“2:22 -A ghost story” του Ντάννυ Ρόμπινς, μετάφραση: Αντώνης Γαλέος, σκηνοθεσία: Φάνης Μουρατίδης, πρωταγωνιστούν: Φάνης Μουρατίδης, Φαίη Ξυλά, Ναταλία Δραγούμη, Στάθης Μαντζώρος, Γιώργος Ζαφειρόπουλος, Αθηνά Χατζηαθανασίου.
Η Τζεν και ο Σαμ έχουν μόλις μετακομίσει στο νέο τους σπίτι, μαζί με τη νεογέννητη κορούλα τους. Εν μέσω εργασιών ανακαίνισης και ενός ευρύτερου άγχους προσαρμογής, καλούν τη Λορίν, την παλιά, καλή τους φίλη για δείπνο, η οποία έρχεται με τον νέο της σύντροφο, τον Μπεν που αμέσως προκαλεί μάλλον αντιπάθεια με την υπερβολικά άνετη συμπεριφορά του. Παρ’ όλα αυτά, οι όποιες εντάσεις βυθίζονται γλυκά σε ένα πιάτο σπιτικό φαγητό και μερικά ποτήρια κρασί, έως ότου ένα ανοιχτό παράθυρο στο παιδικό δωμάτιο ξυπνά στην Τζεν την ανησυχία της ότι κάτι συμβαίνει σε αυτό το σπίτι, εδώ και κάποιες μέρες, όταν κάθε νύχτα, στις 2:22 ακριβώς, ακούει βήματα και φωνές στο δωμάτιο της μικρής.
Υποψήφιο για Βραβείο Ολίβιε στην κατηγορία καλύτερου νέου θεατρικού το 2022, το “2:22 -A ghost story” επαναφέρει με επιτυχία το είδος του θρίλερ επί σκηνής, εντυπωσιάζοντας κοινό και κριτικούς στο Γουέστ Εντ του Λονδίνου, όπου παιζόταν από τον Ιούνιο του 2021 έως τον Σεπτέμβριο του 2024, προτού ταξιδέψει σε σκηνές εκτός Λονδίνου και Μεγάλης Βρετανίας.
Είχε λείψει είναι η αλήθεια το θέατρο ειδών κατά το πρόσφατο παρελθόν με αποτέλεσμα να ανακυκλώνονται παλαιότερα και κλασικά έργα μυστηρίου τόσο του αγγλικού όσο και του γαλλικού ρεπερτορίου, τα οποία παρ’ ότι πάντοτε είχαν ραντεβού με την επιτυχία -το κοινό τα αγαπά, κακά τα ψέματα- σπάνια έδιναν το έρισμα σε σύγχρονους συγγραφείς να καταπιαστούν με κάτι νέο.
Ειδικότερα το είδος του θρίλερ -και μάλιστα του μεταφυσικού- δεν είναι σύνηθες στο θέατρο, είτε επειδή κάποιοι το σνομπάρουν είτε επειδή οι απαιτήσεις μιας τέτοιας παράστασης ενδέχεται να ανεβάσουν το κόστος ή και να ακροβατούν με το γελοίο -βλέπετε, άλλο να παρακολουθείς, για παράδειγμα έναν εξορκισμό στο σινεμά με όλες τις διευκολύνσεις που εξασφαλίζουν οι πολλαπλές λήψεις και το μοντάζ και άλλο να διαδραματίζεται ζωντανά μπροστά στα μάτια σου.
Και να που το εμπάργκο στο θεατρικό θρίλερ σπάει στα 45 του χρόνια ένας πρωτάρης θεατρικός συγγραφέας, ο οποίος -προσέξτε την ειρωνεία- προέρχεται από μια μεγάλη καριέρα στο stand up και την κωμωδία, με πληθώρα τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών εκπομπών στο BBC. Ο Ντάννυ Ρόμπινς όμως είχε αναπτύξει ανέκαθεν και ένα παράλληλο ενδιαφέρον για το υπερφυσικό, γεγονός που τον οδήγησε σε σειρά εξίσου επιτυχημένων ραδιοφωνικών εκπομπών και podcast, μέσω των οποίων ερευνούσε σχετικές υποθέσεις.
Και κάπως έτσι, τέσσερα χρόνια μετά την πρώτη τέτοια εκπομπή, προκύπτει το θεατρικό “2:22 -A ghost story” που ξεκίνησε θριαμβευτικά απ’ ευθείας στο Γουέστ Εντ, αρχικά στο θέατρο Noël Coward, προτού μετακομίσει σε πολλές άλλες εμβληματικές σκηνές της Theatreland, λόγω της διαρκούς επιτυχίας του.
Αυτό λοιπόν το ολόφρεσκο και με περγαμηνές επιτυχίας έργο επέλεξε ο Φάνης Μουρατίδης για τη σαιζόν 2024-25 στο θέατρο Αλάμπρα, του οποίου έχει αναλάβει την καλλιτεχνική διεύθυνση από πέρυσι, όταν μάς χάρισε το απολαυστικό “Εγώ, εγώ… κι εγώ”. Με την έξοχη σε απόδοση και ροή όπως πάντα μετάφραση του Αντώνη Γαλέου ανά χείρας, σκηνοθετεί εαυτόν και τους καλοδιαλεγμένους συναδέλφους του σε μια παράσταση γεμάτη ρυθμό, κλιμακωτή ένταση και νεύρο, όπως προτάσσει το είδος. Σε υψηλά επίπεδα κινείται και η απαιτητική παραγωγή, με το εντυπωσιακό σκηνικό του υπό ανακαίνιση σπιτιού, το οποίο υπογράφει ο Μανόλης Παντελιδάκης, να κυριαρχεί επιβλητικά στον χώρο, οριοθετώντας τη δράση και τη διαρκή παρουσία ενός άγνωστου κινδύνου που ελλοχεύει.
