Χρόνια τώρα τις μοναδικές δυο εκδοχές του Feeling food που επιλέγω να ακούω είναι αυτές τις Nina Simone και του Michael Bubble.

Όλα αυτά μέχρι και τον Φλεβάρη του 2018. Τότε είδα στην σκηνή του Belle Reve πρώτη φορά τον Θοδωρή και χωρίς δεύτερη σκέψη προστέθηκε ακόμη μια εκτέλεση στις αγαπημένες μου. Λίγους μήνες μετά, ήρθε η ώρα να τον γνωρίσουμε καλύτερα.

 

Αγγλικός στίχος σε ελληνικό συγκρότημα. Πόσο ανοιχτό είναι το ελληνικό κοινό σε αυτό το εγχείρημα;
Θεωρώ πως εδώ και αρκετά χρόνια δε μας φαίνεται τόσο παράξενο ένα τέτοιο εγχείρημα. Άλλωστε, υπάρχουν πολλά παραδείγματα με πολύ ωραίες δουλειές που είναι γνωστές στο ευρύ κοινό που αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Όπως οι Planet of Zeus, οι Whereswilder, η Marietta Fafouti, η Monica, η Katerina Duska, η Idra Kayne και πολλά-πολλά ακόμα.

Η προσέλευση στα live τους και το γεγονός πως υπάρχουν, λίγοι αλλά υπάρχουν, ραδιοφωνικοί σταθμοί που παίζουν τα κομμάτια τους δείχνουν πως υπάρχει ελληνικό κοινό για ένα τέτοιο εγχείρημα. Το θέμα είναι πως αν έχεις διάθεση να ψάξεις, σίγουρα θα βρεις πολύ ωραία πράγματα να συμβαίνουν εκεί έξω.

 

Πως είναι το ταξίδι με το «Όμορφο όνειρο»;
Είναι ακριβώς, αυτό που λέει. Ένα όμορφο όνειρο. Ως καλλιτέχνης έχω κι εγώ στιγμές που ονειροπολώ και φτιάχνω ιστορίες στο κεφάλι μου για όμορφα live κάνοντας σχέδια. Ε, το «Όμορφο όνειρο» ήταν σίγουρα η υλοποίηση μιας από αυτές τις ιστορίες. Υπήρχαν στιγμές, σε αυτό το ταξίδι όπως λες, που όποιος δεν ήταν παρών είναι δύσκολο να του περιγράψεις ώστε να εισπράξει στο πραγματικό μέγεθος τα συναισθήματα και την ομορφιά.

Ακόμα κάνω φιλότιμες προσπάθειες να περιορίσω τις λέξεις περιγράφοντάς το για να μη φανώ υπερβολικός αλλά να το αποδώσω ρεαλιστικά και ομολογώ πως δε θεωρώ πως τα καταφέρνω.

 

Τι σε οδήγησε να κάνεις το παρακάτω βήμα και να παρουσιάσεις δική σου δουλειά;
Η άνω τελεία που έπρεπε να μπει κάποια στιγμή. Τι εννοώ. Η αλήθεια είναι πως σκαλίζω καιρό μουσικές και γράφω στιχάκια, αλλά ποτέ δεν είχα μπει στη διαδικασία να ολοκληρώσω κάτι και να το παρουσιάσω. Πάντοτε κάτι μου έφταιγε. Κάτι στη μουσική, κάτι στο στίχο, πάντα κάτι.

Ο Θέμης και ο Γεράσιμος ήρθαν και έβαλαν αυτή την άνω τελεία σε όλο αυτό τον δημιουργικό «πανικό» μου. Μετουσίωσαν τις σκέψεις μου και τις λέξεις που στριφογυρνούσαν στο κεφάλι μου αλλά δεν έμπαιναν σε σειρά σε αυτό το υπέροχο τραγούδι. Το «Τη μέρα που σε γνώρισα», και ένα τεράστιο «ουφ» νομίζω πως βγήκε από μέσα μου.

 

Wedding singers! Ποιος εμπνεύστηκε το όνομα σας;
Το όνομά μας έχει προκύψει από μια ταινία του 1998, το The Wedding Singers, με τον Adam Sadler.Κάτι τα κουστούμια που φοράει, κάτι η σάχλα που περιβάλει την όλη ταινία, λίγο το ρομαντικό της φάσης με μερικές καυστικές στιγμές, νομίζω πως μας οδήγησαν προς τα εκεί.

Άλλωστε, από μικροί με τον Λάμπη λέγαμε πως είμαστε φοβεροί και τρομεροί τραγουδιστές σε μια έκρηξη μετριοφροσύνης. Ε, το wedding singers είναι γαμο-τραγουδιστές. Αν αλλάξεις το όμικρον με ωμέγα και στην παύλα βάλεις «τους», καταλαβαίνεις. 

