Ο Χρήστος Διαμαντούδης έκανε πέρυσι ότι κοιμάται στην ΕΡΤ και κέρδισε το στοίχημα και τις εντυπώσεις αφήνοντας πίσω του τη Θεσσαλονίκη και το ΚΘΒΕ. Αφού επιβίωσε από το μακελειό του πρώτου κύκλου της σειράς στην οποία επιστρέφει, ταξίδεψε μέχρι την Επίδαυρο με τον Ιππόλυτο. 

Φέτος ο Χρήστος Διαμαντούδης, πρωταγωνιστεί σε μια από τις πιο απρόσμενες θεατρικές επιτυχίες της χρονιάς – το αγόρι με τις δυο καρδιές, στο θέατρο Άλμα, οπου συναντά τον γνώριμο σκηνοθέτη του, Τάκη Τζαμαργιά.

 

Δεν γίνεται να μην ξεκινήσω την κουβέντα μας από το «Αγόρι με τις δύο καρδιές», την παράσταση όπου πρωταγωνιστείς φέτος στο θέατρο «Άλμα». Να συμφωνήσουμε ότι είναι ένα ιδιαίτερα απαιτητικό έργο;
Σίγουρα είναι ένα απαιτητικό έργο σε όλα τα επίπεδα. Κινησιολογικά, υποκριτικά και συναισθηματικά.

 

Θυμάσαι τι συναισθήματα σου είχε προκαλέσει η πρώτη σου επαφή με το κείμενο;
Θυμάμαι πρώτη φορά ότι το έργο το διάβασα στην original μορφή του στα αγγλικά και πολλές φορές σταματούσα γιατί με έπιαναν κλάματα. Το ίδιο έπαθα και όταν διάβασα την μετάφραση, αλλά και στην πρώτη ανάγνωση που κάναμε ως θίασος.

 

Είναι γεμάτος προκλήσεις ο ρόλος σου. Από τη μια η ηλικιακή κόντρα μεταξύ του χρόνου δράσης και του χρόνου αφήγησης και από την άλλη επίπονος κινησιολογικά, με όλη αυτή τη «χορογραφημένη» δράση επί σκηνής. Υπήρξε κάτι στη διαδικασία που σε δυσκόλεψε περισσότερο;
Νιώθω ότι αυτό που με δυσκόλεψε περισσότερο ήταν οι μεταβάσεις στις ηλικίες, πώς αλλάζει και περνάει στην ενηλικίωση. Τι σημαίνει αυτό σωματικά και υποκριτικά.

 

 

 

Ο ρόλος σου είναι στην πραγματικότητα ο ένας εκ των δύο συγγραφέων του αρχικού κειμένου που αποτύπωσε σε λέξεις την περιπέτεια της υπέροχης οικογένειάς του. Είναι μεγαλύτερη η ευθύνη του ηθοποιού όταν υποδύεται έναν υπαρκτό χαρακτήρα;
Όταν έχεις ένα έργο το οποίο είναι αληθινή ιστορία σίγουρα είναι κάτι που είναι πολύ εύθραυστο και έχει λεπτές ισορροπίες. Ήταν κάτι που συζητήσαμε εξ αρχής και μας είπε και ο κύριος Τζαμαργιάς στην κατεύθυνση που ήθελε να ακολουθήσουμε. Άλλωστε η πραγματικότητα πάντα μας ξεπερνάει.

 

Στο «Αγόρι με τις δύο καρδιές» συναντιέστε ξανά με τον σκηνοθέτη Τάκη Τζαμαργιά, μετά τα «Ορφανά» του ΚΘΒΕ το 2018. Πώς ήταν αυτή η επανασύνδεση;
Ακριβώς είναι η δεύτερη συνεργασία μου με τον κύριο Τζαμαργιά και πραγματικά νιώθω ευγνώμων για αυτή την συνεργασία τόσο λόγω της επανασύνδεσης όσο και για όλη την ομάδα που είναι πάνω αλλά και κάτω από την σκηνή. Είναι πραγματικά χαρά μου να έχω δουλέψει με τον κύριο Τζαμαργιά σε δυο τόσο δυνατά και υπέροχα έργα.