Την ίδια στιγμή οι λειτουργικά σχεδιασμένοι και εντυπωσιακοί φωτισμοί του Περικλή Μαθιέλλη οριοθετούν τον ρεαλισμό της δράσης ενόσω παίζουν δημιουργικά με τις συνθήκες ενός τρομακτικά απειλητικού θρίλερ, παρέα με τις μουσικές επιλογές του Ηλία Παπαχαραλάμπους και τον εντυπωσιακό ήχο που σχεδίασε ο Φώτης Παπαθεοδώρου.
Η σκηνοθεσία του Φάνη Μουρατίδη ακολουθεί σοφά τις επιταγές του είδους αλλά και την απλότητα της γραφής του Ντάννυ Ρόμπινς, ο οποίος ουδέποτε καταφεύγει σε υπερβολές και θεατρινισμούς στον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεται τους ήρωές του. Ίσα-ίσα που όλα όσα ακούγονται επί σκηνής ανήκουν στη σφαίρα της καθημερινότητας τεσσάρων συνηθισμένων ανθρώπων, που όμως έρχονται αντιμέτωποι με ασυνήθιστες καταστάσεις. Η φυσικότητα του λόγου ορίζει και τη φυσικότητα στη σκηνοθεσία -κατ’ επέκταση και στις ερμηνείες- καθώς καλούμαστε να παρακολουθήσουμε τα τεκταινόμενα ενός φιλικού δείπνου, με όλα τα τετριμμένα λόγια, τα αστεία, τις εντάσεις και τα πειράγματα μεταξύ των συνδαιτημόνων.
Κινηματογραφικής ροής και απόδοσης οι διάλογοι, λειτουργούν υπόγεια ως προς τις εξελίξεις, καθώς αυτή η τόσο γνώριμη καθημερινότητα διακόπτεται βίαια από φοβίες και συμβάντα. Πολύ καλύτερο από τον μέσο όρο των πρόσφατων κινηματογραφικών ταινιών του είδους, το κείμενο του “2:22 -A ghost story” αποφεύγει έντεχνα τις μεγαλοστομίες και τις ακρότητες για να εντάξει αποτελεσματικά τον τρόμο στη συνηθισμένη καθημερινότητα αυτής της παρέας, ενόσω σκιαγραφεί το τώρα και το πριν του καθενός με καλοδεχούμενο χιούμορ αλλά και με συναισθηματική ωμότητα.
Εντός του συγκεκριμένου πλαισίου, λοιπόν, ο Φάνης Μουρατίδης αποδίδει με σαφήνεια τον αρνητή Σαμ, που επιμένει στην εκλογίκευση όλων όσων συμβαίνουν, χωρίς ποτέ να αποποιείται την ιδιότητα του στοργικού συζύγου και πατέρα. Με άνεση στις κατ’ απαίτηση του κειμένου συναισθηματικές και συμπεριφορικές διακυμάνσεις του ρόλου, φαίνεται να κρατά τα ηνία της βραδιάς σε μια αέναη επιχειρηματολογία υπέρ των νόμων της φύσης που καθιστούν έωλες τις φοβίες της γυναίκας του, της Τζεν, την οποία υποδύεται με εμπειρία, νεύρο, ειλικρινή μητρική ευθύνη και συζυγικά ξεσπάσματα η Φαίη Ξυλά.
Η μεταξύ τους χημεία πιστοποιεί τη σχέση του ζευγαριού, την οποία όχι μόνο αποδέχεσαι με κλειστά μάτια αλλά αντιλαμβάνεσαι πως γνωρίζεις από τα παλιά. Η Ναταλία Δραγούμη εισβάλλει με σκηνική άνεση και αυτοπεποίθηση στο σπιτικό των φίλων της και στον πυρήνα της ιστορίας, με αμφιλεγόμενη συμπεριφορά, αμέτοχη φαινομενικά αλλά περίεργη να δει πώς θα εξελιχθούν οι καταστάσεις που εκείνη υπόγεια πυροδοτεί. Τέλος, ο Στάθης Μαντζώρος μάς προσφέρει με συναρπαστική φυσικότητα έναν ολίγον χύμα Μπεν, που μοιάζει να μην μπορεί να κρατήσει το στόμα του κλειστό, ενοχλητικά αυθόρμητο, αλλά περίπλοκο ως προς τη συγκινησιακή του ωριμότητα.
Όπως μπορείτε ήδη να υποψιαστείτε, γενικολογώ τα μάλα ως προς τους ρόλους και την υπόθεση, επειδή πολύ απλά δεν μπορώ να πω το παραμικρό, κάτι το οποίο σάς καλώ να πράξετε και εσείς αφότου δείτε την παράσταση, δεδομένου ότι η αποκάλυψη του μυστηρίου είναι όλα τα λεφτά. Τελικά, ναι, όντως μας είχε λείψει το θέατρο ειδών και στην Ελλάδα.
• Θέατρο Αλάμπρα – Στουρνάρη 53, Πολυτεχνείο
Παραστάσεις: Τετάρτη στις 19:00, Πέμπτη στις 20:00, Παρασκευή στις 21:00, Σάββατο στις 18:00 & 21:00, Κυριακή στις 19:00.
