Ο Μίλτος Δημουλής γεννήθηκε στην Κέρκυρα και σπούδασε με υποτροφία στην Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης. Σε όλα τα χρόνια της μέχρι τώρα πορείας του σαν ηθοποιός, τον έχουμε δει σε πολλά έργα τόσο στην τηλεόραση, αλλά και στο θέατρο, για παράδειγμα στους “Βατράχους” του Αριστοφάνη. Επίσης εκτός από ηθοποιός, ο Μίλτος Δημουλής είναι και σκηνοθέτης, αλλά και έχει διδάξει.
Στις 27 Γενάρη θα έχουμε την τιμή να τον δούμε στη θεατρική παράσταση “Το Όνομα του Ρόδου”, του Ουμπέρτο Έκο, που θα ανέβει για πρώτη φορά στην χώρα μας. Ας δούμε τι μας είπε ο ίδιος για τη ζωή του, τον χαρακτήρα του και φυσικά την δουλειά του.
Κύριε Δημουλή όταν ήσασταν μικρός φανταζόσασταν τον εαυτό σας από τότε να ασχολείστε με το χώρο της ηθοποιίας ή της σκηνοθεσίας;
Μεγάλωσα την δεκαετία του 70 σε επαρχία. Ένα μικρό χωριό της Κέρκυρας. Δεν είχαμε θέατρο ούτε καν τηλεόραση. Όμως έλεγα από 5 ετών, ενώ δεν είχα δει ποτέ θέατρο, ότι θα γίνω ηθοποιός. Έκανα αυτοσχέδιες παραστάσεις εκεί στην αυλή μας, έφτιαχνα μια δική μου πραγματικότητα και την βίωνα με όλη την σοβαρότητα που έχουν τα παιδιά όταν παίζουν. Άλλωστε αυτό είναι για να μιλήσουμε ουσιολογικά για το θέατρο και το θεμελιώδες στοιχείο του. Μια φανταστική κατάσταση που την κατασκευάζουμε και την ζούμε ολοκληρωτικά όπως τα παιδιά όταν παίζουν. Το ήξερα πάντα ότι θα γινόμουν ηθοποιός σαν να μην μπορούσα να γίνω τίποτα άλλο. Όπως όταν διψάς, πίνεις νερό.
Φέτος θα σας δούμε στην θεατρική παράσταση “Το Όνομα του Ρόδου” του Ουμπέρτο Έκο που θα ανέβει για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Μπορείτε να μας πείτε λίγα λόγια για αυτήν την παράσταση;
Η παράστασή μας νομίζω ότι αναδεικνύει τις αρετές του έργου και την πολυσχιδή του αξία. Ο θεατής απολαμβάνει την εξέλιξη μιας χιτσκοκικής αστυνομικής ιστορίας, εξαιρετικής πλοκής, μυστηρίου και δράσης. Παράλληλα παρακολουθεί την βιαιότητα μιας θρησκευτικής και πολιτικής μισαλλοδοξίας και τα δεινά που επιφέρει στον άνθρωπο. Προβάλλει με καθαρότητα την ευεργετική επίδραση που ασκεί στη ζωή μας, στη διαμόρφωση των σκέψεων και των πράξεων μας, η αναγνώριση της διαφορετικότητας και του αντιθέτου. Αναδεικνύει την αναγκαιότητα της γνώσης ως το μόνο μέσο για την ανύψωση του ανθρώπινου πνεύματος και την κατάκτηση της ευδαιμονίας. Της αρμονίας.
• Μια παράσταση με ιστορικές αναφορές, με χιούμορ – γιατί το γέλιο είναι καρπός του νου – με φιλοσοφικές προεκτάσεις και υψηλή αισθητική υπό την καθοδήγηση του σκηνοθέτη μας Michael Seibel.
Ποια η εμπειρία σας στο χώρο της ηθοποιίας αλλά και της σκηνοθεσίας;
Δουλεύω περίπου 30 χρόνια σε αυτόν τον χώρο. Θα έλεγα ότι το θέατρο, μου έχει σώσει πολλές φορές τη ζωή και με βοήθησε να καταλάβω καλύτερα τον εαυτό μου αλλά και τους άλλους ανθρώπους.
Το θέατρο, μου δημιουργεί μια αίσθηση ισορροπίας όταν καμιά φορά παραπαίω στον αμείλικτο ενεστώτα της καθημερινότητας. Και εκεί που καμιά φορά δεν με χωράει ο τόπος και με καρφώνουν τα δευτερόλεπτα, μου δίνει χώρο και χρόνο.
