Κάπου ανάμεσα στο εξωτερικό και την Ελλάδα, τις διακοπές και τις επαγγελματικές του υποχρεώσεις, ο Γιώργος Καραμίχος μας μιλά για την απόφαση του να αφήσει την Ελλάδα, την εμπειρία του στην σειρά «The Durells» και για την διδασκαλία σε μια από τις καλύτερες σχολές υποκριτικής στον κόσμο. #takeanurbanbite

 

 

 

Σε είχαμε δει στο Χυτήριο να απαγγέλεις ποιήματα και στο κοινό να κάθεται ο μεγάλος Μάνος Ελευθερίου. Πως ήταν αυτή σου η εμπειρία;
Γενικώς η Ποίηση είναι το αγαπημένο μου είδος λόγου, είναι τρόπος ζωής για μένα οπότε κάθε φορά που απαγγέλλω ένα ποίημα αισθάνομαι απόλυτα συγχρονισμένος με τη συλλογική ανάγκη. Το να διαβάζω δε ένα ποίημα μπροστά στον ίδιο τον ποιητή είναι ευλογία. Ο Μάνος Ελευθερίου είναι από τις λίγες αυθεντικές προσωπικότητες που ακόμη συνεχίζουν να δημιουργούν και να μη ντρέπονται για τη μοναδικότητά τους. Διαβάζοντας μπροστά του είναι σαν να βρίσκομαι στο Συμπόσιο του Πλάτωνα ξεκινώντας επιχειρήματα περί υπαρξιακών ζητημάτων που αφορούν από την πιο σοβαρή μέχρι την πιο αγοραία έκφανση ζωής.

 

Αν είχες την δυνατότητα σε ποια σειρά θα ήθελες να γυρίσεις τον χρόνο και να ξαναζήσεις ένα ακόμη της γύρισμα;
Στην Τελευταία Παράσταση. Ήταν η πιο απαιτητική σειρά αλλά παράλληλα και η πιο απολαυστική.

 

Πόσο διαφορετικά είναι τα γυρίσματα στο εξωτερικό και τι διαφορετικές απαιτήσεις έχουν σε σχέση με τις Ελληνικές προδιαγραφές;
Στις περισσότερες δουλειές στο εξωτερικό όλοι φροντίζουν ώστε ο ηθοποιός, που είναι ο εκφραστής της ιστορίας του σεναρίου, να έχει το ιδανικό πεδίο δράσης και να αισθάνεται ασφαλής ώστε να αφεθεί στη δημιουργικότητά του. Στις Ελληνικές παραγωγές, όλοι αγωνιούν να τελειώσει το γύρισμα χωρίς να βγουν εκτός προγράμματος και προϋπολογισμού. Και ο λόγος νομίζω ότι είναι το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι μια μικρή – προς το παρόν και σε κρίση – αγορά και απευθύνεται και σε μικρές αγορές.

 

‖Ο ηθοποιός στην Ελλάδα είναι σε δεύτερη μοίρα οπότε ο χώρος για δημιουργικότητα σφραγίζεται από την ανάγκη και τη μιζέρια.‖

 

 

Μίλησε μας για την αγγλική σειρά «The Durells» που συμμετείχες.
Τι να πρωτοπώ γι αυτή τη σειρά! Τώρα κάνουμε τα γυρίσματα του δεύτερου κύκλου της σειράς και απλώς είμαι ευτυχής. Το σενάριο και οι συνθήκες είναι εξαιρετικές για να ανθίσει η φαντασία και η εργατικότητα για όλους τους συντελεστές. Κι αυτό δε σημαίνει ότι μας ακριβοπληρώνουν ή ότι λύνονται όλες οι δυσκολίες με το χρήμα. Απλώς όλοι – και κυρίως οι παραγωγοί – αγωνίζονται για το καλύτερο αισθητικό αποτέλεσμα κι όχι για το θεαθήναι. Ο σκηνοθέτης ξέρει να σου πει την κατάλληλη οδηγία για να ξανασυνδεθείς με τη ιστορία η οποία είναι ήδη γραμμένη με απόλυτη συνέπεια και συνοχή. Το μόνο που μένει είναι να απολαύσεις τη διαδρομή.

