“Αμφιβολία” του Τζων Πάτρικ Σάνλεϋ, μετάφραση: Αντώνης Γαλέος, σκηνοθεσία: Γιώργος Παπαγεωργίου, πρωταγωνιστούν: Φιλαρέτη Κομνηνού, Νικόλας Χανακούλας, Χριστίνα Χριστοδούλου, Ξένια Ντάνια.
Στο Μπρονξ του 1964, η αδελφή Αλοΐσιους, διευθύντρια ενός καθολικού σχολείου, υποψιάζεται πως ένας από τους δασκάλους, ο πάτερ Φλυν, έχει αναπτύξει ανάρμοστη σχέση με έναν μικρό μαύρο μαθητή. Οι υποψίες μετατρέπονται σταδιακά σε βεβαιότητα, καθώς η αφοσιωμένη στο έργο της και πολέμια κάθε νεοτερισμού μοναχή παρακολουθεί στενά τη συμπεριφορά του ιερέα, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί σε δραστικές αποφάσεις που θα κλονίσουν την πίστη της στον ίδιο της τον εαυτό.
Ένα από τα πιο διάσημα σύγχρονα θεατρικά, γραμμένο σε μια εποχή που η καθολική εκκλησία κλονιζόταν από απανωτά σκάνδαλα, η “Αμφιβολία” ξεκίνησε θριαμβευτικά το 2004 εκτός Μπρόντγουέυ για να μετακομίσει λίγους μήνες αργότερα στη θεατρική καρδιά της Νέας Υόρκης, στο θέατρο Walter Kerr, αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές μαζί με βραβεία Πούλιτζερ και Τόνυ. Τον ίδιο αντίκτυπο είχε και η κινηματογραφική διασκευή του 2008, με τη Μέρυλ Στρηπ, τον Φίλιπ Σύμουρ Χόφμαν και πέντε υποψηφιότητες για Όσκαρ.
Με τη θεματολογία της πλέον ακόμη πιο σύγχρονη και καυστική δεδομένης της ορμής της κοινωνίας να τιμωρεί -κατά το δυνατόν- περιστατικά αποπλάνησης και σεξουαλικής κακοποίησης, αλλά και της καταγγελτικής και ανθρωποφάγας συμπεριφοράς των “εισαγγελέων” του πληκτρολογίου στα social, η “Αμφιβολία” σήμερα ακούγεται ακόμη πιο σπαρακτική και επίκαιρη, σε πολλά διαφορετικά επίπεδα.
Επ’ αυτού ακριβώς του λόγου του συγγραφέα στηρίζει ο Γιώργος Παπαγεωργίου τη σκηνοθετική προσέγγιση της παράστασης που φιλοξενείται στο Θέατρο “Δημήτρης Χορν”, με ιδανική επιλογή για τον ρόλο της αδελφής Αλοΐσιους την πάντοτε εξαιρετική Φιλαρέτη Κομνηνού. Με αέρα off Broadway σε λιτότητα ύφους και αισθητικής που κοντράρει την προσμονή που δημιουργεί μια παραγωγή σε μεγάλο κεντρικό θέατρο, η δική του “Αμφιβολία” μετράει με προσοχή τα λόγια της, έτσι όπως ακούγονται ξεκάθαρα και καταλυτικά, χωρίς να επιβαρύνονται από το σκηνικό περιβάλλον.
Η είσοδος του πατέρα Φλυν από την πλατεία (περιεκτικός σε όψη και συμπεριφορά ο Νικόλας Χανακούλας) και ο τρόπος που απευθύνεται προς εμάς, ως εκκλησίασμα που παρακολουθεί το κήρυγμά του, δίνει τον τόνο της κατά μέτωπο συνάντησης με το κείμενο και της επιθυμίας του εμπνευστή της συγκεκριμένης παράστασης να αφήσει τις λέξεις να ακουστούν καθάριες και με την απαραίτητη δύναμη. Ακολουθώντας και ενισχύοντας τη συγκεκριμένη σκηνοθετική αντίληψη, η Αλέγια Παπαγεωργίου σχεδιάζει ρεαλιστικά κοστούμια αλλά αφαιρετικά σκηνικά, με λευκά πλαίσια να μετακινούνται επί της σκηνής πλάθοντας ένα ρέον σύμπαν, χωρίς σταθερότητα, με τους φωτισμούς του Σάκη Μπιρμπίλη να αποτυπώνουν, επίσης σε μια αέναη ροή επί του λευκού, τα χρώματα των συναισθημάτων, συντροφιά με τη μουσική του Βαγγέλη Τούντα.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία βέβαια πως η παράσταση δεν θα ήταν η ίδια χωρίς την παρουσία της Φιλαρέτης Κομνηνού, επί της οποίας (και επί του ρόλου της Αλοΐσιους) στηρίζεται το όλον. Χωρίς ίχνος επιτήδευσης, αποδίδει σπαρακτικά τη σταδιακή συντριβή της αυστηρής μοναχής, αντιλαμβανόμενη πλήρως τις συνθήκες και τις συμβάσεις της εποχής και του περιβάλλοντος, με βλέμμα και συμπεριφορά που αλλάζουν ενστικτωδώς ανεπαίσθητα, ανάλογα με τον εκάστοτε συνομιλητή της.
Γύρω από την αναμφισβήτητη κυριαρχία της περιστρέφονται και οι άλλοι χαρακτήρες του έργου, με πολύ ενδιαφέροντα τον τρόπο που διαχειρίζεται το λεκτικό τους πιγκ-πογκ ο πάτερ Φλυν του Νικόλα Χανακούλα, με τη λιτότητα που επιβάλλει ο ρόλος καθώς και με συγκρουσιακή τη σχέση του ιδίου με το πνεύμα και την υλική του υπόσταση. Αφελής από αγνότητα και με καλοπροαίρετη στάση η αδελφή Τζέημς της Χριστίνα Χριστοδούλου, δυναμική με λόγο που σοκάρει η πανικόβλητη κ. Μίλερ της Ξένιας Ντάνα.
• Θέατρο Δημήτρης Χορν – Αμερικής 10, Κολωνάκι
Παραστάσεις: Δευτέρα & Τρίτη στις 20:00, Κυριακή στις 21:00