Κάποιοι καλλιτέχνες πλέον στρέφονται και σε άλλους χώρους π.χ. της τηλεόρασης αλλά και της πολιτικής. Ποια η δική σας άποψη;
Η τηλεόραση όπως και το θέατρο είναι χώρος επαγγελματικής δραστηριότητας του ηθοποιού και όταν γίνεται με όρους καλλιτεχνικής σοβαρότητας μπορεί να αναδείξει τις δεξιότητες του καλλιτέχνη και να ψυχαγωγήσει τον θεατή. Προσφέρει, ενδεχομένως, περισσότερα χρήματα και άμεση αναγνωρισιμότητα. Αν τώρα κάποιος εκμεταλλευτεί αυτήν την συγκυρία πέραν τούτου και για ιδιωφελείς σκοπούς ασχοληθεί με την πολιτική, χωρίς ουσιαστική ανάγκη ενασχόλησης με τα κοινά, με βρίσκει αντίθετο. Είναι εντελώς αντιπολιτικό και μου φαίνεται αδιανόητο κάποιος να βλέπει την πολιτική ως μέσο βιοπορισμού.
Όμως όταν κάποιος είναι βαθιά πολιτικό ον, η ενασχόληση με την πολιτική, υπό ευρεία έννοια, δεν είναι μόνο δικαίωμα αλλά πρωτίστως υποχρέωση και επειδή το έργο αναφέρεται κεντρικά στον Αριστοτέλη θυμίζω πώς εκείνος αποφθεγματολογεί επί τούτο λέγοντας “Το κύριο γνώρισμα του πολίτη είναι η συμμετοχή στην απονομή δικαιοσύνης και στην άσκηση εξουσίας”.
Ας μιλήσουμε για τον άνθρωπο Μίλτο, έχετε φόβους;
Νομίζω έχω τον φόβο της θνητότητας από όπου εκπορεύονται όλοι οι φόβοι στη ζωή. Το ότι θα πεθάνω ή ότι θα πεθάνουν αγαπημένοι μου άνθρωποι. Το ότι δεν υπάρχει αρκετός χρόνος, ο τρόμος της φθοράς και πάει λέγοντας. Βέβαια αυτή η συνειδητοποίηση της θνητότητας, με έχει κάνει να κατανοώ περισσότερο την ανθρώπινη αδυναμία και να ζω συνειδητά, να απολαμβάνω την κάθε μέρα, τις σχέσεις μου, την τέχνη μου, την ύπαρξή μου, με τις ευκολίες, τις δυσκολίες, το κλάμα, το γέλιο και πρωτίστως με ενσυναίσθηση. Φοβάμαι και κάτι άλλο. Μια ανεπαρκή ζωή.
Τι πιστεύετε ότι χρειάζεται ο άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος;
Ζούμε μια ιστορική στιγμή που ο άνθρωπος είναι εξαναγκασμένος να παλεύει μόνο για τις στοιχειώδεις ανάγκες του όπως το φαγητό, τη στέγη, το νερό και το σωματικό σθένος. Αλίμονο! Έχουμε αποσπαστεί από την δικαιοδοσία της άναρθρης κραυγής και νομίζω ότι ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος που ασκεί την ικανότητά του για υψηλή λογική. Εκείνος που αγωνίζεται για να απολαμβάνει τα αγαθά του ανθρώπινου πολιτισμού, που αναγνωρίζει την ατομική του ευθύνη και την εντάσσει σε συλλογικότερες προσπάθειες. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Γιατί όπως λέει και ο Μπέρτολτ Μπρεχτ “Όποιος δεν έχει τον αγώνα μοιραστεί, θα μοιραστεί την ήττα”.
Υπάρχει κάποιο όνειρο που δεν έχετε πραγματοποιήσει μέχρι τώρα στην ζωή σας;
Το ζην κατά θάλασσαν. Να έχω την βάρκα μου και να ψαρεύω στην Κέρκυρα.
Αγαπημένο μέρος στην Αθήνα;
Η αττική ακτογραμμή. Μόνο που την προτιμώ με έναν ουρανό Θεοτοκοπουλικό. Σαν τον ουρανό της Καταιγίδας στο Τολέδο.
Τι συμβουλή θα δίνατε στους νέους ανθρώπους; Κατά την γνώμη σας καλά κάνουν οι νέοι και φεύγουν στο εξωτερικό;
Δεν μου αρέσει να δίνω συμβουλές στους νέους ανθρώπους που έχουν την “σοφία” της τόλμης τους. Ναι. Νομίζω καλά κάνουν, γιατί θα γνωρίσουν άλλους ανθρώπους, άλλες κουλτούρες. Άλλωστε ας μην ξεχνάμε πως και τα δύο καταστατικά ποιήματα της ελληνικής γραμματείας, η Ιλιάδα και η Οδύσσεια, έχουν να κάνουν με το ταξίδι, τον νόστο, την κατάκτηση μιας ξένης γης. Είναι καταγωγική αυτή η ροπή προς τον ξενιτεμό.
Πολλές φορές οι ιστορικές συνθήκες και το ανάγλυφο της χώρας μας, έσπρωξαν τους ανθρώπους να αναζητήσουν νέα γη και το λέει πολύ ωραία ο Ελύτης “Φτενό στα πόδια σου το χώμα για να μην έχεις που να απλώσεις ρίζα και να τραβάς του βάθους ολοένα”. Και εν τέλει, ίσως, η απόσταση είναι ένας από τους πιο αποτελεσματικούς τρόπους να αγαπήσουμε την χώρα μας.