 

Έγινες δεκτός σε μία από τις πιο φημισμένες σχολές υποκριτικής του κόσμου στην σχολή «Stella Adler». Τι αποκόμισες από την σχολή; Πόσο διαφορετική η “φοίτησή” σου εκεί συγκριτικά με τις ελληνικές θεατρικές σχολές;
Ως φοιτητής και ηθοποιός στη Σχολή αποκόμισα αισθήσεις και ερεθίσματα που ενίσχυσαν την ανάγκη μου για αναζήτηση και ανεύρεση τρόπων έκφρασης. Εδώ και τρία χρόνια που έχω αρχίσει να διδάσκω στη σχολή, αποκομίζω μέσα από κάθε μάθημα τη σιγουριά ότι κινούμαστε σε τόπο άγνωστο και το μόνο που μπορούμε να εμπιστευτούμε είναι η φυσική ροή της εσωτερικής μας φωνής όταν αυτή δεν επηρεάζεται από κύματα νωχελικά και σαρκοφαγικά. Οι άνθρωποι εύκολα βολευόμαστε πίσω από μια μάσκα αλλά δεν μπορούμε να κρυφτούμε από την πραγματική μας ευτυχία αφού μπροστά στην προσωπική μας αλήθεια και ευτυχία είμαστε όλοι γυμνοί.

 

Στα 39 σου αποφάσισες να μετοικίσεις. Σου στοίχισε αυτή η απόφαση;
Πάρα πολλά μου στοίχισε σε όλα τα επίπεδα. Ευτυχώς. Η στοίχιση μας βοηθάει να ευθυγραμμιστούμε με την ουσία. Εκεί μετριέται η αξία των προτεραιοτήτων μας. Πληρώνεις το τίμημα και μετά ανοίγεις το κουτί να δεις τι κέρδισες κι αν πόνταρες την προσπάθειά σου σε δυνατό άλογο ή σε αδειανό πουκάμισο.

 

Σε κάποια προηγούμενη σου συνέντευξη είχες χρησιμοποιήσει το “ή ταν ή επί τας”. Έτσι αντιλήφθηκες την απόφαση του να φύγεις από την Ελλάδα;
Δε θυμάμαι σε τι αναφερόμουν σ’ εκείνη τη συνέντευξη αλλά γενικώς το ή Ταν ή επί Τας είναι από μόνο του πολύ δραματικό. Θα πρέπει να ήμουν σε μεγάλη αστάθεια όταν το είπα. Mea Culpa. Η απόφαση να φύγω ήταν τυχαία, η υποστήριξη της επιλογής μου έχει περισσότερη χαρά και λιγότερο πείσμα. Ποτέ δε σκέφτηκα ότι πρέπει να αποδείξω κάτι. Οπότε οι πτώσεις του γυναικείου άρθρου είναι σχετικές. Την Τας Ταν… Ωραίοι ήχοι για λογοπαίγνια.

 

Τι είναι αυτό που νοσταλγείς περισσότερο όταν βρίσκεσαι στο εξωτερικό;
Τα πλάσματα που αγαπώ, το φαγητό (εννοώ τις πρώτες ύλες) και τη Νίσυρο.

 

‖Στην Ελλάδα οι περισσότερες σχολές προσπαθούν να κάνουν τους ηθοποιούς να χτίσουν μια όμορφη μάσκα. Στο εξωτερικό οι περισσότερες σχολές πασχίζουν να κάνουν τους ηθοποιούς να απαλλαγούν από κάθε είδους μάσκα.‖

 

 

Πως νιώθεις όταν μπαίνεις πίσω από την μάσκα του ήρωα που υποδύεσαι; Προτιμάς κωμικούς ρόλους;
Μου αρέσουν όλοι οι ρόλοι. Κυρίως οι κωμικές αποχρώσεις των δραματικών ρόλων και οι δραματικές ποιότητες των κωμικών. Όπως και στη ζωή. Οι άνθρωποι που πραγματικά εκτιμώ είναι αυτοί που πάντα βρίσκουν λόγο να γελάσουν και ταυτόχρονα να αναλογιστούν τη δυστυχία του ανθρώπινου είδους.