 

Το πιο περίεργο μέρος που έχετε παίξει;
Εξαρτάται πως το εννοείς περίεργο, γιατί πολλά περίεργα μας έχουν συμβεί κατά καιρούς. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα live μας στην Κυψέλη, σε ένα μαγαζί, που μερικοί από τους θαμώνες την ώρα που παίζαμε άνοιγαν σαμπάνιες και μας πέταγαν δολάρια. Μη φανταστείς, μονά ήταν, μη νομίζεις τίποτα κατοστάρικα και τέτοια.

Στο ίδιο live, το stage ήταν δίπλα σε μια τζαμαρία, οπότε μπορούσες να δεις τι γινόταν εκτός μαγαζιού. Μόλις παίξαμε τις πρώτες νότες από Prodigy-It’s no good, ακριβώς έξω από το μαγαζί ξεκίνησε μια τρομερή κλωτσοπατινάδα ανάμεσα σε καμιά δεκαπενταριά άτομα. Η αλήθεια ήταν πως ήταν λίγο περίεργη η επιλογή χώρου από μέρους μου για να παίξουμε με τους Wedsins, όπως αντιλαμβάνεσαι. 

 

 

«Ποιος ζητά να χαμηλώσω τη φωνή μου κι αν του τ’ αρνηθώ, ποιος φταίει». Ανέλυσε μου το μότο σου!
Ολόκληρο το τραγούδι του Γιάννη Αγγελάκα, το «Αιρετικό», έχει υπέροχους στίχους. Από αυτό το τραγούδι είναι αυτό το στιχάκι.  Στη Θεία Κωμωδία λέγεται πως οι πιο σκοτεινές γωνιές στην κόλαση είναι φυλαγμένες για εκείνους που διατηρούν την ουδετερότητά τους σε εποχές ηθικής κρίσης. Αυτό προσπαθώ κι εγώ να αποφύγω όσο είναι εφικτό. Μια τέτοια γωνίτσα.

 

Ο μεγαλύτερος φόβος σου;
Φοβάμαι πως η καθημερινή μας συνομιλία με τη φρίκη έχει γίνει ρουτίνα. Φοβάμαι πως η μεγαλύτερή μας επαναστατική πράξη είναι να παραμείνουμε άνθρωποι, κι αυτό φαντάζει καθημερινά ολοένα και πιο δύσκολο.

 

Πως φαντάζεσαι το μέλλον σου και την εξέλιξη σου ως μουσικός μέσα στα χρόνια που θα ακολουθήσουν;
Θα ήθελα να μπορώ να εξελίσσομαι βήμα-βήμα και να έχω τη δυνατότητα να κάνω διαφορετικά πράγματα, να πειραματίζομαι. Να βρίσκομαι με τους φίλους μου να παίζουμε μουσική και να χαιρόμαστε για αυτό, να απολαμβάνω τις στιγμές, τις συνεργασίες. Και με κάποιο τρόπο η μουσική που θα κάνουμε να γαληνεύει και να ψυχαγωγεί, να μη διασκεδάζει μόνο. Και να διασκεδάζει φυσικά, αλλά να μην κάνει μόνο αυτό. Να παίρνει θέση. Να μπορούμε να κοιμόμαστε τα βράδια και η τελευταία σκέψη να είναι η ερώτηση για το ποιο είναι το βήμα παρακάτω κι όχι το τι μπορούσαμε αλλά δεν κάναμε. Ναι, κι εμένα μου ακούγονται ουτοπικά όλα αυτά αλλά θεωρώ πως αυτή είναι η κινητήριος δύναμη για να ξυπνάς κάθε πρωί.

 

Εν έτη 2018 κάποιος καλλιτέχνης που αγαπάει πολύ αυτό που κάνει είναι εύκολο να ευδοκιμήσει σ’ αυτό το χώρο και να λάβει κάποια καταξίωση;
Δεν είναι απαραίτητο πως η καταξίωση σημαίνει πως είσαι καλός και σε αυτό που κάνεις. Θέλω να πω πως όσο περισσότερος κόσμος έρχεται στα live σου, δε συνεπάγεται πάντα πως είσαι πολύ καλός, ή αντίθετα αν δεν έρχεται κόσμος πως αυτό που κάνεις είναι κακό. Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν μπορεί να αρέσει σε όλους αυτό που κάνεις. Το ζητούμενο για μένα είναι να παρουσιάζονται οι ανησυχίες κάθε καλλιτέχνη, κατ’ επέκταση να προσπαθείς για αυτό που αγαπάς.

