Ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος, ασχολείται με όλα όσα τον γεμίζουν με πάθος και τον κάνουν να νιώθει ζωντανός και δημιουργικός. Στίχοι και θέατρο έχουν παντρευτεί αρμονικά από έναν άνθρωπο που τον συναντάς και γεμίζει φως ο δρόμος σου. Και το χαρίζει απλόχερα σε όλους.

 

Πως προέκυψε η μετάβαση από τη θεατρολογία στη στιχουργική;
Έγινε πολύ φυσικά. Είχα ένα φίλο (Κώστας Τσίρκας ) που έγραφε μουσική και μου είπε κάποια στιγμή να γράψω κάποιους στίχους να μελοποιήσει για τα τραγούδια του και τελικά προέκυψε να κάνουμε παρέα κάποια τραγούδια τα οποία δισκογραφήθηκαν και δημιούργησαν τον πρώτο μας δίσκο με την Νατάσσα. Από κει και πέρα τα χρόνια που ακολούθησαν η μουσική και η θεατρολογία συνυπήρχαν αρμονικά. Τα έβλεπα σα συγκοινωνούντα δοχεία. Αρχικά λοιπόν η στιχουργική ξεκίνησε σαν μια παράπλευρη ενασχόληση. Κι έτσι μαγικά, πορεύτηκαν μαζί. Θεωρώ πως η ζωή από ένα σημείο και μετά σε πηγαίνει από μόνη της εκεί που «πρέπει» να πας.

 

Οι στίχοι σου κουβαλάνε μια συγκλονιστική αμεσότητα σχεδόν αφοπλιστική. Σαν να παρακολουθείς τη ζωή κάποιου από εμάς και την καταγράφεις ακριβώς τη στιγμή που διαδραματίζεται.
Το να κάνεις τον κόσμο να συντονιστεί με το τραγούδι σου και να το βάλει μέσα του, είναι το πιο ωραίο πράγμα που μπορεί να σου συμβεί. Είναι πολύ ευτυχής η στιγμή που μου επιβεβαιώνει ότι δεν είμαστε μόνοι, απλώς δεν έχουμε ακόμη σπάσει το τσόφλι να βγούμε να επικοινωνήσουμε ο ένας με τον άλλον. Θέλω να δείχνω μέσα από τα τραγούδια μου ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε το ίδιο και νιώθουμε τα ίδια πράγματα, αρκεί να είμαστε ειλικρινείς και έτοιμοι να τα μοιραστούμε ο ένας με τον άλλον. Θα μπορούσα να έχω φρενάρει τον εαυτό μου και να μην είμαι τόσο ειλικρινής μέσα στα τραγούδια λόγω του φόβου πως θα εκτεθώ. Τελικά το έκανα γιατί υπερνίκησε η ανάγκη μου για έκφραση και η ελπίδα πως εκεί έξω υπάρχουν κι άλλοι σαν εμένα.

 

Θεωρείς τον εαυτό σου τυχερό;
Τον θεωρώ πολύ τυχερό. Το παν είναι να βρεθείς στο κατάλληλο μέρος με τους κατάλληλους ανθρώπους που θα μπορείς να μοιραστείς και τις ανησυχίες σου αλλά και την επιμονή σου να φτιάξεις κάτι από κοινού. Από εκεί και πέρα, όταν σε «βοηθήσει» η τύχη, είναι στο χέρι σου να κάνεις ο, τι είναι να κάνεις. Θεωρώ ευτύχημα που συναντηθήκαμε οι τρείς μας και είχαμε κοινό όραμα και στόχο. Αν εμείς δεν ήμασταν τόσο συγκεντρωμένος, ομοούσιος  «πυρήνας» , δεν θα είχαμε τη δύναμη να διεκδικήσουμε αυτά που διεκδικήσαμε. Θα μας είχε παρασύρει το ποτάμι πάρα πολύ εύκολα.

 

Η Νατάσσα, ο Θέμης και ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος στο ξεκίνημα τους.
Δεν ήτανε φιλοδοξία κανενός να το κάνουμε όλο αυτό το εγχείρημα καθαρά επαγγελματικά. Μας φαινόταν ουτοπικό πως θα μπορέσουμε να κάνουμε κάτι σε αυτό το χώρο μιας και όταν ξεκινήσαμε η δισκογραφία περνούσε μια άσχημη περίοδο λόγω των μουσικών ριάλιτι και η δισκογραφία είχε ρίξει το βάρος της εκεί. Το καλό με την Μικρή Άρκτο ήταν πως βρήκαμε την ευκαιρία να κάνουμε το όνειρό μας, αληθινό. Ταυτόχρονα, δεν μπήκαμε υπερφιλόδοξοι μέσα σε αυτό. Θεωρούσαμε ότι και να σταματήσουμε την επόμενη στιγμή δε θα μας πείραζε καθόλου. Θα είμαστε το λιγότερο ευγνώμονες ακόμα κι αν σταματούσε πιο νωρίς όλο αυτό μας το ταξίδι.