 

Θεωρείς πως πλέον έχουν “ξοφλήσει” τα ελληνικά σήριαλ;
Δεν έχω ιδέα. Το μόνο ελληνικό σήριαλ που έχω παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια (για την ακρίβεια τρία επεισόδια ) είναι η Εθνική Ελλάδος του Γ. Καπουτζίδη και το βρήκα εξαιρετικό. Τολμηρό, συνεπές και αποτελεσματικό.

 

Πως έχεις δει τον εαυτό σου να αλλάζει με τα χρόνια στο θέατρο;
Είναι ακόμη πολύ νωρίς για να διακρίνω τις αλλαγές. Πού και πού αντιλαμβάνομαι τις αποστάσεις από τον φοβισμένο μου εαυτό. Ακόμη στη φάση της κάμπιας είμαι και μπορεί να μην αλλάξω ποτέ ολοκληρωτικά.

 

Ποιόν σκηνοθέτη ξεχωρίζεις και γιατί;
Ποιους σκηνοθέτες να πω καλύτερα. Από θέατρο, τον Κακλέα, το Νίκο Μαστοράκη (εννοώ του θεάτρου, όχι τον άλλο τον σαχλό της τηλεόρασης με τη ενοχλητική φωνή και το βρώμικο μυαλό), τον Οστερμάιερ, την Μίτσελ, τον Μπομπ Ουίλσον, τον Μιχαηλίδη και το πνεύμα του Βολανάκη και του Κουν. Από το σινεμά, τον Αρονόφσκι, τον Τζάρμους, τον Σορεντίνο, τον Τίκβερ, τον Καρκανεβάτο, τον Αλεξίου, τον Αλμοδόβαρ και τα πνεύματα των Ταρκόφσκι, Μπέργκμαν, Μπουνιουέλ και Τζαρμέν.

 

 

Τελικά η δουλειά στο θέατρο είναι τόσο κακοπληρωμένη όσο ακούγεται;
Αν μιλάμε για την Ελλάδα καλύτερα να λέμε σκλαβοπάζαρο τώρα πια.

 

Δημιουργείς προσωπική σχέση με τους ρόλους σου;
Εντελώς. Σχεδόν αιμομιξία. Όταν μέσα από το μέσα σου πας να βγάλεις μια ολόκληρη καινούργια ζωή μοιάζει με ιεροτελεστία παραγωγής ενός μύχιου εαυτού.

 

 

‖Όλοι οι ρόλοι που έχω υποδυθεί με επηρέασαν. Κυρίως αυτοί που θεώρησα ότι δεν βρήκα ποτέ ή αυτοί που κατά καιρούς μίσησα. Ακόμη και η αποτυχία μιας συνάντησης επηρεάζει την εξέλιξη της φύσης μας.‖

 

 

Πως είναι η αίσθηση του να πρέπει να αφήσεις κάθε σου συναίσθημα, κάθε σκέψη σου στα καμαρίνια για να βγεις στην σκηνή;
Μα δεν αφήνεις τίποτε στα καμαρίνια. Αντίθετα, αν αφήσεις κάτι στο καμαρίνι αποκλείεται να καταφέρεις να είσαι ουσιαστικά παρών επί σκηνής. Τα κουβαλάς όλα κι απλώς επιλέγεις κάθε φορά ποιο θα αφήσεις να αναπνεύσει από όλα τα βάσανα και τις χαρές της ανθρώπινης εμπειρίας που κρύβονται στο στόμα σου.

 

Τι ετοιμάζεις αυτή την περίοδο;
Παίζω όπως είπα στο δεύτερο κύκλο της σειράς The Durrells κι όταν τελειώσουν τα γυρίσματα θα επιστρέψω στη Σχολή της Στέλλα Άντλερ όπου θα διδάξω για ένα δίμηνο μέχρι να αρχίσει ο τρίτος κύκλος των Durrells τον Μάρτιο του 2017. Ενδιάμεσα έχω κλείσει και δύο ταινίες αλλά μου απαγορεύεται να πω λεπτομέρειες ακόμη.