Καθημερινά δίνονται μάχες σε όλα τα επίπεδα εν έτη 2018, ανεξαρτήτως αν είσαι καλλιτέχνης ή όχι, οπότε τίποτα δεν είναι εύκολο. Όμως η διαδρομή νομίζω πως είναι υπέροχη, παρόλες τις δυσκολίες.

 

Στην εποχή που το internet διαπρέπει μα ταυτόχρονα είναι και χαοτικό και οι παραγωγοί παίζουν κυρίως με λίστες, πόσο εύκολο είναι ένας καλλιτέχνης να ακουστεί και να τον γνωρίσει το κοινό;
Το διαδίκτυο είναι ένα ισχυρότατο μέσο. Όπως κάθε μέσο, μπορεί να χρησιμοποιεί με θεμιτό ή αθέμιτο σκοπό. Παλιότερα νομίζω, πως η δυσκολία ήταν να βρεθεί η είδηση, η πληροφορία, να έρθει σε επαφή ο κόσμος. Τώρα που αυτό έχει καταρριφθεί, η νέα δυσκολία είναι μέσα σε αυτό τον κυκεώνα πληροφορίας να βρεις αυτή που σε ενδιαφέρει ή την αληθινή. Στην πραγματικότητα, αυτό το κακό με τις λίστες έχει παραγίνει, αλλά θέλω να πιστεύω πως ο κόσμος που θέλει ψάχνει και βρίσκει.

 

Ποια πιστεύεις ότι είναι η ύψιστη αρχή στην τέχνη;
Να κάνει ερωτήσεις. Όχι απαραίτητα να δίνει απαντήσεις. Αλλά σίγουρα να κάνεις πολλές ερωτήσεις. Τραγουδώ γιατί…. Γιατί δεν υφίσταμαι ως οντότητα αν δεν.

 

Η σχέση σου με το ραδιόφωνο. (ως ακροατής και ως παραγωγός μιας και το είχες ονειρευτεί και το πραγματοποίησες τελικά!)
Η σχέση μου με το ραδιόφωνο τα τελευταία χρόνια, από τότε που αποποιήθηκα την ιδιότητά μου ως οδηγός μηχανής, έγινε καθημερινή (χεχε) και αποκαταστάθηκε ως ένα βαθμό γιατί είχε κλονιστεί πολλά χρόνια. Από την εφηβεία μου και ύστερα και μέχρι και πριν δυο χρόνια θα την έλεγα τυπική.

Ως ακροατής ήμουν από τους έφηβους που κοιμόντουσαν με ραδιόφωνο στα αυτιά ή είχα ξυπνητήρι κάποιο σταθμό το πρωί.Ήθελα πάρα πολύ κ άποια στιγμή να κάνω μια εκπομπή, για να μοιραστώ τις μουσικές που αγαπούσα, κι ευτυχώς η Μαρία Τσάκος και ο Amagi Radio μου έδωσαν διαδικτυακά αυτή τη δυνατότητα.

• Κι ένα μικρό hint, παρότι ακόμα δεν έχουμε ανακοινώσει τίποτα, είναι πως το χειμώνα, αυτό που θα παρουσιάσουμε με τους φίλους και συνεργάτες μουσικούς έχει άμεση σχέση με το ραδιόφωνο.

 

Ποιος καλλιτέχνης θα σου έκοβε την ανάσα αν σου ζήταγε συνεργασία;
Αυτή είναι πραγματικά ερώτηση παγίδα, γιατί κανονικά θα έπρεπε η απάντηση να είναι ολόκληρη η συζήτησή μας, σε όγκο. Αλλά μάλλον δε θέλεις μια διπλωματική απάντηση, θαρρώ, τύπου είναι πολλοί οπότε δεν μπορώ να τους κατονομάσω.  Τη Νατάσσα Μποφίλιου, τον Θέμη Καραμουρατίδη και τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο, τους αφήνω απέξω γιατί μια χαρά μου έκοψαν την ανάσα, από τις πρόβες κιόλας. Επίσης, από αυτή τη λίστα πρέπει να αφαιρέσω και την τρισμέγιστη performer Άννα Βίσση καθώς είχαμε συνεργαστεί το 2012 στο Rex και μετέπειτα στην καλοκαιρινή της περιοδεία.

