένα Παπαληγούρα, Μελέτης Ηλίας, Μιχάλης Οικονόμου, Θανάσης Δόβρης, Ιφιγένεια Καραμήτρου, Λίλα Μπακλέση, Λένα Μποζάκη, Γιώργος Νούσης, Βαγγέλης Σαλευρής , Ιώβη Φραγκάτου.
Με τη λήξη του εμφύλιου σπαραγμού που ματοκύλισε τη Θήβα ύστερα από τον θάνατο του Οιδίποδα, μια νέα σύγκρουση έρχεται να αποτελειώσει το άλλοτε τρανό βασίλειο. Καθώς η Αντιγόνη αποφασίζει να παραβεί τη διαταγή του Κρέοντα και να θάψει τον αδελφό της, τον Πολυνείκη, προκαλεί την οργή του αυστηρού βασιλιά που έρχεται πλέον αντιμέτωπος και μόνος έναντι των νόμων των θεών.
Δύσκολο έργο η “Αντιγόνη”, ειδικά στα σύγχρονα ανεβάσματά του, καθώς πολλοί σκηνοθέτες προσπάθησαν να αναδείξουν την ίντριγκα πάνω από τον λόγο του Σοφοκλή, ο οποίος όμως χρησιμοποίησε αυτήν την οικογενειακή σύγκρουση για να αντιπαραθέσει στην ουσία τους ανθρώπινους νόμους έναντι των άγραφων και αιώνιων της ηθικής. Η δεύτερη μεγάλη δυσκολία της τραγωδίας είναι να κατορθώσει κανείς να αναδείξει σε ουσιαστική πρωταγωνίστρια την κεντρική ηρωίδα του τίτλου, έναντι του σαφώς πιο αβανταδόρικου ρόλου του Κρέοντα που φαίνεται να κυριαρχεί στις περισσότερες σκηνές του έργου.
Για το καλοκαίρι του 2025, ο Θέμης Μουμουλίδης επέλεξε μια μέση και ασφαλή οδό έναντι των δύο αυτών θεμάτων, παρουσιάζοντας μια σκηνικά λιτή αλλά και με έμπνευση περιοδεύουσα “Αντιγόνη”, η οποία βασίζεται σε δύο κύριους άξονες: τον λόγο του Σοφοκλή και το επιτελείο των ηθοποιών της. Η μετάφραση της Παναγιώτας Πανταζή σέβεται και αποδίδει σε σωστά Ελληνικά το κείμενο, με σύγχρονο ρυθμό αλλά και με τις απαραίτητες δόσεις ποιητικότητας.
Έξυπνο και λειτουργικό το σκηνικό που παραπέμπει σε νεκροτομείο (Μικαέλα Λιακατά) συνάδει με το αδήλωτο παρόν που ορίζεται από τη σκηνοθεσία τόσο στα κοστούμια (Βασιλική Σύρμα) όσο και στον σχεδιασμό του ήχου (εφιαλτικά τα ελικόπτερα που ακούγονται στην αρχή συνδυαστικά με τη “χιτλερική” παρέλαση του Κρέοντα) και τη μουσική (Σταύρος Γασπαράτος), η οποία όμως, μολονότι υπογραμμίζει καίρια κάποιες σκηνές, θα προτιμούσα να μην ακουγόταν διαρκώς σε όλη την παράσταση.
Ο Μελέτης Ηλίας παραδίδει έναν εντυπωσιακά ελεγχόμενο Κρέοντα, τόσο σε ύφος, όσο και σε λόγο, με μετρημένες εκρήξεις και “βασιλική” οργή, για να προσγειωθεί στον άνθρωπο που σπαράζει μέσα του, στο μεγάλο του φινάλε. Η Λένα Παπαληγούρα έχει το σκηνικό σθένος και το αναμφισβήτητο ταλέντο αλλά για ακόμα μία φορά -και όχι υπ’ ευθύνη της- η Αντιγόνη περνά σε δεύτερη μοίρα και στη σκιά του σθένους του Κρέοντα.
Η Λίλα Μπακλέση φέρνει μια απρόσμενα ευτυχή δροσιά στη σκηνή, ως Ισμήνη σημερινή, με πάθος, ορμή και φυσικότητα που αποδέχεται αρμονικά τη γυναικεία της φύση, υπόσταση και κοινωνική θέση. Συμπαγής και προσδεδεμένος στις περιστάσεις του έργου και του ρόλου ο Θανάσης Δόβρης με λόγο και ποστάρισμα καθάρια, παραδομένος στο νεανικό συναίσθημα και στον πόνο της απώλειας ο Γιώργος Νούσης, απλά εξαιρετικός κάθε στιγμή ο Μιχάλης Οικονόμου που μας χαρίζει έναν από τους καλύτερους αγγελιαφόρους.