 

Αφού αναφέραμε το ΚΘΒΕ, ήταν ενδεχομένως ρίσκο να αφήσεις την όποια «σιγουριά» του και μαζί την πόλη σου τη Θεσσαλονίκη για το «Κάνε ότι κοιμάσαι»; Ή το είχες αποφασίσει ούτως ή άλλως να έρθεις στην Αθήνα;
Η αλήθεια είναι ότι κατέβηκα στην Αθήνα για το «κάνε ότι κοιμάσαι» και μάλιστα χρειάστηκε να γίνει μέσα σε ένα μήνα. Ομολογώ ότι μου ήταν αρκετά δύσκολο, την μισή μέρα ήμουν χαρούμενος, για αυτή την ευκαιρία και την νέα αρχή, την υπόλοιπη μισή μέρα ήμουν ακριβώς το αντίθετο. Ακόμα και τώρα ενάμιση σχεδόν χρόνο μετά υπάρχουν στιγμές που είναι δύσκολο. Ωστόσο έχω ένα στόχο και ανθρώπους γύρω μου να με στηρίζουν.

 

Ήταν εύκολη η μετάβαση από τη σκηνή μπροστά στην κάμερα; Απαιτούνται διαφορετικά εκφραστικά μέσα, έτσι δεν είναι;
Σίγουρα καμερα και σκηνή διαφέρουν, το καθένα όμως έχει την ομορφιά του. Είχα την τύχη και πέρυσι και φέτος να συνεργάζομαι με σκηνοθέτες που είναι πολύ βοηθητικοί αλλά και συμπαίκτες που έχεις να μάθεις κάτι παίζοντας μαζί τους, ποσο μάλλον από τους πιο έμπειρους της σειράς. Είναι πραγματικά ένα μάθημα για μένα.

 

Το περιμένατε αυτό το μεγάλο γκελ που έκανε η σειρά;
Πιστεύω ότι ξέραμε ότι υπάρχει καλό υλικό από όλες τις πλευρές και κάπως όλα αυτά τα υλικά ήρθαν και έδεσαν, γι’ αυτό υπήρξε και αυτή η ανταπόκριση του κοινού.

 

Δεύτερος κύκλος φέτος, με μια εντελώς νέα ιστορία. Ο Χρήστος που υποδύεσαι έχει αλλάξει; (εξακολουθεί πάντως να διαλέγει τις χειρότερες παρέες).
Έχει αλλάξει και έχει ωριμάσει, στέκεται περισσότερο στα πόδια του, ωστόσο η ροπή του προς το σκοτάδι και το χρήμα είναι κάτι που ακόμα τον βασανίζει.

 

Τελικά, εάν κάποιος κάνει ότι κοιμάται, εθελοτυφλεί ή στην ουσία παραμένει σε εγρήγορση;
Νομίζω ότι όπως το θέτεις και εσυ ειναι εν δυνάμει και τα δυο, εξαρτάται από τις συνθήκες γύρω μας, αλλά και μέσα μας, προσωπικά ως Χρήστος προσπαθώ να επιλέγω την εγρήγορση.

 

 

 

Πώς ήταν η εμπειρία της Επιδαύρου; Συμμετείχες στον «Ιππόλυτο» του Εθνικού Θεάτρου το καλοκαίρι που μας πέρασε.
Ήταν μια φανταστική εμπειρία που πραγματικά ήθελα να συμβεί. Όπου και πάλι είχα την τύχη να βρίσκομαι με μια υπέροχη ομάδα ανθρώπων, τους οποίους χαίρομαι πολύ που γνώρισα και συνεργάστηκα μαζί τους.

 

Ελεύθερος χρόνος απομένει μεταξύ γυρισμάτων και θεάτρου; Προλαβαίνεις να παρακολουθείς πράγματα; – είτε ταινίες, είτε παραστάσεις, είτε σειρές; Είναι κάτι που είδες πρόσφατα και σε ενθουσίασε;
Δυστυχώς δεν είναι πολύ πρόσφατη, διότι ο χρόνος είναι λίγος, αλλά τελευταία είχα δει την ταινία Oppenheimer, η οποία πραγματικά με συγκλόνισε. Αν και μπορεί να μην είμαι αντικειμενικός, καθώς ο Cillian Murphy είναι από τους αγαπημένους μου ηθοποιούς.

 

Να υποθέσω πως κι εσύ τρόπον τινά είσαι ένα αγόρι με δύο καρδιές; Η μία χτυπάει στην Αθήνα και η άλλη στη Θεσσαλονίκη;
Είναι ακριβώς όπως το είπες! Η μια καρδιά χτυπάει Αθήνα και η άλλη στην Θεσσαλονίκη, πως να μην χτυπάει άλλωστε, αφού όλοι οι κοντινοί μου άνθρωποι είναι εκεί!

 

Photo: Vassilopoulos Leonidas