 

Τρεις διαφορετικοί, ταλαντούχοι άνθρωποι γράφουν ιστορία με τους δίσκους τους.
Μίλησε μου για την σχέση σας και το «μυστικό» που κρύβει αυτή η συνεργασία.
Πλέον είναι δύσκολο να δουλέψουμε χωρίς να είμαστε μαζί σε μία παράσταση. Είναι εξαιρετικός ο τρόπος που έχουμε βρει τις ισορροπίες μας. Είναι μαγικό να μπορείς να εκφράσεις την άποψη σου χωρίς να καταπιέζεις  την προσωπικότητα του άλλου. Μέσα στα χρόνια έχουμε αλλάξει πολύ σαν άνθρωποι, δεν είμαστε ένας κοινός οργανισμός, κοινός οργανισμός είναι η σύνθεση, εμείς ως μονάδες είμαστε τελείως διαφορετικοί στην πορεία μας μέσα στον καιρό. Αλλά αυτό είναι που κάνει την σχέση μας δυνατή και την συνεργασία μας ουσιαστική. Παντρεύουμε τις ιδιαιτερότητες μας με έναν τρόπο απλό και αβίαστο. Όλοι ασχολούμαστε και με άλλα πράγματα μα πάντα ανυπομονούμε όταν έχει κάνει τον κύκλο του το  διάλειμμα μας κι έχει έρθει η στιγμή όπως τώρα να ξανασυναντηθούμε και να ξαναφτιάξουμε το παραμύθι που θέλουμε να πούμε.

 

• Λατρεύει το θέατρο και τους ανθρώπους του. «Όταν συναντιόμαστε να διαβάσουμε τα κείμενα νιώθω πως πολλοί μοναχικοί άνθρωποι βρέθηκαν να κάνουν κάτι που αγαπούν πολύ»
• Παραδέχεται πως είναι πολύ κακός στις τεχνικές στίχων κι απεχθάνεται τον ψεύτικο στίχο.
• Ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος αγαπά το ρήμα «είμαι».
• Περνάει σπανία καλά στις συναυλίες, δεν ένας τρόπος ψυχαγωγίας που αγαπά.
• Έχει πολύ ιδιαίτερη σχέση με το θάνατο. Θεωρεί πως τους ανθρώπους που φεύγουνε τους κουβαλάς κανονικότατα μαζί σου για πάντα και σε καθορίζουν σε αυτό που είσαι.
• Απολαμβάνει τη δραματουργία των καταστάσεων.
• Κάνει πολλά πράγματα εκτός του στιχουργικού ίσως και από ανάγκη συσσώρευσης νέων εμπειριών και επαναπροσδιορισμό του ίδιου του τού εαυτού.
• Βαριέται αφόρητα την διαδικασία ηχογράφησης στο στούντιο.
• Θεωρεί την Τάνια Τσανακλίδου έναν από τους πιο συναρπαστικούς ανθρώπους που έχει γνωρίσει.
• Οι «Μέρες του Φωτός» ήταν η δική του ανάγκη για αισιοδοξία μέσα στη περίοδο της κρίσης.
• Θεωρεί ξενέρωτο το να γράφεις στίχους για βιοπορισμό.
• Αγαπά το Παρίσι. Τα Ηλύσια πεδία τα δικά του είναι εκεί.

 

Μίλησε μου για το πώς προέκυψε η καλλιτεχνική επιμέλεια κι η παραγωγή των παραστάσεων.
Είχαμε με τα παιδιά την ανάγκη να έχουμε τον απόλυτο έλεγχο του καλλιτεχνικό αποτελέσματος αυτού που παρουσιάζαμε από πολύ νωρίς. Εμείς ξεκινήσαμε ένα μοντέλο που είχε ξεχαστεί λίγο στην ελληνική δισκογραφία, τον ρόλο του δημιουργού και της τραγουδίστριας. Είμαστε τις τρεις άνθρωποι που κάθονται σ’ ένα τραπέζι και συζητάμε τη ροή που θέλουμε να έχει αυτό το πράγμα που κάνουμε και τη γενική αίσθηση που θέλουμε να επικρατεί στη παράσταση μας.

 

Πάντα συγκινεί όταν κάτι είναι ειλικρινές. Όταν έχεις δώσει ένα κομμάτι δικό σου ακατέργαστο ο άλλος αν μη τι άλλο θα το σεβαστεί και στην καλύτερη των περιπτώσεων θα το οικειοποιηθεί, θα το πάρει μαζί του.