Σκεφτόμενος πολύ γρήγορα, θα ήθελα πάρα πολύ να μπορούσα να συνεργαστώ με τον Φοίβο Δεληβοριά, τη Δήμητρα Γαλάνη, τον Γιάννη Αγγελάκα, τον Αλκίνοο, τον Θανάση Αλευρά, τον Παύλο Παυλίδη, τον Σταμάτη Κραουνάκη κι ένα κρυφό ανείπωτο όνειρο-σχέδιο θα ήταν μια σύμπραξη Wedding Singers/Σάκη Ρουβά. Στην πραγματικότητα, η αλήθεια είναι πως τώρα που το σκέφτομαι είναι πάρα πολλοί ακόμα. Επειδή, μου αρέσουν πάρα πολύ οι πειραματισμοί, ήμουν πάντα της άποψης των ετερόκλιτων συνεργασιών ώστε να γεννηθεί κάτι νέο.

Όπως θα έχεις καταλάβει τείνω ελαφρώς περισσότερο στο μινόρε από ότι στο ματζόρε, οπότε θα ήθελα πάρα πολύ να συνεργαστώ κάποια στιγμή με τον Κωστή Μαραβέγια ή τον Πάνο Μουζουράκη που είναι κι οι δύο ευφυέστατοι και ταλαντούχοι άνθρωποι και η χαρά της ζωής. Νομίζω πως όποιον και να ρωτήσεις από τη γενιά μας θα ήθελε να έχει προλάβει Σιδηρόπουλο, Άσιμο, Χατζιδάκη, Κατσιμίχα, Σαββόπουλο στις δημιουργικές τους περιόδους. Από τα ξένα (όπως γράφαμε παλιά στις κασσέτες), νομίζω πως η αρχή και το τέλος για εμένα θα ακούει πάντα σε έναν άνθρωπο. Τον David Bowie.

 

Βαριέσαι να ακούς..
«Ναι μεν, αλλά…» σε οτιδήποτε έχει να κάνει με ρατσισμό και βίαιη συμπεριφορά. Κατανοώ τι συμβαίνει όταν το αίμα σιγοβράζει ή μας κατατρέχουν λογαριασμοί απλήρωτοι, όμως εκεί είναι που θέλει μια ανάσα παραπάνω για να βουτήξεις τη γλώσσα σου με επιτυχία στο μυαλό σου πριν ξεστομίσεις κάτι. Πραγματικά είναι δύσκολη πίστα, ειδικότερα όσο είσαι νέος, αλλά μεγαλώνοντας συνειδητοποιώ πως αυτή είναι μια αρχή που οφείλω να προσπαθώ να τηρώ, ακόμα κι υπο πολύ δύσκολες συνθήκες.

 

Αν έχεις την ευκαιρία να τραγουδήσεις ένα soundtrack ταινίας που θα διάλεγες;
Αν γινόταν ταινία η θεατρική παράσταση της Ελένης Γκασσούκα «Ήρωες» θα ήθελα σίγουρα να ήμουν στο soundtrack.
Αλλιώς θα ήθελα να τραγουδήσω το Nature Boy που έχει πει ο David Bowie στο El tango de Roxanne, και το ομώνυμο κομμάτι της ταινίας, και το Llorando από το Mulholland drive του David Lynch. Και πολλά ακόμα αλλά μου ζήτησες να σου πω ένα, κι εγώ είπα ήδη τρία, οπότε ας μην φλυαρίσω πάλι. 

 

Αγαπημένο σημείο στην πόλη;
Το Galaxy bar στη στοά στη σταδίου, γιατί εκεί είχαμε πάει με έναν λατρεμένο φίλο, τον Χρήστο, την πρώτη φορά που βολτάραμε στην Αθήνα παρέα.
Ο Πειραιάς, κι ειδικότερα η Πειραϊκή, γιατί έλιωσα ότι σόλες είχαν τα παπούτσια μου ως έφηβος τότε εκεί.

 

Αγαπημένο σου τραγούδι που σιγοτραγουδάς τη περίοδο αυτή;
Βροντοτραγουδάω καιρό τώρα το Iron Sky του Paolo Nutini, και ομολογώ πως ακούω σε καθημερινή βάση το «Λοχαγός έρωτας» της Νατάσσας Μποφίλιου και του Αλκίνοου Ιωαννίδη και το «Εμένα με συμφέρει» της Δήμητρας Γαλάνη.

Ε, και να κάνω μια αυτοδιόρθωση, μια και όλοι το κάνουμε αυτό, να αναφερόμαστε στα τραγούδια μόνο με τους ερμηνευτές και όχι με τους δημιουργούς, το πρώτο είναι του Θέμη Καραμουρατίδη μουσική και στίχους του Γεράσιμου Ευαγγελάτου και το δεύτερο του Σταμάτη Κραουνάκη και της Λίνας Νικολακοπούλου αντίστοιχα.