 

Ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος και η Αθήνα.
Λατρεύω την Αθήνα, προσπαθώ να την καταλαβαίνω, να την ακούσω και να την αισθανθώ.  Αγαπώ να συχνάζω στο κέντρο, νιώθω την Αθήνα να  έχει πάντα ένα δικό μου κομμάτι. Δε τη φοβάμαι, ξέρω ότι δεν θα μου κάνει ποτέ κακό, δεν θα με βλάψει. Μου αρέσει να γνωρίζω νέα της μέρη κι αγαπώ αυτή την προσπάθεια της να συνομιλήσει με το διεθνές. Πότε τα καταφέρνει, πότε γελοιοποιείται μα πάντα παραμένει ένας πολύ ζωντανός οργανισμός. Έχει κάτι το αριστοκρατικό και αλήτικο ταυτόχρονα. Θέλω να την στηρίζω γιατί είναι μια πόλη που έχει ανάγκη να είμαστε ζωντανοί μέσα της για να παραμένει και αυτή ζωντανή και να μη μας ξεχάσει.

 

Μια έντονη σου ανάμνηση.
Το «Εν λευκώ» , ήταν ένα τραγούδι που όταν παίχτηκε για πρώτη φορά σε live δεν θα την ξεχάσω ποτέ αυτή τη φορά, ξεκίνησε η Νατάσσα να το τραγουδά (εμείς ήδη το αγαπούσαμε πάρα πολύ, η Νατάσα από τη πρώτη στιγμή το θεωρούσε πολύ δικό της), όταν τελείωσε την ερμηνεία της, δε χειροκρότησε κανείς. Σκεφτήκαμε να μη το ξαναπαίξουμε ποτέ σε live σκέψου. Πλέον είναι ένα τραγούδι που έχει αγαπηθεί πολύ και μέχρι τώρα συγκινεί. Είναι το τραγούδι που πάντα κλείνει τις παραστάσεις μας. Δεν έχει θέση πουθενά αλλού, παρά μόνο στο τέλος.

 

Τελικά γράφοντας ένα τραγούδι για κάτι που έχεις βιώσει, ξορκίζεις το «κακό» ή το  σκορπίζεις στην αιωνιότητα;
Προσωπικά το βρίσκω υγεία να γράφεις για ένα βίωμά σου. Είναι σαν αφήνεις ένα βαρύ κομμάτι σου πίσω, σαν να  το ελευθερώνεις. Ξέρεις ότι βρίσκεται πάντα εκεί αλλά πλέον νιώθεις πιο ελαφρύς. Με την συγγραφή των στίχων νιώθω πως δηλώνω ότι έχω περάσει από κάπου, από κάποια κατάσταση, ουσιαστικά είναι σα να καρφώνω ένα σημαιάκι ότι έχω περάσει από την περιοχή. Αφήνω πίσω ένα κομμάτι υγιές πλέον μιας και θεωρώ πως όταν κάτι σε πονά πολύ, δεν έχεις αντοχές να το αγκαλιάσεις, να γράψεις για αυτό. Όταν πια καταλαβαίνεις πως αυτό το κάτι τελείωσε και είναι ώρα να προχωρήσεις, τότε μόνο μπορείς να το αποτυπώσεις στο χαρτί και να το αφήσεις να γλιστρήσει από μέσα σου. Όταν κάτι έχει τελειώσει μέσα μου, πρέπει να το «διώξω». Αν δεν γράψω για αυτό θα είναι σαν να στροβιλίζομαι συνέχεια στο ίδιο σημείο γύρω γύρω. Γράφω λοιπόν και μετά πια μπορώ και πηγαίνω παρακάτω.

 

Έχεις κάνει κάτι ακραίο για τον έρωτα;
Ότι εξακολουθώ να πιστεύω σε αυτόν γλυκά ,εξακολουθώ να ξαναμπαίνω στην περιπέτεια (κανονικά θα έπρεπε από την εμπειρία που μαζεύουμε από τον έρωτα να φεύγουμε τρέχοντας με το που βλέπουμε ότι μας πλησιάζει πάλι). Για να επιστρέφουν οι άνθρωποι στον έρωτα σίγουρα υπάρχει κάποιος λόγος!

 

Αυτή τη περίοδο έχουν ξεκινήσει και γράφουν νέα τραγούδια για το δίσκο που ετοιμάζουν και μου εξηγεί πως γράφει ξεχωριστά με τον Θέμη και μετά τα παρουσιάζουν στην Νατάσσα για να βλέπουν την καθαρή και ειλικρινή της αντίδραση και τον ενθουσιασμό της. Τον ρωτάω πόσο ενθουσιασμένη φαίνεται και μου απαντάει «πολύ».

Κάτι μου λέει πως ετοιμάζουν υπέροχα πράγματα, ακόμη μία φορά.Τον κοιτάζω και του λέω αυθόρμητα πόσο τυχεροί είναι που το ζουν όλο αυτό. Απαντάει απευθείας χαμογελώντας, «Είδες που σου είπα, όλα είναι θέμα τύχης. Κι εγώ, είμαι ένας πολύ τυχερός άνθρωπος.»

 

 

( Ευχαριστούμε mollini cafe & bistrot, Ιπποκράτους 11, Αθήνα.)